Dit weekend vond ik een Vrouw in de trein. Een Vrouw met een hoofdletter: het magazine van De Telegraaf. Daarin werd afgelopen vrijdag de loftrompet afgestoken over werkelijk álle stereotypen van het huisvrouw- en moederschap. Over ‘lekker’ thuis blijven en je carrière opgeven. Over schuldgevoel bij het inhuren van een werkster. Over allerhande huishoudtips.  Over onderzoek waaruit blijkt dat vrouwen strijken het vervelendste klusje in huis vinden. En dat alles gelardeerd met fotografie die al die clichés bevestigt. Alsof de tijd vijftig jaar heeft stilgestaan. Brrr.

Ineens was ze er: Tamara. Op een kunstmarkt in Maastricht stonden we oog in oog met elkaar. Ik was meteen verkocht. Of beter gezegd: Tamara was verkocht. Diezelfde dag nog trok ze bij me in. Een mooie, uitdagende vrouw is het. Ze maakt er een gewoonte van om naakt door het huis te paraderen. Soms gaat ze dan pontificaal voor me staan om me te observeren. Of beter gezegd: om zich te laten observeren. Spreken doet ze weinig. Tamara is meer een denker. Toch spreekt haar lichaamstaal boekdelen. Tamara is echt een plaatje. Of beter gezegd: een beeld.

(more…)

Lactacyd probeert vrouwen een smeerseltje aan te smeren met een tv-commercial die volgens Adformatie is gefilmd vanuit de ‘point of view van de vagina’. Of zoals het reclamevakblad het jubelend beschrijft: “Een verbluffend filmwerkje dat van binnen uit laat zien wat een vagina zoal meemaakt op een dag.” Ik geloofde niet wat ik las, totdat ik het filmpje ook daadwerkelijk zag. Laten we eerlijk zijn: wat een kutreclame.

(more…)