Vandaag viert mijn zoon Zenon zijn vierde verjaardag. We luisteren vaak samen naar muziek, met name bij het ontbijt en in de auto, onderweg naar de opvang – en vanaf nu naar school. Niet alle muziek is een gemeenschappelijke favoriet (sorry, Juf Roos), maar voor één liedjes geldt dat zeker wel.
Misschien raar om te zeggen, maar 2021 was voor mij een goed jaar. Een heel goed jaar zelfs. Geen gemakkelijk jaar, geen jaar vol louter hoogtepunten, maar wel een jaar waarin heel veel puzzelstukjes op hun plek vielen. Met als spetterend sluitstuk: we zijn er dan eindelijk toch in geslaagd om in deze knettergekke tijd een huis te kopen!
Dit is het intro van mijn bijdrage dit jaar aan Mijn Moment, het verhalenplatform van Henk-Jan Winkeldermaat. Al vele jaren lang schrijft een breed scala mensen telkens vlak voor de kerst een persoonlijke anekdote die tekenend is voor het wegtikkende jaar. Dit platform is de ultieme eindejaars-leestip!
De bel ging. Het was half negen ’s morgens op een zaterdag, dus wie zou er nu in vredesnaam voor de deur staan? Het was Erwin, met een groot cadeau. Zoiets had ik totaal niet meer verwacht. Ik was donderdag vijftig geworden en zou eigenlijk vandaag een groot feest geven. Maar ja, toen kwam de zoveelste corona-persconferentie en viel mijn verjaardagsfeest in duigen.
Ik fotografeer liever dan dat ik zelf op de foto sta. Toch vind ik het een feest om af te spreken met fotograaf Henk-Jan Winkeldermaat. Net zoals het een traditie is om elk jaar een persoonlijk verhaal te schrijven voor zijn website Mijn Moment, komt hij om het jaar ook even langs voor een intieme fotoshoot.
Er bestaat geen geluk zonder leed, er bestaat geen winst zonder verlies. Dat geldt onmiskenbaar voor het jaar 2020. Corona drukte een zware stempel, maar zelfs in een rampjaar gloren altijd weer sprankeltjes hoop en gelukzaligheid. Zelf beleefde ik pieken en dalen, wat me alleen maar sterker heeft gemaakt. Al zakte de hoop me soms in de schoenen. Dit is mijn moment van 2020.
We weten allemaal wat te doen bij slecht nieuws: meteen vertellen, er niet omheen draaien. Maar als het er echt op aan komt, doen we meestal precies het tegenovergestelde. Ik in ieder geval wel. Stom.
Cijfers liegen niet. Toch vertellen ze nooit het hele verhaal. Louter cijfermatig was mijn persoonlijke blogjaar bepaald geen piekjaar. Ik schreef voor mijn eigen website minder blogs dan ooit tevoren, mede door mijn fulltime baan waarin ik de hele dag door blogs en artikelen schrijf (en redigeer) voor andere online platforms. Toch was de impact groot van de blogs die ik wél schreef.
Het is veelzeggend dat ik dit jaar meer blogposts produceerde voor Marketingfacts dan voor mijn eigen blog: 37 om 35 stuks. Is dat erg? Welnee. Wie de hele dag schrijft, moet in zijn vrije tijd lekker andere dingen gaan doen. Daar was ik nooit zo goed in (noem het beroepsdeformatie), maar mijn veranderende leven dwong me er gelukkig toe.
Ik ben vandaag 47 jaar oud geworden. Zevenenveertig. Nu til ik niet zo zwaar aan leeftijd, maar dit getal fascineert me gewoon. Het lijkt zomaar een getal, maar is dat toch ook weer niet.
Release & Reload, maar dan anders. Mijn twee weken vaderschapsverlof waren magisch, maar zijn razendsnel voorbij gevlogen. Zenon is nu vijftien dagen oud. Ik herinner me nog goed hoe ik hem voor het eerst in mijn armen nam, vlak na de geboorte. Huid op huid. Vader en zoon. Zo mooi, zo lief. Verfrist en verrijkt ga ik nu weer aan het werk. Nog voor ik van huis ga, verlang ik alweer terug naar mijn kind. Een gevoel dat ik zo sterk nog niet kende. Liefde. Onvoorwaardelijke liefde.
Het is inmiddels ruim een week geleden dat ik vader werd. Zeven dagen waarin ik heel veel nieuwe dingen heb geleerd, ook over mezelf. Zeven mooie dagen, maar ook zeven dagen vol hectiek, spanning en twijfel. De volgende zeven zinnen schoten de afgelopen zeven dagen door mijn hoofd. Herkenbare oneliners voor andere nieuwe vaders?