Na zes jaar stop ik als mediaredacteur van MarketingTribune. In die zes jaar heb ik het vak ingrijpend zien vernieuwen onder druk van een digitale revolutie. Veel is verbeterd, maar de sector blijft ook hardnekkig zijn hoofd stoten tegen dezelfde stenen. Wat ik niet ga missen zijn de volgende acht missers.
Over ruim een half jaar gaat Amsterdam naar de stembus. Ook voor de stadsdelen, al is nog steeds niet precies duidelijk hoe die straks gaan functioneren. Daar komt nu eindelijk verandering in. Denk jij ook mee hoe het beter kan?
Elke Amsterdammer kan tot 6 september zijn mening geven over het nieuwe bestuurlijke stelsel dat van kracht wordt bij de komende verkiezingen in maart 2018. Nee, de stadsdelen verdwijnen niet. Gelukkig maar, want anders zou je voor elk bezwaar naar de Stopera moeten afreizen. Wel krijgen we na deelraden en bestuurscommissies (het verschil lees je hier) opnieuw iets anders: stadsdeelcommissies.
Ook als bestuurscommissie van Nieuw-West sturen we een brief met ons commentaar naar het college van burgemeester en wethouders. Niet bij iedereen gaat dat van harte (sommige partijen boycotten goeddeels de discussie over het bestuurlijk stelsel), maar zelf vind ik het onze plicht als volksvertegenwoordigend orgaan om alle taken zo goed mogelijk over te dragen aan onze opvolgers.
Amsterdammers kennen hun politici slecht. Dat is niks nieuws, dat is altijd al zo geweest. Volgens de Burgermonitor draagt de devaluatie van deelraden naar bestuurscommissies daar extra aan bij. Toch haalde ik ook iets hoopvols uit de cijfers: in Nieuw-West is de kennis van de lokale politiek aanzienlijk beter én positiever.
Is politiek leuk? Nou, eigenlijk niet: je bent hele avonden aan het vergaderen met mensen die vaak hartgrondig met je van mening verschillen. Daar rolt dan een uitkomst uit die nooit alle burgers allemaal tevreden kan stemmen. Tegelijk is dat ook het mooie van politiek: verschillen overbruggen. Zelfs als dat onmogelijk lijkt. Wanneer dat dan toch lukt, kan politiek heel erg mooi zijn. Het beste voorbeeld dit jaar: Het Landje.
Terugblikkend op mijn politieke jaar 2016 springt Het Landje er echt uit. De bouwspeelplaats in het Rembrandtpark is een unieke plek in Amsterdam, waarvan niemand de waarde betwist. Toch stond ineens de subsidie op de tocht, door een conflict tussen stad en stadsdeel. Als er niks zou gebeuren, kon Het Landje per 1 januari 2017 genoodzaakt zijn om de deuren te sluiten. Hoe kwam het zo ver?
“Ik wil deze prijs opdragen aan de roze olifant in de kamer: het internet.” Veelzeggend bij de uitreiking van de Mercurs 2016 was het dankwoord van jong talent Pieter Zwart van Voetbal International. Veelzeggend, omdat hij plompverloren benoemde waar de tijdschriftenbranche zich doorgaans nogal omfloerst over uitspreekt. Natuurlijk, elk zichzelf respecterend blad heeft tegenwoordig een crossmediale strategie, maar aan het eind van het jaar staat toch nog altijd vooral de bladenmaker centraal. Ondanks alle goede wil om het anders te doen.
Vluchtelingen. Geen onderwerp heeft deze maand zo nadrukkelijk het politieke én publieke debat gedomineerd, en terecht. De oorlog in Syrië, de gammele bootjes op de Middellandse Zee: het laat geen mens onberoerd en schreeuwt om een oplossing. In Europa, in Nederland en ook in Amsterdam.
Nieuw-West was het eerste stadsdeel dat in actie kwam: Sportcentrum Caland in Osdorp huisvestte binnen enkele dagen ruim 300 vluchtelingen. Natuurlijk roept dat ook spanningen op. Zo beklaagde stadsdeelvoorzitter Achmed Baâdoud (PvdA) zich erover dat Nieuw-West en Zuidoost bovengemiddeld veel opvang voor hun kiezen krijgen. Vreemde timing, want een dag later werd bekend dat juist stadsdeel Zuid een grote, langdurige opvanglocatie opende: de oude gevangenis aan de Havenstraat. Later die week draaide Baâdoud bij: ook nu de vluchtelingen alweer weg zijn uit de Calandhal blijft Nieuw-West beschikbaar voor opvang.
De politiek is met reces. Terwijl er in Europa nog over Griekenland wordt gesteggeld, zijn de lokale politici even vrij. Een goed moment om de balans op te maken: waar ging het over in dit eerste jaar van de bestuurscommissie Nieuw-West? Eigenlijk heel simpel: over macht en geld.
Als voormalig deelraadslid verlang ik geregeld terug naar de situatie voor de verkiezingen: we stelden onze eigen begroting op en namen onze eigen beslissingen. In het nieuwe bestuurlijk stelsel gaat dat anders: we zijn verlengd bestuur van de stad en verzorgen de uitvoering van het stedelijk beleid. Tegelijk koppelen we terug naar de stad wat we in de wijk horen, met onze ‘ogen en oren’-functie.
Het moge duidelijk zijn: de macht ligt meer dan ooit in de Stopera. Daar komt nog bij dat de stadsdelen moeten wennen aan hun nieuwe rol, waarbij het niet helpt dat de ambtelijke organisatie is gehusseld en bestuurlijke diensten (ze heten tegenwoordig RVE’s) anders functioneren. Of zoals verantwoordelijk D66-wethouder Abdeluheb Choho het onlangs in een brief verwoordde: het bestuurlijk stelsel moet zich ‘verder uitkristalliseren’ en ‘behoeft bijsturing’.
“Stop met burgerparticipatie!” Dat hoorde ik trendwatcher Martijn Aslander zeggen in een video-presentatie die ik vond via Twitter, zoekend op de term #burgerparticipatie. Niet dat Aslander tegen participatie is, in tegendeel: hij pleit voor overheidsparticipatie. Oftewel, een overheid die bewoners de vrijheid gunt om te experimenteren en alleen bijspringt als dat nodig is. Dus eigenlijk toch een beetje hetzelfde als ik bepleit in mijn nieuwste politieke column, die deze week in iets ingekorte vorm verscheen in weekblad Westerpost (grotere scan hier). Daarin suggereer ik om bijeenkomsten zoals de huidige gebiedsavonden ook eens vanuit bewoners te organiseren. Kortom: niet de overheid, maar de burger is aan zet.
In Nieuw-West staat een huis. Nee, er staan er zeven. Zeven Huizen van de Wijk. Zeven heel verschillende huizen, maar met allemaal hetzelfde doel: welzijn en participatie van bewoners ondersteunen. Hun rol wordt steeds belangrijker nu de regering deze taken heeft overgeheveld naar de gemeenten. Alle reden dus voor een verhit debat in de bestuurscommissie van Nieuw-West.
Het eerste kalenderjaar van de bestuurscommissies in Amsterdam zit erop, ook in Nieuw-West. Met twee keer zo weinig gekozen volksvertegenwoordigers als in de afgeschafte deelraad, maar ook met minder bevoegdheden. We moesten even zoeken naar onze nieuwe rol, als ‘ogen en oren’ tussen Stopera en bewoners. Hoe presteerden de vijftien ‘BC-leden’ van Nieuw-West het afgelopen jaar?
Ik schrijf deze maandelijkse politieke column inmiddels sinds begin 2013. Daarbij probeer ik het altijd over de inhoud te hebben, niet over de poppetjes. Aangezien het in de landelijke politiek juist vooral over de poppetjes lijkt te gaan, doe ik dat voor de afwisseling ook eens in deze laatste column van 2014. Mocht u denken: op die Mirck heb ik ook nog wel wat aan te merken, schroom dan vooral niet om te reageren. Vind ik prima, hoort bij het vak.