Dit is de website van Jeroen Mirck, zelfstandig journalist en tekstschrijver. Ik ben ook beschikbaar als spreker of dagvoorzitter. Mijn eigen bedrijf heet Mirck Media.
Naast mijn mediawerk ben ik actief voor D66, met name als politicus in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. Wilt u contact met mij opnemen, KLIK DAN HIER.
Hij voelt als een telefoonboek: ShoppingTomorrow. Dit omvangrijke handboek over e-commerce is op 21 januari gepresenteerd op de Webwinkel Vakdagen in Jaarbeurs Utrecht. Daar was ik ook, want ik heb de eindredactie verzorgd, samen met het vaste redactieteam van brancheorganisatie Thuiswinkel.org. Een geweldige maar ook pittige klus, die duurde van oktober tot begin januari. Met dit boek als prachtig resultaat.
De boekpresentatie was een gezellig feestje, waar ik ook een paar oude bekenden tegenkwam, waaronder D66-parlementariër Kees Verhoeven (die het boek in ontvangst nam) en logistiek expert Walther Ploos van Amstel. Walther was één van de 660 (!) experts die input voor het boek heeft geleverd via de dertig expertgroepen die elk een hoofdstuk hebben geschreven. Dertig hoofdstukken… Je kunt je vast voorstellen wat voor werk dat moet zijn geweest.
Waar is Jeroen gebleven? Die vraag zullen vaste bezoekers zich wellicht hebben gesteld. Het is namelijk alweer ruim twee weken doodstil op mijn blog. Daar is een simpel excuus voor: ik heb het erg druk. Met werk, met politiek. Toch is drukte geen reden om helemáál niet meer te bloggen. Het is dan ook maar deels de reden. Al sinds de kerstvakantie ben ik namelijk aan het nadenken over de rol van mijn blog. Wat wil ik ermee?
Na een dichter des vaderlands, een denker des vaderlands en een fotograaf des vaderlands hebben de organisatoren van het Blogbal een eigen equivalent bedacht: de Blogger des Vaderlands. Deze eretitel wordt vergeven op het vijfde Blogbal, dat plaatsvindt op vrijdag 6 maart 2015 in de Amsterdamse sociëteit Arti et Amicitiae. Sympathiek initiatief, maar wat wordt er precies van zo’n vaderlandse blogger verwacht?
Ik miste maandag de eerste aflevering van het politieke tv-drama De Fractie, want ik had… fractievergadering. Zo gaan die dingen. Net zoals hoofdpersoon Tim Snel zijn moeder telkens weer moet sms’en dat samen eten er door een extra vergadering toch weer niet van komt. Die politieke dynamiek is herkenbaar, al is de Tweede Kamer qua hectiek en hysterie natuurlijk onvergelijkbaar met de lokale politiek. Zeg maar: wij onteigenen de provincie Groningen niet in een half uur tijd. Maar dat heet fictie, hè?
Gisteren ontving de Arabische blogger Raif Badawi zijn eerste vijftig zweepslagen van wat er uiteindelijk duizend moeten worden. Ik probeer het me voor te stellen. Vlak na het middaggebed werd hij publiekelijk gemarteld tegenover de Al-Jafali-moskee in Jeddah, Saoedi-Arabië. Net als veel anderen steun ik Raif via Amnesty International, al heeft dat zijn marteling niet kunnen voorkomen.
Ik probeer me ook voor te stellen wat de laatste gedachten waren van de tien medewerkers van satirisch weekblad Charlie Hebdo, die woensdag samen met twee agenten op beestachtige wijze werden geliquideerd door twee stromannen van Al-Qaida. Sterven omdat je gebruik maakt van je recht op vrije meningsuiting… Het is bizar, maar helaas van alle tijden. Ook de onze.
Het kan nog net: mijn albumlijst van het jaar 2014. En als het net niet meer kan: vette pech. Want muziek is er om van te genieten. En fokking hell, wat heb ik het afgelopen jaar veel van muziek genoten! Het was moeilijk kiezen, maar dit is de toptien met mijn Albums Of The Year 2014. Tip van de sluier: Prince, Ryan Adams en U2 haalden de lijst níet.
“Vertrouwen is een naambordje met twee namen”, schrijf ik vandaag op MijnMoment.com. Elk jaar leer ik anderen én mezelf beter kennen door er aan mee te werken: dat persoonlijke jaaroverzicht waarin collega-journalist Henk-Jan Winkeldermaat zijn complete netwerk zélf aan het woord laat. Welk moment tekende jouw jaar? Het blijft een prachtige vraag die leidt tot een kijkje in de ziel van velen. Maakt niet uit of je ze kent. Natuurlijk, lees mijn verhaal vooral via #MijnMoment. Ik archiveer hem alleen ook even hier. En nu op naar 2015!
Mijn blogjaar zit erop. Mijn veertiende blogjaar alweer. Was het een goed blogjaar? Mwoh. Als ik puur naar de cijfers van dit weblog kijk, zie ik al enkele jaren lang een terugloop. Daar zijn meerdere verklaringen voor. In de eerste plaats is mijn website niet alleen een blog, maar ook een portfolio-site. Ik hink dus op twee gedachten. Daarbij komt dat ik veel stukken ook elders publiceer, met name op MarketingTribune, Joop.nl en Amsterdam Centraal. Daar trekken die stukken veel meer lezers dan op mijn eigen eilandje. Bovendien worden discussies over mijn stukken steeds meer op Twitter en vooral Facebook gevoerd. De rol van mijn blog is dus veranderd.
Jaarlijstjes zijn suf. Jaarlijstjes zijn stom. Toch ontkomt u er niet aan in de laatste week van het jaar. Jaarlijstjes geven namelijk houvast. Ze vatten samen wat er zoal is gebeurd. Sommige zaken staan ons nog helder voor de geest, andere zaken waren we stiekem alweer vergeten. Totdat we dat jaarlijstje zagen. Dus toch best handig, dat suffe, stomme jaarlijstje. Bovendien kunnen we het hartgrondig met elkaar oneens zijn of iets nou thuishoort op zo’n jaarlijst, of dat het gewoon zwaar overrated is.
Zeker in mediakringen is men dol op jaarlijstjes. Lijstjes zijn namelijk goed voor de kijk- en oplagecijfers. Dus ontkom ik er eigenlijk niet aan om ook die media zelf in lijstvorm te gieten. Eerlijk gezegd miste ik daarvoor dit jaar de zin – en inspiratie. Maar dan zijn er altijd nog online statistieken. Die heb ik dus maar losgelaten op mijn wekelijkse mediacolumn. Een vaste rubriek, dus ook een vast meetmoment.
Het eerste kalenderjaar van de bestuurscommissies in Amsterdam zit erop, ook in Nieuw-West. Met twee keer zo weinig gekozen volksvertegenwoordigers als in de afgeschafte deelraad, maar ook met minder bevoegdheden. We moesten even zoeken naar onze nieuwe rol, als ‘ogen en oren’ tussen Stopera en bewoners. Hoe presteerden de vijftien ‘BC-leden’ van Nieuw-West het afgelopen jaar?
Ik schrijf deze maandelijkse politieke column inmiddels sinds begin 2013. Daarbij probeer ik het altijd over de inhoud te hebben, niet over de poppetjes. Aangezien het in de landelijke politiek juist vooral over de poppetjes lijkt te gaan, doe ik dat voor de afwisseling ook eens in deze laatste column van 2014. Mocht u denken: op die Mirck heb ik ook nog wel wat aan te merken, schroom dan vooral niet om te reageren. Vind ik prima, hoort bij het vak.