Dit dramatische jaar zit er bijna op. Gelukkig maar, zeg ik terwijl ik zelf toch veel mooie momenten meemaakte. Van een huwelijksreis tot mezelf opnieuw uitvinden in een ander beroepsveld. Tegelijk woedt er oorlog in Europa en het Midden-Oosten, wonnen racisten de Nederlandse verkiezingen en was de maatschappelijke onvrede zelden zo groot als nu. In dit klimaat klonk ook veel muziek somber. Toch waren het juist de duistere edelstenen die mijn muziekjaar kleur gaven. Dit zijn mijn favoriete tien albums van 2023. 

1. Sparklehorse – Bird Machine
2. dEUS – How To Replace It
3. Sufjan Stevens – Javelin 
4. Young Fathers – Heavy Heavy 
5. PJ Harvey – I Inside the Old Year Dying 
6. Youth Lagoon – Heaven is a Junkyard
7. Lana Del Rey – Did You Know There’s a Tunnel under Ocean Blvd?
8. Glen Hansard – All That Was East Is West of Me Now
9. Corinne Bailey Rae – Black Rainbows 
10. Gord Downie – Lustre Parfait 

(more…)

Kleine liedjes, wat kunnen dat allemaal zijn? Op zoek naar het ultieme kleine liedje verval je al snel in het rock-idioom van de unplugged-sessie. Denk aan Neil Young in Massey Hall, denk aan Eric Clapton of Nirvana bij MTV. Of denk aan willekeurig welke singer-songwriter. Lastig kiezen dus. Uiteindelijk wordt het voor mij een keuze tussen God en de duivel.

(more…)

Muzikaal gezien was 2016 een prachtig jaar en tegelijk een rampjaar. David Bowie stierf, maar schonk de wereld ook een imposante zwanenzang: ‘Blackstar’. Ook andere grootheden overleden: Prince, George Michael en Leonard Cohen, waarvan de laatste eveneens een indringend album naliet. ‘You Want It Darker’ is een toepasselijke titel, want de somberheid domineert mijn muziekjaar. Nick Cave zingt over zijn overleden zoon, Polly Jean Harvey doet verslag van de tragiek in Kabul en Kosovo. Haar zag ik live met een indrukwekkende show in de Heineken Music Hall. Na veel wikken en wegen kwam ik tot een jaarlijst van beste albums, waar PJ Harvey bovenaan is geëindigd.

1. PJ Harvey: The Hope Six Demolition Project
2. Radiohead: A Moon Shaped Pool
3. David Bowie: Blackstar
4. Ryley Walker: Golden Sings That Have Been Sung
5. Nick Cave & The Bad Seeds: Skeleton Tree
6. Parquet Courts: Human Performance
7. The Veils: Total Depravity
8. Andrew Bird: Are You Serious
9. The Tragically Hip: Man Machine Poem
10. Eefje de Visser: Nachtlicht

(more…)

Ik moet happen naar adem. Muziekjaar 2016 schoot de afgelopen weken ineens compleet uit de bocht. Na David Bowie in januari overleed op 21 april alweer een tweede jeugdidool: Prince. Bowie liet een kersvers album na, van Prince is het wachten tot zijn oneindige kluis vol muziek opengaat.

Vlak voor het verscheiden van His Royal Badness kwam een andere persoonlijke favoriet met haar langverwachte nieuwe album: Polly Jean Harvey. En toen ik eindelijk van alle ophef was bekomen, verraste Radiohead de wereld met nieuw werk: ‘A Moon Shaped Pool’. Mind you: deze vier artiesten voeren al jaren mijn Last.fm-luisterlijst aan. Samen met Ryan Adams, maar die kwam in 2014 en 2015 al doodleuk met twee platen binnen een jaar. Een korte pauze is hem gegund.

(more…)

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Dat zingt de man in het donker. Een grote zwarte man achter een grote zwarte piano in het grote zwarte niets van een schaars verlicht Paradiso. De man is Benjamin Clementine. Ooit straatmuzikant in Parijs, inmiddels een snel rijzende ster. Een zware stem met krachtige uithalen, begeleid door driftig pianospel. Kinga tipte me en nu zitten we samen in Paradiso te luisteren, luttele uren voordat mijn drieënveertigste levensjaar van start gaat.

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Ik hoor een heel leven doorklinken in de teksten van Clementine. Niet dat mijn leven op het zijne lijkt, verre van dat. Maar wie heeft er niet gedroomd, grote afstanden overbrugd, gelachen en gehuild? En soms dat allemaal tegelijk. Net zoals een boom er elke jaar een groeiring bij krijgt, zo reizen onze ervaringen met ons mee. En muziek kan dat vaak zo intens mooi uitdrukken.

Mijn broer Vincent, net als ik bezeten van muziek (maar vaak van héél andere muziek, dus ben ik benieuwd of we een voorliefde voor Clementine delen), vroeg zijn vrienden op Facebook laatst welke tien liedjes een belangrijke rol spelen in hun leven. Ik voelde me aangesproken en begon prompt een lijstje te maken – dat binnen een half uur de dertig liedjes oversteeg. Toen heb ik het weggelegd, laten rijpen.

(more…)

“Please don’t stop the music.” De wereld telt af tot middernacht, Nederland telt af om tegen die tijd de nummer één van de Top 2000 te horen: The Eagles met ‘Hotel California’. Tja, mijn lijst is het niet: klassiekers van Radiohead, The Doors en Prince worden afgewisseld met rotzooi van André Hazes en Guus Meeuwis. Daarom zet ik vandaag liever even de muziek op een rij die ik in 2010 het meest heb geluisterd. Thuis via iTunes, Grooveshark of Spotify, onderweg via autoradio of iPod. Veel ervan is opgeslagen op Last.FM. En het meest gedraaide liedje? Dat is ‘Don’t stop the music’ van Jamie Cullum. Toch zijn er meerdere artiesten die zich de beste kunnen noemen.

(more…)

Daar stond ze dan, blootvoets in haar zwarte nachtjapon. PJ Harvey. Op het podium van Paradiso, op het Nederlandse altaar van de rock. De gedistingeerde rockbitch van weleer brak anderhalf jaar terug met haar verleden door de breekbare pianoplaat White Chalk uit te brengen. Dit jaar is ze terug met een rockplaat (A Woman A Man Walked By), haar tweede samen met John Parish. De rock van nu heeft echter iets sacraals, afstandelijks. Maar daardoor niet minder mooi.

(more…)

Voor mij speelde muziek een meer dan belangrijke rol in het jaar 2008. Ik ging verder weg van mijn huis werken en dat betekende meer reizen met het openbaar vervoer, samen met mijn iPod als vaste metgezel. De muziek die ik het afgelopen jaar het meest draaide, is dan ook mijn soundtrack van 2008. Met dank aan Last.FM, dat telkens bij het uploaden van mijn iPod alle afgespeelde liedjes scrobblede, presenteer ik nu met de jaarwisseling in zicht de muziek die mij het meeste inspireerde.

(more…)