De humor van misantroop Mark Kozelek
De Amerikaanse singer-songwriter Mark Kozelek, vermoedelijk beter bekend onder zijn bandnaam Sun Kil Moon, staat niet te boek als het zonnetje in huis, dus leek hij me de ideale kandidaat voor een blogbattle over Blue Monday. Toch bleek het nog best lastig om het meest sombere nummer uit zijn oeuvre te vinden, want in al het cynisme van deze Californische misantroop schuilt stiekem heel veel humor en ja, zelfs romantiek.
Ik overwoog Philadelphia Cop uit 2017, vanwege zijn tien minuten durende klaagzang over Twitter en het overlijden van David Bowie, maar stiekem is het een heel liefdevol nummer. Vrij snel kwam ik toen uit bij een andere marathonsong: This Is Not Possible verscheen een jaar later als openingstrack van het album met de typische egomane Kozelek-titel This is My Dinner. Ditmaal schreef hij een jammerklacht over een Duitse tournee, waarbij hij zich groen en geel ergerde aan de dienstverlening van een popzaal en hotel in Frankfurt.
Gelukkig kwam het uiteindelijk allemaal weer goed, eerst in het Duitse plaatsje Rettershof en later in Utrecht. Beide locaties krijgen in hetzelfde nummer een zeer positieve review van Kozelek. Hij schmiert erop los over de hotdog die hij niet krijgt en de tagliatelle die hem wel wordt geserveerd, over het weer, het personeel en de service. Persoonlijk vind ik al dit gesomber ronduit hilarisch.
Tijdens diezelfde tour riep hij het Berlijnse publiek in Festsaal Kreuzberg op om deze one-off song massaal te filmen, iets wat hij normaal gesproken haat. Sterker nog: hij deelde de video van een fan die alles filmde, inclusief Kozeleks introductie en oproep tot publieksparticipatie. De mensenhater verandert zowaar even in een allemansvriend. Als dat geen remedie is tegen Blue Monday weet ik het ook niet meer.
Jeroen Mirck, die Kozelek tijdens deze our live zag in het Zonnehuis in Amsterdam, schreef deze bijdrage voor de Blue Monday-battle van muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.
Tags: Blue Monday, concert, Mark Kozelek, Muziek, Sun Kil Moon