“I dream, I smile, I walk, I cry.” Dat zingt de man in het donker. Een grote zwarte man achter een grote zwarte piano in het grote zwarte niets van een schaars verlicht Paradiso. De man is Benjamin Clementine. Ooit straatmuzikant in Parijs, inmiddels een snel rijzende ster. Een zware stem met krachtige uithalen, begeleid door driftig pianospel. Kinga tipte me en nu zitten we samen in Paradiso te luisteren, luttele uren voordat mijn drieënveertigste levensjaar van start gaat.

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Ik hoor een heel leven doorklinken in de teksten van Clementine. Niet dat mijn leven op het zijne lijkt, verre van dat. Maar wie heeft er niet gedroomd, grote afstanden overbrugd, gelachen en gehuild? En soms dat allemaal tegelijk. Net zoals een boom er elke jaar een groeiring bij krijgt, zo reizen onze ervaringen met ons mee. En muziek kan dat vaak zo intens mooi uitdrukken.

Mijn broer Vincent, net als ik bezeten van muziek (maar vaak van héél andere muziek, dus ben ik benieuwd of we een voorliefde voor Clementine delen), vroeg zijn vrienden op Facebook laatst welke tien liedjes een belangrijke rol spelen in hun leven. Ik voelde me aangesproken en begon prompt een lijstje te maken – dat binnen een half uur de dertig liedjes oversteeg. Toen heb ik het weggelegd, laten rijpen.

(more…)

“Please don’t stop the music.” De wereld telt af tot middernacht, Nederland telt af om tegen die tijd de nummer één van de Top 2000 te horen: The Eagles met ‘Hotel California’. Tja, mijn lijst is het niet: klassiekers van Radiohead, The Doors en Prince worden afgewisseld met rotzooi van André Hazes en Guus Meeuwis. Daarom zet ik vandaag liever even de muziek op een rij die ik in 2010 het meest heb geluisterd. Thuis via iTunes, Grooveshark of Spotify, onderweg via autoradio of iPod. Veel ervan is opgeslagen op Last.FM. En het meest gedraaide liedje? Dat is ‘Don’t stop the music’ van Jamie Cullum. Toch zijn er meerdere artiesten die zich de beste kunnen noemen.

(more…)