De meest psychedelische bewegingssimulatie uit de popmuziek is zonder twijfel het nummer ‘On the Run’ van Pink Floyd, van het baanbrekende conceptalbum ‘The Dark Side of the Moon’, uitgebracht op 1 maart 1973. In een krappe vier minuten horen we op hol geslagen synthesizers, luchthavengeluiden, gehaaste voetstappen, hysterisch gelach en uiteindelijk zelfs een neerstortend vliegtuig.
Minder is meer. Daarom ben ik dol op korte liedjes. In minder dan twee minuten kun je met muziek enorm veel zeggen. Sterker nog: in minder dan een minuut kan dat ook prima.
Nu veel sporters (ook veel Nederlanders) furore maken op de Olympische Spelen in Tokio, vind ik het een mooi moment om een recente muziekblog op te graven met de veelzeggende titel: ‘Big in Japan.’ Al gaat-ie niet echt over Japan, maar over de man op de foto hierboven. Zes jaar lang hadden we weinig van hem gehoord. Was hij gestopt? Was hij de muziekbusiness zat? Leefde hij liever in alle rust op zijn boerderij? Lekker bieten verbouwen en whiskey drinken in de schaduw van de veranda. Hij was ook niet de jongste meer. Was het misschien voorbij met de carrière van Tom Waits?
Op deze dag dat we ons respect betuigen aan alle moeders, past natuurlijk ook een muzikaal eerbetoon. Eind 2020 stuitte ik op de ultieme hommage, tijdloos en actueel, dat je ook gerust kunt luisteren op de internationale vrouwendag en op dagen dat we stilstaan bij feminisme of juist de keerzijde die vrouwen nog altijd overmatig ten deel valt: seksisme, discriminatie en geweld.
Soms dringt muziek onverwacht je brein binnen. Je rekent er niet op, hoort de eerste tonen en raakt de melodie nooit meer kwijt. Terwijl je eigenlijk bezig was met andere plannen. Dat overkwam me met ‘A Rose for Emily’, het kleine, breekbare liedje van The Zombies waarmee alle zeven afleveringen van de Amerikaanse podcast S-Town afsluiten. Ogenschijnlijk totaal niet op zijn plaats in dit mysterieuze verhaal, maar bij nader inzien een perfecte match.
Vader en zoon lopen het kantoor van de platenbaas binnen. Jeff Tweedy en zoon Spencer Tweedy. Nee, niet Wilco. De bekende indie-band Wilco is geen familiezaak, maar dit uitstapje uit 2014 onder de bandnaam Tweedy is dat wel. Indie-icoon Jeff Tweedy dook de studio in met zoonlief Spencer. Ondanks de vermakelijke videoclip is dit project geen gimmick, weddenschap of nepotisme, want Spencer Tweedy is echt een prima drummer, die eerder werkte met onder meer Mavis Staples, White Denim en Sarah Lee Guthrie.
Vanwege het coronavirus lag de Ondergewaardeerde Playlist van radiostation KINK en muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes een klein jaar lang stil, maar deze maand heeft hij eindelijk zijn comeback gemaakt. Niemand minder dan Nick Cave staat ditmaal centraal, uiteraard samen met zijn vaste band The Bad Seeds. Een persoonlijke favoriet, dus was ik een van de deelnemers aan deze podcast. Een geestverruimende trip door de hersenspinsels van een filosofische rockzanger.
Wantrouwen in de politiek is een tijdloos thema, dat weer helemaal actueel is sinds de val van het kabinet Rutte-III op 15 januari 2021. Ook muzikaal: in het jaar 2020 dat de toeslagenaffaire tot grote publieke woede leidde, poetste de ‘Nederlandse popzanger uit België’ Fulco Ottervanger een klassieker van Bram Vermeulen op die de politiek een tijdloze én actuele spiegel voorhoudt.
Zes augustus is de geboortedag van singer-songwriter Elliott Smith (1969-2003). Ik ben een groot liefhebber van zijn werk, dat kwetsbaar klinkt maar tegelijk ook behoort tot de allerbeste songwriting aller tijden. Voor muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes schreef ik eerder dit jaar een eerbetoon aan een van zijn beste composities.
David Berman, zanger van Silver Jews, maakte in 2019 een grootse comeback, maar stierf ook. Dat laatste nieuws had ik aanvankelijk gemist (weinig media schreven erover, waarmee Berman zijn bijnaam ‘The Greatest Songwriter You’ve Never Heard Of’ waarmaakt), maar zijn zelfmoord kwam heftig binnen nadat ik mijn jaarlijst had gemaakt – met Berman erin.