In mijn politieke werk heb ik vaak transparantie bepleit en daarom hecht ik eraan om zelf ook transparant te zijn. Eind november 2019 stop ik als politicus en zal ik de stadsdeelcommissie van Nieuw-West verlaten. Met deze brief wil ik jullie uitleggen waarom.
Het politieke debat is aan het polariseren. Partijen vergroten hun onderlinge verschillen uit om zich maar zo goed mogelijk te kunnen profileren. Daarbij worden ze geholpen door de snelle dynamiek van social media, maar ook tegengewerkt: de burger is daar namelijk minstens zo fel in zijn kritiek op politiek en overheid. Feller dan ooit, zeker als het gaat om lokale kwesties die hen direct raken.
Tien muurschilderingen sieren sinds deze maand de kopgevels van flats aan de Platanenweg in Amsterdam Oost. Een mooi project, maar er wringt iets: gek dat er in de media nergens wordt verwezen naar de vergelijkbare straatkunst in Nieuw-West. Te ver weg?
Ook al gaan we er niet over, dan gaan we er toch over. Ik schreef het al vaker en het is onverminderd waar voor het werk van de stadsdeelcommissie. Een commissie met weinig macht, maar wél met invloed. Het is de kunst om die invloed goed te gebruiken.
Afgelopen week kwamen commissieleden uit alle zeven stadsdelen bijeen voor een conferentie op het Calvijn College in Nieuw-West. Daar gingen we in gesprek om van elkaar te leren hoe je effectief en succesvol kunt zijn met het adviseren van het lokale bestuur, het college en de gemeenteraad. Want die invloed hebben we.
Na een klein jaar ben ik terug in de lokale politiek van Amsterdam Nieuw-West. Onverwacht, maar inmiddels voelt het alweer vertrouwd. Tegelijk bespeur ik een worsteling over wat precies onze rol is. Gaan we nog wel ergens over? Natuurlijk!
“Daar gaan we niet over”, stond er laatst in Het Parool boven een opiniestuk van Mohamed Alkaduhimi, die namens Denk in de stadsdeelcommissie van Nieuw-West zit. Ik vond het een artikel met een hoog Calimero-gehalte, want we gaan over veel meer dan Denk suggereert. Ga liever uit van wat je wél kunt, in plaats van klagen over wat je niet kunt.
Jullie waren van me af, maar hier ben ik toch weer even. Ruim anderhalve maand geleden ging Amsterdam naar de stembus en maakte ik na acht jaar als volksvertegenwoordiger plaats voor jong talent. Een nieuw systeem met veel nieuwe mensen, dus deel ik graag mijn eerste indruk: wat is er veranderd?
Voor mij persoonlijk is de grootste verandering dat ik niet meer wekelijks in het Tuinstadhuis zit te vergaderen. Ik heb ineens tijd voor andere dingen. Dat komt goed uit, want er verschijnen nieuwe prioriteiten op mijn pad, zowel zakelijk als privé. Toch is het nog steeds wennen: geregeld vraag ik me af of ik geen politieke vergadering vergeet.
De uitslagen van de verkiezingen in de Amsterdamse stadsdelen zijn bekend. Goed nieuws uit mijn eigen gebied: D66 heeft een van de vier zetels gewonnen in Slotervaart. Als lijstduwer feliciteer ik Hilde Soldaat-van Stelten met haar uitverkiezing!
In de andere drie gebieden heeft D66 helaas net niet genoeg stemmen gehaald voor een van de vier zetels. Dat is natuurlijk een teleurstellend resultaat, niet los te zien van het nieuwe bestuurlijk stelsel – waarvan jullie weten dat ik er altijd kritisch over ben geweest. Ook kleinere en lokale partijen hebben dankzij het nieuwe ‘districtenstelsel’ geen zetels behaald.
Op de valreep heb ik namens de D66-fractie in stadsdeel Nieuw-West twee dagen voor de verkiezingen nog schriftelijke vragen ingediend over festivals in Tuinen van West. Ons werk is eigenlijk nooit klaar. Zolang we er over gaan, gaan we er nog over.
Politiek in Nieuw-West stond rond de raadsverkiezingen van 2010 nog synoniem voor de Partij van de Arbeid. Die partij was almachtig: in de politiek, in de ambtenarij, in consultancy, in besturen, in het maatschappelijk middenveld. Ook alle ‘onafhankelijke’ debatleiders die ik in de lokale politiek tegenkwam waren lid van de PvdA. Iedereen met een functie die ertoe deed was indertijd PvdA’er.
Het zal niemand zijn ontgaan: de politieke campagne is begonnen. Op 21 maart kiezen we namelijk een nieuwe gemeenteraad. Dat betekent veel flyers, veel debatten en vooral… veel politici die ergens boos over zijn. Hoe geloofwaardig zijn zij?