Vijf jaar na zijn eclectische meesterwerk Illinois kwam Sufjan Stevens met een officiële opvolger: The Age of Adz. Dat was even slikken voor de fans, want de mysterieuze singer-songwriter uit Michigan bleek zijn kenmerkende altfolk-gitaarwerk te hebben ingeruild voor duistere synthesizers.
Hoe uncool The Nits medio jaren tachtig ook waren, ik was dol op hun muziek. Zelf was ik ook totaal uncool, dat hielp. Ik weet nog goed dat ik ooit hun allereerste live-album Urk (uit 1989) leende van de bibliotheek en er een illegale kopie van maakte. Niet op een cd, maar lekker oldskool op een cassettebandje. Dat bandje draaide ik grijs. Alle negenentwintig nummers van deze dubbelaar zitten vastgemetseld in mijn geheugen. Maar er gebeurde iets dramatisch met die cassette.
Mijn hoofd suist. We leven in chaos en het wordt alleen maar erger. Na het oorlogsjaar 2022, waarin Oekraïne bloedig werd binnengevallen door Rusland, was ook 2023 pijnlijk en confronterend. Niet alleen op het oorlogsvlak (naast Oekraïne explodeerde eveneens Israël), maar ook vanwege de algehele woede en onvrede die de hele wereld lijkt te verteren.
Ik heb niks met Coldplay. Nooit gehad. Te braaf, te oppervlakkig, te commercieel. Debuutalbum Parachutes had ik ooit – geen idee hoe dat in mijn platenkast is beland. Daarvan draai ik soms nog het titelnummer. Het duurt 45 seconden. Dat vind ik wel weer genoeg Coldplay.
Eerder dit jaar leverde ik deze bijdrage aan de Coldplay-battle van muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes. Coldplay staat in de toptien van de Top 2000, die vanaf vandaag te horen is op NPO Radio 2.
Op vakantie in Oostende moest ik even op bezoek bij deze muzikale gigant. Marvin Gaye ontvluchtte begin jaren tachtig de Verenigde Staten vanwege een belastingschuld, mentale problemen en ruzie met zijn platenmaatschappij. Hij streek neer in de Belgische badplaats en hervond zichzelf. Aan de Vlaamse kust schreef hij zijn grootste hit: Sexual Healing.
Momenteel ben ik How Music Works aan het lezen, het boek uit 2012 waarin David Byrne de impact van muziek op geheel eigen wijze analyseert. Hoewel de voorman van Talking Heads bezweert het niet vooral over Talking Heads te willen hebben, gaat deze paperback van bijna 400 pagina’s toch echt vooral over Talking Heads. En dat is natuurlijk helemaal niet erg, want dat is de enige band waar Byrne niet uit tweede hand over kan praten.
Ze was woke avant la lettre en werd gecanceld. Toch bleef Sinéad O’Connor prachtige muziek maken. Haar oeuvre is enorm veel breder dan de klassiekers Troy en Nothing Compares 2 U, maar ze werd afgeserveerd vanwege het uitspreken van haar mening. Samen met KINK brengen de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes nu een eerbetoon aan deze Ierse rebel.
Zelf mocht ik ook een bijdrage leveren aan deze bijzondere podcast. Anderhalf uur vol verhalen over haar leven en muziek, inclusief unieke opnames van haar optreden in 1992 voor een vijandig Amerikaans publiek tijdens een Dylan-tribute. Dat was twee weken nadat ze in tv-programma Saturday Night Live een foto van Paus Johannes Paulus had verscheurd. Indertijd totaal onbegrepen, maar iedereen praat haar nu na over kindermisbruik binnen grote instituten zoals de katholieke kerk.
Wie is Sinéad O’Connor en wat drijft haar? Maar vooral: hoe hield ze zich in vredesnaam staande in een leven dat een aaneenschakeling is van misbruik, vernedering en psychisch leed? We bespreken het allemaal in deze podcast, waarin je ook de parels uit haar werk hoort die je wellicht nog niet kende. Een absolute luistertip!
Draait het in cultuur om vorm of vent? Die vraag werd in 1931 opgeworpen door de Nederlandse dichter J.C. Bloem, maar het is een discussie van alle tijden. Kun je een kunstwerk los zien van de maker of niet? Wat mij betreft zou dat zeker moeten kunnen. Een topprestatie is een topprestatie, ongeacht of de persoon die dat presteerde een vreselijke hufter is. Natuurlijk zal dat huftergedrag invloed hebben of iemands legacy, maar het doet in principe niks af aan de prestatie zelf.
Fouten maken we allemaal. Groot of klein, incidenteel of levensveranderend. Erop terugkijken leidt doorgaans tot een mengeling van woede, wroeging, berusting en verdriet. Bij zulke momenten bestaat geen betere soundtrack dan het nummer ‘Chicago’ van de geniale Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens. Een klassieker uit zijn eclectische oeuvre, maar gek genoeg nooit ontdekt door de massa en dus al sinds jaar en dag ontbrekend in de Top 2000. Een grof schandaal voor een nummer dat tegelijk eigenzinnig maar toch vooral ook extreem toegankelijk is.
Zo vlak voor kerst heb ik toch weer even twee van mijn passies kunnen combineren: muziek en podcast. Samen met vijf andere bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes hebben we in de studio van KINK een podcast opgenomen over een artiest die veel relatief onbekende pareltjes in zijn rijke oeuvre heeft verstopt: Lou Reed. Een waar genoegen om hier bijna twee uur lang prachtige verhalen over te delen.