Zonder communicatie is er geen maatschappij. Samenleven betekent immers met elkaar communiceren. Toch betekent duidelijke taal van de overheid niet automatisch dat de ander de boodschap direct begrijpt. In vakblad C schetst Bert Pol de recente ontwikkeling van het communicatievak. Hij is niet optimistisch: het effect van overheidscommunicatie lijkt minimaal, dus zijn communicado’s nog wel nodig?
Het politieke debat is aan het polariseren. Partijen vergroten hun onderlinge verschillen uit om zich maar zo goed mogelijk te kunnen profileren. Daarbij worden ze geholpen door de snelle dynamiek van social media, maar ook tegengewerkt: de burger is daar namelijk minstens zo fel in zijn kritiek op politiek en overheid. Feller dan ooit, zeker als het gaat om lokale kwesties die hen direct raken.
Het eindrapport van de commissie-Brenninkmeijer is uitermate kritisch over het bestuurlijk stelsel in Amsterdam. De voormalige Ombudsman heeft onder meer kritiek op de bestuurscommissies. Van kritiek kun je leren, maar het is ook goed om te kijken of alle kritiek terecht is. Voor de goede orde: de commissie beveelt aan om de bestuurscommissies in 2018 niet via directe verkiezingen samen te stellen. Waarom vindt de commissie dat? En klopt de argumentatie eigenlijk wel? Ik ben het op meerdere punten oneens met Brenninkmeijer.
Veel harde woorden in het rapport, dat de titel ‘Amsterdam 2020’ draagt. ‘Machtsspelletjes’, ‘eigenbelang’, ‘cynisme’, ‘eilandenrijk’ en ‘bureaucratisch judo’. Zo omschrijft Alex Brenninkmeijer de Amsterdamse politieke cultuur, maar het is toch vooral een gangbaar beeld van de Stopera. Onlangs nog schreef Het Parool over de gemeenteraad waar niemand elkaar iets gunt, waardoor besluitvorming uitermate stroef verloopt. Er valt zeker iets te winnen, maar toch niet zozeer in de bestuurscommissies, waar discussies veel functioneler van aard zijn en waar consensus vaak wordt bereikt.
Laatst kreeg ik een mailtje van Alex Brenninkmeijer, tot twee jaar terug onze Nationale Ombudsman. Als zo iemand je iets vraagt, zeg je geen nee. De ex-Ombudsman is tegenwoordig voorzitter van de commissie die dit jaar het bestuurlijk stelsel in Amsterdam evalueert. Heb ik suggesties voor hem? Jazeker!
De opdracht van deze evaluatiecommissie is om ‘bouwstenen voor de doorontwikkeling van het bestuurlijk stelsel’ aan te leveren. In mijn ogen vormt decentrale politiek de belangrijkste bouwsteen van het Amsterdamse stelsel. Daarom is het essentieel om de bestuurscommissies in de zeven stadsdelen optimaal te laten functioneren.
De overheid zou regionale omroepen meer de ruimte moeten geven om publiek-private samenwerkingen aan te gaan. Tegenwerking op dit vlak belemmert het succes en de innovatie van de regionale pers, zeker in deze tijd dat de lokale pers onder druk staat. Dit is een van de conclusies die wij als bestuur van de thema-afdeling D66 Media hebben opgeschreven in onze rapportage voor de D66-fracties in Den Haag en in de regio. Deze rapportage is een weerslag van het regionale mediadebat dat we afgelopen maand organiseerden. Speciale service: het verslag kun je hier downloaden.
“Stop met burgerparticipatie!” Dat hoorde ik trendwatcher Martijn Aslander zeggen in een video-presentatie die ik vond via Twitter, zoekend op de term #burgerparticipatie. Niet dat Aslander tegen participatie is, in tegendeel: hij pleit voor overheidsparticipatie. Oftewel, een overheid die bewoners de vrijheid gunt om te experimenteren en alleen bijspringt als dat nodig is. Dus eigenlijk toch een beetje hetzelfde als ik bepleit in mijn nieuwste politieke column, die deze week in iets ingekorte vorm verscheen in weekblad Westerpost (grotere scan hier). Daarin suggereer ik om bijeenkomsten zoals de huidige gebiedsavonden ook eens vanuit bewoners te organiseren. Kortom: niet de overheid, maar de burger is aan zet.
Nederlandse maatschappelijke organisaties, wetenschappers en bloggers stuurden vandaag een brandbrief aan Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie. Een onlangs gelanceerd wetsvoorstel werkt overheidscensuur in de hand. De organisaties, onder aanvoering van Bits of Freedom, dringen erop aan het voorstel ingrijpend te wijzigen om de pers- en internetvrijheid in Nederland te waarborgen.
Geachte heer Hirsch Ballin,
Met zorg namen de ondergetekenden kennis van het concept-wetsvoorstel versterking bestrijding computercriminaliteit. Dit concept-wetsvoorstel, dat het Ministerie van Justitie op 28 juli heeft gepubliceerd, leidt tot een disproportionele inperking van fundamentele rechten. Het Openbaar Ministerie zou hierdoor zonder tussenkomst van een rechter delen van websites en diensten kunnen blokkeren. Ook wordt het hierdoor moeilijker voor bijvoorbeeld klokkenluiders en journalisten om maatschappelijk relevante informatie openbaar te maken.
De internetgemeenschap vraagt de minister om de wet aan te passen op drie punten. Ten eerste wil zij dat een website alleen op zwart mag worden gezet na tussenkomst van een rechter. De minister wil de eis van deze rechterlijke toets schrappen. Ook wil zij dat het voorgenomen verbod op publicatie van niet-openbare informatie integraal wordt heroverwogen. Tot slot vragen ze de minister om het voorgenomen verbod op het opnemen van eigen gesprekken te verduidelijken.
De brandbrief is ondertekend door instanties als de NVJ, Internet Society Nederland, Global Voices en het Humanistisch Verbond, hoogleraren als Ybo Buruma en Egbert Dommering, maar ook uiteenlopende media en bloggers. Bits of Freedom roept andere bloggers op om via de internetconsultatie van Justitie op het wetsvoorstel te reageren of om gewoon zelf extra aandacht te schenken aan de brandbrief. Bij deze.
“If you came here expecting to see a couple of middle-aged white guys talking in the nude, you’ve come to the wrong blog.” Zo ongeveer begint Naked Conversations, het boek van Robert Scoble en Shel Israel over corporate blogging. Ik had het vanmorgen bewust in mijn tas gestopt op weg naar de Open Koffie van overheidsnetwerk Ambtenaar 2.0. Daar hield ik een korte presentatie over de kansen die Web 2.0 aan overheden biedt om directer met burgers te converseren. In de trein terug bedacht ik mijn eigen term hiervoor: de naakte ambtenaar.