David Berman, zanger van Silver Jews, maakte in 2019 een grootse comeback, maar stierf ook. Dat laatste nieuws had ik aanvankelijk gemist (weinig media schreven erover, waarmee Berman zijn bijnaam ‘The Greatest Songwriter You’ve Never Heard Of’ waarmaakt), maar zijn zelfmoord kwam heftig binnen nadat ik mijn jaarlijst had gemaakt – met Berman erin.
Het is tegenwoordig bon ton om lacherig te doen over Sting. En inderdaad, zijn muziek is in de loop der jaren soms wat vlak en voorspelbaar geworden. Toch blijft zijn stem fenomenaal, was hij het boegbeeld van de befaamde Britse popband The Police en maakte hij ook veel indruk als solo-artiest. Zijn eerste twee solo-albums waren megasuccessen, gevolgd door een derde plaat die verraste door de conceptuele opzet. ‘The Soul Cages’ is een ingetogen en persoonlijk album over de dood van zijn vader.
Gisteren brachten we Klaas naar zijn laatste rustplaats. Klaas de Bruijn (1936-2018) was de man van mijn moeder. Socialist en Republikein, vriend en opa. Opa van mijn vier neefjes, net te vroeg heengegaan om mijn eerste zoon in zijn armen te sluiten.
Op deze mooie, zonnige dag begeleidden we zijn kist over dit serene bospad in Arnhem. Rust zacht, Klaas. We missen je nu al enorm.
Naschrift: Een jaar later publiceerde mijn moeder de volgende In Memoriam in de Volkskrant, het dagblad dat Klaas altijd las. Mét dat stoere statement: “Socialist en Republikein.”
Ik moet happen naar adem. Muziekjaar 2016 schoot de afgelopen weken ineens compleet uit de bocht. Na David Bowie in januari overleed op 21 april alweer een tweede jeugdidool: Prince. Bowie liet een kersvers album na, van Prince is het wachten tot zijn oneindige kluis vol muziek opengaat.
Vlak voor het verscheiden van His Royal Badness kwam een andere persoonlijke favoriet met haar langverwachte nieuwe album: Polly Jean Harvey. En toen ik eindelijk van alle ophef was bekomen, verraste Radiohead de wereld met nieuw werk: ‘A Moon Shaped Pool’. Mind you: deze vier artiesten voeren al jaren mijn Last.fm-luisterlijst aan. Samen met Ryan Adams, maar die kwam in 2014 en 2015 al doodleuk met twee platen binnen een jaar. Een korte pauze is hem gegund.
Wat moet je zeggen over een groot kunstenaar die is overleden? Een kunstenaar die je meer dan diens meeste andere tijdgenoten heeft geïnspireerd. Naarmate zo iemand beroemder is valt er eigenlijk niks te zeggen dat niet al is gezegd. Daarom kun je maar het beste van zijn of haar werk blijven genieten. Niet praten, maar luisteren. Toch ontkom ik er niet aan om nog even te mijmeren over David Bowie, wiens overlijden vanmorgen bekend werd gemaakt. Al was het maar omdat ik toch al van plan was iets te schrijven over ‘Blackstar’, het afgelopen week verschenen album dat nu ook echt zijn zwanenzang blijkt te zijn.
Guus de Jong is dood. De fotograaf, bekend van die beroemde foto van Johan Cruijff met rugnummer 14, overleed vorige week op 80-jarige leeftijd. Guus belde me geregeld. Niet dat we elkaar kenden, maar Guus had ooit een blogpost van mij over auteursrecht op internet gelezen – iets waar hij zich de laatste decennia van zijn leven hard voor heeft gemaakt. Wat heet: volgens een In Memoriam op PhotoQ.nl bestreed hij het digitale misbruik van zijn foto’s ‘als een pitbull’.
Vandaag is het precies negen jaar geleden dat Marten Toonder overleed. Schrijver, tekenaar, studiobaas, heer van stand, taalvernieuwer, maar vooral: de belangrijkste stripmaker die Nederland ooit voortbracht. Ter herinnering aan deze gigant heb ik vandaag twee leestips.
B-junioren schoppen grensrechter dood. Soms wil je het nieuws niet geloven, terwijl je weet dat openbare geweldpleging aan de orde van de dag is. Tegen zessen gisteravond krijgt de anonieme grensrechter een naam: Richard Nieuwenhuizen, 41 jaar, vader van drie kinderen.Dan besef je pas echt: er is een mens doodgeschopt op een voetbalveld. Door een stelletje kinderen.
Betrokken jeugdspelers van voetbalvereniging SV Nieuw Sloten zijn nog dezelfde dag gearresteerd en als lid geroyeerd. Het B1-team is ook direct teruggetrokken uit de competitie. Diverse clubs pleiten inmiddels voor een voetballoos weekend. Een goed signaal, maar Richard Nieuwenhuizen heeft er weinig meer aan.
Herman Brood is een held. Nu zult u vast weinig overeenkomsten zien tussen Neerlands enige Rock ‘n’ Roll Junkie en schrijver dezes, maar dat hoeft ook helemaal niet bij heldenverering. Zo lijkt ik evenmin op Prince, de devote dwerg uit Minneapolis die North Sea Jazz dit weekend drie keer plat speelde – helaas in mijn afwezigheid. Helden slagen erin je te raken en verrassen. Ze overstijgen de dagelijkse realiteit. Daarom is dezer dagen ook Johnny Hoogerland een held: hij veroverde de bolletjestrui in de Tour, maar werd als koploper door een volgwagen in het prikkeldraad gereden. Ondanks diepe vleeswonden haalde hij de finish en huilde bij de huldiging. Een held voor één dag is ook een held. Maar Herman Brood, nu tien jaar dood, is meer dan dat.
Doodgaan op internet. Hoe gaan je nabestaanden om met sociale netwerken? Er zijn al bedrijven (zoals Ziggur) gespecialiseerd in de afhandeling van dit soort zaken, net zoals er al de zogenaamde Digisafe is, waarin je al je online wachtwoorden opslaat voor na je dood. Bij de notaris leg je vast wie er toegang toe krijgt. Netwerken als Hyves plaatsen speciale vermeldingen bij overledenen. Ook worden de verjaardagsmeldingen uitgezet. Het is immers best pijnlijk om via een blije feestmail herinnerd te worden aan de dood van je kind, zoals de vader in dit Journaal-item. Internet zelf staat trouwens vol met tips, van bizar tot bloedserieus. De dood lééft.
Wat heb jij eigenlijk geregeld voor je wachtwoorden? En weet je zelf wel op welke netwerken je allemaal vindbaar bent? Hoe zou je eigenlijk willen dat je online profiel eruit zag na je dood?
Beluister mijn internetrubriek op Radio Noord-Holland live vanaf 10:10 uur of later via het radio-archief.