Hoe uncool The Nits medio jaren tachtig ook waren, ik was dol op hun muziek. Zelf was ik ook totaal uncool, dat hielp. Ik weet nog goed dat ik ooit hun allereerste live-album Urk (uit 1989) leende van de bibliotheek en er een illegale kopie van maakte. Niet op een cd, maar lekker oldskool op een cassettebandje. Dat bandje draaide ik grijs. Alle negenentwintig nummers van deze dubbelaar zitten vastgemetseld in mijn geheugen. Maar er gebeurde iets dramatisch met die cassette.

Als hormonale puber leende ik mijn Urk-kopie uit aan een meisje waar ik stiekem verliefd op was. Na een week kreeg ik hem terug en zei ze dat er iets fout was gegaan. Ik was vergeten de lipjes uit de cassette te verwijderen zodat je niet een andere opname kon maken. Precies dat had zij gedaan: openingsnummer The Train was weggedrukt door iets anders. Iets vreselijks. Een schunnige cover van een Kinks-nummer met een tekst over seks in de slaapkamer. Ik was gechoqueerd en boos.

Laatst wees mijn vrouw (nee, niet dat meisje van vroeger) me erop dat deze actie natuurlijk een keiharde verleidingstactiek moet zijn geweest. De naïeve ik van toen had dat totaal niet doorzien.

Als onzekere puber bewoog ik me rond in de knusse en nostalgische wereld die juist door The Nits werd bezongen. Over schaatsers, fietsen en amateurvoetbal. Ik las ook strips, dus herkende ik me helemaal in hun misschien wel meest nostalgische nummer: The Panorama Man, afkomstig van het succesalbum In the Dutch Mountains uit 1987, brengt een ode aan de man die wekelijks de leesmappen rondbracht. Zanger Henk Hofstede las vroeger Sjors en Pep, dus zingt hij over striphelden als Michel Vaillant en Archie, de Man van Staal. Er bestond nog geen internet, dus was het de bladenman die de wijde wereld naar onze huiskamers bracht.

Ik kan nog altijd wegdromen bij de oude Nits-liedjes. Uncool, jazeker. Kijk alleen al naar het statische TopPop-optreden, waarbij Hofstede tijdens het refrein als een blij kind loopt te zwaaien. Live staat het nummer als een huis, met een heerlijke synthesizer-solo. En die ene zin blijft geweldig: The globe will turn beneath his thumb and he’s leaving again.

Jeroen Mirck schreef deze bijdrage voor de Nits-battle van muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.

Tags: Muziek, Nits, Ondergewaardeerde Liedjes

This entry was posted on Wednesday, January 31st, 2024 at 17:55 and is filed under Muziek. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.