Ik zit tien jaar op Twitter. Tien jaar. Wow. In die tijd is er veel veranderd aan Twitter, maar één ding is onveranderd gebleven: de drang om vrijwel dagelijks een gedachte met de wereld te delen. Dat kan ook op andere kanalen, maar Twitter biedt die mogelijkheid in zijn meest pure vorm. Al ruim tien jaar lang.
Het ene jaar is het andere niet. Gelukkig maar, want 2015 was een jaar van verdriet over datgene wat kwam en toch ook weer niet. 2016 was anders. Een raar jaar. Een jaar waarin de toon van het debat nog harder werd dan we inmiddels al normaal lijken te vinden. Een jaar ook waarin ik als zelfstandig journalist succesvol was, maar de overheid er tegelijk alles aan deed om ons als zzp’ers het werk onmogelijk te maken. In alles was 2016 een paradoxaal jaar.
Even een kijkje in de ziel. Door Amoorah Kartoubi ben ik gevraagd voor een ‘Open Gesprek’ op de website van Open Kerk Leiden. Dat vond ik een verrassend maar tegelijk ook interessant verzoek. Eén van de vragen luidt: ‘Wat is volgens jou dé oplossing voor wereldvrede?’ Dit is mijn antwoord.
“De macht écht aan het volk geven. Oorlog is toch vooral een spel dat wordt geregisseerd door staatshoofden, politici en andere mensen met macht. Zij hitsen hele bevolkingen op om een buurvolk te haten. Ook religie wordt daarvoor helaas misbruikt, omdat men weet dat het mensen sterk kan binden. Gewone mensen die niet zijn platgeslagen met propaganda haten hun buurvolkeren niet.”
Wil je het complete Open Gesprek lezen, dat ook over religie, politiek en geluk gaat? Kijk dan op OpenKerkLeiden.nl.
Als Jeroen heb je in Nederland veel naamgenoten. Vijfhonderd van die Jeroenen waren op 18 september 2016 bijeen in Den Bosch. Vanwege de 500e verjaardag van schilder Jeroen Bosch werd er die dag een Jeroenendag georganiseerd. Leuk idee, dus ging deze Jeroen er ook heen.
Het eindrapport van de commissie-Brenninkmeijer is uitermate kritisch over het bestuurlijk stelsel in Amsterdam. De voormalige Ombudsman heeft onder meer kritiek op de bestuurscommissies. Van kritiek kun je leren, maar het is ook goed om te kijken of alle kritiek terecht is. Voor de goede orde: de commissie beveelt aan om de bestuurscommissies in 2018 niet via directe verkiezingen samen te stellen. Waarom vindt de commissie dat? En klopt de argumentatie eigenlijk wel? Ik ben het op meerdere punten oneens met Brenninkmeijer.
Veel harde woorden in het rapport, dat de titel ‘Amsterdam 2020’ draagt. ‘Machtsspelletjes’, ‘eigenbelang’, ‘cynisme’, ‘eilandenrijk’ en ‘bureaucratisch judo’. Zo omschrijft Alex Brenninkmeijer de Amsterdamse politieke cultuur, maar het is toch vooral een gangbaar beeld van de Stopera. Onlangs nog schreef Het Parool over de gemeenteraad waar niemand elkaar iets gunt, waardoor besluitvorming uitermate stroef verloopt. Er valt zeker iets te winnen, maar toch niet zozeer in de bestuurscommissies, waar discussies veel functioneler van aard zijn en waar consensus vaak wordt bereikt.
Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik inmiddels mijn jaarlijkse bijdrage heb geschreven voor Mijn Moment, dat prachtige eindejaarsproject van Henk-Jan Winkeldermaat. Niet zomaar een terugblik op het wegtikkende jaar, maar een persoonlijke uitnodiging die mij en vele anderen telkens weer dwingt om anderen een kijkje te gunnen in de eigen ziel. Dat vind ik eng. Zeker ook nu.
Over mijn bijdrage van dit jaar heb ik lang lopen dubben. Mijn vriendin Kinga las en besliste mee: durven we dit intieme, kwetsbare verhaal te delen? Ja, dat durven we. Omdat dit verhaal verteld moet worden. En omdat veel meer koppels er goed aan zouden doen hier niet compleet over te zwijgen. Het leven is geen roze wolk, maar een rozentuin met doornen. Toch zit tussen denken en doen een brede kloof. Aanloop, hup, spring!
(En inderdaad, de foto bij Mijn Moment dit jaar is bedoeld als knipoog. Natuurlijk wordt dit géén zakelijke terugblik van een freelance journalist. De studio van het NOS Journaal staat in dit geval symbool voor jezelf blootgeven aan een publiek dat vele malen groter is dan je wellicht kunt bevatten. Afijn, er is geen weg meer terug. Daar gaan we!)
Even lekker bijtanken, dat deden Kinga en ik direct in de eerste week van de vakantie. Pal na het politieke reces daalden we af naar het Geuldal in Zuid-Limburg voor een weekje fietsen, wandelen en lanterfanten. Zonder laptop, zonder televisie. Nou vooruit, van de smartphone konden we nog even geen afstand nemen, maar daar kun je dan ook prachtige foto’s mee maken – en delen.
Eindelijk, de zon begint te schijnen. De zomer breekt aan. Dat komt goed uit, want na een hectisch seizoen hebben deze twee zzp’ers behoefte aan vakantie. Geen lange verre reis, maar gewoon een beetje chillen in eigen land. Weekendjes weg, of gewoon terrashangen in Amsterdam. Het gaat niet om de bestemming, want de bestemming ben je zelf. Zoiets. Je hoeft niet fysiek weg te zijn om geestelijk je hoofd leeg te maken. Wat we gaan doen: gewoon rust nemen en nadenken over nieuwe avonturen. En tussendoor ook nog een beetje werken, want een zzp’er krijgt niet zomaar vakantiegeld. Hoe dan ook: of jij deze zomer ver reist of dichtbij blijft, fijne vakantie alvast!
Vandaag herdenken we het einde van de oorlog en morgen vieren we het. Omdat vrede onlosmakelijk verbonden is met oorlog. Omdat er geen vrijheid bestaat zonder strijd. Vandaag dus het verdriet, morgen de vreugde. Opdat we niet vergeten. Opdat de geschiedenis zich niet herhaalt. Helaas herhaalt de historie zich voortdurend, in telkens net even andere vorm. Nog altijd is er strijd, tussen staten en terroristen. Of tussen dictators en vrijheidsstrijders, dat hangt af van het perspectief dat je kiest.
Waar is Jeroen gebleven? Die vraag zullen vaste bezoekers zich wellicht hebben gesteld. Het is namelijk alweer ruim twee weken doodstil op mijn blog. Daar is een simpel excuus voor: ik heb het erg druk. Met werk, met politiek. Toch is drukte geen reden om helemáál niet meer te bloggen. Het is dan ook maar deels de reden. Al sinds de kerstvakantie ben ik namelijk aan het nadenken over de rol van mijn blog. Wat wil ik ermee?