Ineens was ze er: Tamara. Op een kunstmarkt in Maastricht stonden we oog in oog met elkaar. Ik was meteen verkocht. Of beter gezegd: Tamara was verkocht. Diezelfde dag nog trok ze bij me in. Een mooie, uitdagende vrouw is het. Ze maakt er een gewoonte van om naakt door het huis te paraderen. Soms gaat ze dan pontificaal voor me staan om me te observeren. Of beter gezegd: om zich te laten observeren. Spreken doet ze weinig. Tamara is meer een denker. Toch spreekt haar lichaamstaal boekdelen. Tamara is echt een plaatje. Of beter gezegd: een beeld.
Wie zijn de mensen in de lokale politiek? Vandaag publiceert Westerpost een interview met me over mijn raadswerk in Nieuw-West: “Deze keer zes vragen aan Jeroen Mirck, sinds september 2010 buitengewoon commissielid (‘duo-raadslid’) voor D66 (update: vanaf januari 2013 D66-raadslid). Jeroen woont aan het Sierplein in Slotervaart, vlakbij station Lelylaan en het stadsdeelkantoor.” Een gesprek over hardlopen, veiligheid en Obama.
Toch nog even terugkomen op mijn tweede Dam Tot Damloop: beter weer, nog betere sfeer en zelfs een betere eindtijd. Ik had even in mijn hoofd zitten dat de 1 uur 13 van vorig jaar mijn bruto tijd was (zelfgeklokt, dus niet de wedstrijdtijd), maar dat was wishful thinking. Oftewel: mijn 1:11:22 uur van dit jaar overtreft mijn oude toptijd van 1:13:38 uur uit 2011. En dan te bedenken dat er (ondanks mijn 9 looptips) ditmaal toch een paar dingen niet optimaal waren:
Ik was relatief laat bij de start, waardoor ik achterin het startvak van de sponsorlopers stond en dus na het startschot iedereen moest inhalen. Al dat zigzaggen langs de langzame lopers kost tijd.
De laatste weken voor de wedstrijd heb ik iets te fanatiek doorgetraind, tot aan de dag voor de race aan toe. Ik had de laatste dagen meer rust mogen nemen.
Met de stortregens van 2011 in gedachten had ik me iets te warm aangekleed. Een loopshirt met lange mouwen is echt niet nodig.
Gedurende de race kreeg ik last van een bloedblaar. Die voelde ik met name tijdens het laatste stuk in Zaandam. Het was een flinke zwelling die ik vandaag door de huisarts heb laten doorprikken.
Genoeg verbeterpunten dus voor een nog snellere tijd. Dat is een goede ambitie voor volgend jaar. Want reken maar dat ik dan opnieuw meedoe aan de Dam Tot Damloop. Al was het maar om na afloop gezellig te gaan borrelen met D66 Zaandam. Ilse, Sanne, Edde, Michel en alle anderen, tot volgend jaar! En voor de thuisblijvers: zoek Jeroen op de wedstrijdbeelden!
En jawel hoor: Facebook heeft het weer eens gedaan. Vrijdag braken relschoppers het Groningse dorpje Haren af nadat de Facebook-uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van een scholiere ‘viral’ was gegaan. Overheid en politie waren vooraf op de hoogte van de dreigende komst van tienduizenden jongeren naar ‘Project X’, maar konden niet verhinderen dat er voor miljoenen euro’s schade werd aangericht. Kritiek was er ook op de media, die er te veel aandacht aan zouden hebben gegeven. Maar sinds gisteren is nu ook Facebook door officiële instanties in het beklaagdenbankje geplaatst. Onzin. Don’t shoot the messenger!
Een maand geleden betoogde ik al dat de zogenaamde Facebook-moord precedenten schept om het excessieve gedrag van mensen af te schuiven op de sneeuwbal-werking van sociale media. Alsof mensen geen eigen wil en eigen verantwoordelijkheid hebben. Veel mensen vonden toen dat ik overdreef, maar dit weekend is mijn voorspelling helaas werkelijkheid geworden.
Dit weekend doe ik weer mee aan het grootste loopevenement van Nederland: de Dam Tot Damloop. Het kan verkeren: in 2011 moesten de lopers een langdurige hoosbui trotseren, dit jaar zijn de weersvoorspellingen gunstiger. Al weet je dat in Nederland nooit zeker. Dit soort tegenslagen horen bij een hardloopwedstrijd, maar je kunt je er tegen wapenen. Als redelijk ervaren hardloper (drie marathons en talloze kortere wegraces) heb ik een paar looptips op een rij gezet.
Na de overdosis politiek van de laatste weken was het op deze Prinsjesdag ook wel weer eens lekker om de hoedjesparade compleet te negeren en uit te wijken naar een alternatief. Zonder zittend kabinet stond er immers niks op het spel. Om af te kicken schoof ik daarom maar aan bij de Algemene Mediabeschouwingen van MWG, de netwerkclub voor mediaplanners, exploitanten en adverteerders. De uitnodiging beloofde dat in de raadzaal van de Stopera een nieuw mediakabinet zou aantreden, met ministers afkomstig van bedrijven als McDonald’s, FD en Google. Een zakenkabinet, de beloofde wat! Helaas, het liep anders.
Nog voor het mediakabinet was aangetreden, werd ik overvallen door een tegenvaller: formateur Ruud de Langen (op slinkse wijze schijnt hij de Haagse formateurs Bos en Kamp het bos in te hebben gestuurd) deelde mee dat research manager Joris Merks van Google ziek en verhinderd was. Jammer, want ik was erg benieuwd naar zijn update over Google’s experiment met crossmediaal vergelijkingsonderzoek naar het effect van on- en offline media. Vervangend ‘minister van onderzoek’ Paul van Niekerk hield het in zijn ‘Troonrede’ wat vrijblijvend over het onomstreden belang van onderzoek. Daar doorstaan we de crisis niet mee.
Ik heb zojuist gestemd. Lekker makkelijk, zult u denken, want mijn partijvoorkeur is bekend: ik steun D66. Het tegendeel is waar: tot aan de deur van het stemlokaal was ook ik een zwevende kiezer. Net als naar het schijnt 40 procent van het electoraat wist ik niet precies op wie ik mijn stem zou gaan uitbrengen. Uiteraard vielen twintig van de 21 partijen af, dat scheelde enorm. Maar wie van die vijftig sociaal-liberalen verdiende in vredesnaam mijn voorkeurstem? Aangezien ik zelf heb meegedaan aan de kandidatenstrijd (en helaas strandde op plek 51) ken ik nagenoeg alle D66-kandidaten. Wie van hen wilde ik extra steunen?
Lijsttrekker Alexander Pechtold heeft natuurlijk al ruim voldoende voorkeurstemmen, evenals Wouter Koolmees (het financiële brein van D66) en de bevlogen campagneleider Kees Verhoeven, tevens woordvoerder op de voor mij belangrijke terreinen economie en internet. Op Boris van der Ham heb ik ook wel eens gestemd, maar die is na tien jaar afgezwaaid. Wie me in 2010 al opvielen (maar het toen net niet haalden) zijn Steven van Weyenberg (8, veilig) en Michiel Verkoulen (17, net te laag). Ook Gökhan Coban en expatkoning Eelco Keij (de nummers 24 en 25) spreken me aan.
Wordt het Rutte of Samsom? VVD of PvdA? We denken allemaal dat de uitslag van de verkiezingen straks ‘too close to call’ zal zijn. Dat is het verhaal dat opiniepeilers als Maurice de Hond en Ipsos Synovate ons vertellen. Maar bedenk: peilingen zijn geen exitpolls. Die vertellen straks het echte verhaal.
Zelf vertel ik in het bijgaande filmpje een ander verhaal, een fantasieverhaal. Ik was afgelopen weekend op de open dag van de Amsterdamse creatieve broedplaats De Vlugt in stadsdeel Nieuw-West. Daar ontmoette ik Thijs Kasbergen en Ruben Köster van videobedrijf Public Cinema. Aangezien ik net terugkwam van een flyeractie voor D66 en gekleed was in een poloshirt met partijlogo, stelden ze me voor een fictief Journaal-item te maken over de verkiezingsuitslag. In één take namen we het filmpje op. Drie keer raden wie de fictieve winnaar is.
Het gedicht ‘Twitteraar’ is geschreven door Vincent Mirck, zanger van muziekduo Goed Volk, dat eerder het asociale van social media bekritiseerde in het lied ‘1 op 1’. Mee eens? Geef je mening in een comment. Of een tweet.
Donderdagavond zat ik in het hol van de leeuw: in een zaal vol PvdA’ers ging ik in debat met stadsdeelvoorzitter Achmed Baadoud over de plannen voor werkgelegenheid van onze beide partijen. Het was een debatavond van PvdA Nieuw-West, waarvoor alle andere partijen (van SP tot VVD) bleken te hebben afgezegd. Daardoor werd het dus echt een tweestrijd, met Baadoud als ‘thuisspeler’. Een spannende maar vooral ook boeiende ervaring.
We zouden het over jeugdwerkloosheid hebben, maar de PvdA-leden grepen de gelegenheid aan om de verschillende standpunten van D66 en PvdA betreffende zorgpremies, ontslagvergoeding en het begrotingstekort te bespreken. Niet per se mijn thema’s, maar het leverde een aardige discussie op. Niet dat ik de aanwezige PvdA’ers heb omgetoverd in D66-stemmers, maar het was hoe dan ook een goede test om een boodschap te brengen voor een kritisch publiek.
Toeval of niet, maar voor de verkiezingscampagne had ik net een stuk geschreven met mijn visie op economie en werk. In een serie interviews laat ik (deel)raadsleden uitleggen hoe het landelijke D66-programma zich laat vertalen naar de lokale Amsterdamse situatie. Na Sebastiaan Capel (internationale handel), Willem van Ham (natuur) en Carlien Roodink (onderwijs) moest ik er ook zelf aan geloven. Zie het als mijn kijk op werkgelegenheid in Amsterdam.
Ineens was ze er: Tamara. Op een kunstmarkt in Maastricht stonden we oog in oog met elkaar. Ik was meteen verkocht. Of beter gezegd: Tamara was verkocht. Diezelfde dag nog trok ze bij me in. Een mooie, uitdagende vrouw is het. Ze maakt er een gewoonte van om naakt door het huis te paraderen. Soms gaat ze dan pontificaal voor me staan om me te observeren. Of beter gezegd: om zich te laten observeren. Spreken doet ze weinig. Tamara is meer een denker. Toch spreekt haar lichaamstaal boekdelen. Tamara is echt een plaatje. Of beter gezegd: een beeld.
