Posts Tagged ‘Paradiso’

Parquet Courts rockt tegendraads en zoekt ruzie

Thursday, June 23rd, 2016

Parquet-Courts

Het nieuws van de dag wordt besproken op het podium van Paradiso: Led Zeppelin is na bijna een halve eeuw vrijgesproken van plagiaat in hun wereldhit ‘Stairway to Heaven’. Reden voor de bandleden van Parquet Court om de klassieker aan te kondigen halverwege hun concert, ook al past hij als cover totaal niet in hun oeuvre van slacker-, indie- en punk-rock. Na wat gepruts met de vermeend gejatte intro houden de New Yorkers het alweer voor gezien en zetten ze een eigen nummer in. Die weerbarstigheid kenmerkt hun concert in de Amsterdamse poptempel, dat laveert tussen bezield en irritant.

(more…)

Geen Bowie, geen Prince, maar Birdman

Wednesday, May 11th, 2016

Andrew-Bird-live

Ik moet happen naar adem. Muziekjaar 2016 schoot de afgelopen weken ineens compleet uit de bocht. Na David Bowie in januari overleed op 21 april alweer een tweede jeugdidool: Prince. Bowie liet een kersvers album na, van Prince is het wachten tot zijn oneindige kluis vol muziek opengaat.

Vlak voor het verscheiden van His Royal Badness kwam een andere persoonlijke favoriet met haar langverwachte nieuwe album: Polly Jean Harvey. En toen ik eindelijk van alle ophef was bekomen, verraste Radiohead de wereld met nieuw werk: ‘A Moon Shaped Pool’. Mind you: deze vier artiesten voeren al jaren mijn Last.fm-luisterlijst aan. Samen met Ryan Adams, maar die kwam in 2014 en 2015 al doodleuk met twee platen binnen een jaar. Een korte pauze is hem gegund.

(more…)

Torres overrompelt Paradiso

Sunday, September 13th, 2015

Torres-SprinterHoe goed een album is, blijkt vaak pas echt live. Dan vallen de puzzelstukjes op hun plaats omdat je ziet hoe de artiest het vertolkt. Het samenspel, de improvisaties, maar ook de gezichtsuitdrukkingen en de emoties die bij de muziek huren. Zo was het afgelopen dinsdag in de kleine zaal van Paradiso met Torres, voor mij een van de openbaringen van muziekjaar 2015.

Torres is een uit Nashville afkomstige singer-songwriter die in het dagelijks leven Mackenzie Scott heet. Dit voorjaar kwam haar tweede album ‘Sprinter’ uit, dat muzikaal rijker is aangekleed dan haar titelloze debuut uit 2013. Meer noisy gitaren, maar nog altijd veel verstilling en introverte teksten over de donkere kanten van het leven. Tegelijk zijn songs als ‘New Skin’ en het titelnummer toegankelijk genoeg om een breder publiek te bekoren. En reken maar: dat gaat gebeuren. Torres is een sprankelende groeidiamant.

(more…)

Dromen, lachen, lopen, huilen

Tuesday, December 9th, 2014

Benjamin-Clementine

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Dat zingt de man in het donker. Een grote zwarte man achter een grote zwarte piano in het grote zwarte niets van een schaars verlicht Paradiso. De man is Benjamin Clementine. Ooit straatmuzikant in Parijs, inmiddels een snel rijzende ster. Een zware stem met krachtige uithalen, begeleid door driftig pianospel. Kinga tipte me en nu zitten we samen in Paradiso te luisteren, luttele uren voordat mijn drieënveertigste levensjaar van start gaat.

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Ik hoor een heel leven doorklinken in de teksten van Clementine. Niet dat mijn leven op het zijne lijkt, verre van dat. Maar wie heeft er niet gedroomd, grote afstanden overbrugd, gelachen en gehuild? En soms dat allemaal tegelijk. Net zoals een boom er elke jaar een groeiring bij krijgt, zo reizen onze ervaringen met ons mee. En muziek kan dat vaak zo intens mooi uitdrukken.

Mijn broer Vincent, net als ik bezeten van muziek (maar vaak van héél andere muziek, dus ben ik benieuwd of we een voorliefde voor Clementine delen), vroeg zijn vrienden op Facebook laatst welke tien liedjes een belangrijke rol spelen in hun leven. Ik voelde me aangesproken en begon prompt een lijstje te maken – dat binnen een half uur de dertig liedjes oversteeg. Toen heb ik het weggelegd, laten rijpen.

(more…)

Hype-econoom Thomas Piketty in Paradiso

Thursday, November 6th, 2014

Piketty-quiz

Het zal weinigen zijn ontgaan: woensdag was ‘rockstar-econoom’ Thomas Piketty in Nederland. Nou ja, rockstar… een verlegen glimlachende professor vooral. Piketty is een rockstar zoals ook de nerds uit Silicon Valley dat zijn: het is meer de hype dan de persoon. Piketty sprak ’s morgens in de Tweede Kamer, ’s middags in College Tour en ’s avonds in een stijf uitverkocht Paradiso. Kinga en ik waren er die avond bij. “I’m sorry that I don’t look angry!”

(more…)

Sunday View: Conor Oberst in Paradiso

Monday, July 21st, 2014

Paradiso-Oberst

De harde realiteit ontneemt je soms de lust om over mooie ervaringen te schrijven. Zo wierp het neergeschoten vliegtuig MH17 een gitzwarte schaduw over de afgelopen week. Een week die zo mooi begon, met twee prachtige concerten in Paradiso. Concerten waar het nu lastig blijmoedig op terugkijken is. Met terugwerkende kracht geeft de maandagse powerrock van The Afghan Whigs me kracht, terwijl het optreden op dinsdag van de getormenteerde singer-songwriter Conor Oberst me juist troost biedt.

(more…)

Bettie Serveert plays Palomine

Saturday, September 10th, 2011

“The sun will always shine on this palomine.” Op de eerste tonen van deze tijdloze rocksong betrad ik zaterdag Paradiso. Bettie Serveert bestaat deze zomer twintig jaar en viert dat met enkele concerten waarin de Nederlandse band het befaamde debuutalbum Palomine (1992) integraal speelt. Vorig weekend stonden ‘The Betties’ op het Vlielandse festival Into The Great White Open, dit weekend dus in de Amsterdamse poptempel. Natuurlijk, het was een trip down memory lane, met de oorspronkelijke drummer Berend Dubbe (nu Bauer) achter de drumkit. Hoe nostalgisch ook, Bettie Serveert speelde songs als Tomboy, Balentine, Kid’s Allright en Brain-Tag nog even urgent en dynamisch als begin jaren negentig, alsof ze net geschreven waren. Goede nummers doorstaan de tijd. Het concert in Paradiso maakte duidelijk dat het album Palomine de tijd integraal heeft doorstaan.

Serge Gainsbourg is niet dood

Sunday, September 20th, 2009

“Tom Barman treedt niet op.” Het was een wat vreemde toevoeging in de concertagenda van Paradiso. De opmerking sloeg op GainsNord, een speciale avond waar artiesten uit de lage landen een ode brachten aan het Franse genie Serge Gainsbourg, hier in Nederland ten onrechte alleen bekend bij het grote publiek van zijn hijgplaat “Je t’aime (moi non plus)”. Waarom die opmerking over Tom Barman? Simpel, omdat de zanger van dEUS enkele dagen eerder aanschoof en optrad in De Wereld Draait Door en daarmee het concert in de kleine zaal van Paradiso onverwacht veel aandacht bezorgde. Prompt was GainsNord uitverkocht. “Wie dacht dat Tom Barman vrijdag in Paradiso is, die moet ik helaas teleurstellen”, waarschuwde ook Revu-journalist Guuz Hoogaerts, organisator van het concert waar hij de door hemzelf samengestelde cd “GainsNord. Serge’s Songs Revisited By Bands From The Lowlands” presenteerde. Zonder Barman (maar met barmannen in de benedenzaal die cocktails met stikstof bereidden) werd het toch een mooie hijgavond.

(more…)

PJ Harvey, blootvoets in Paradiso

Thursday, May 14th, 2009

PJ Harvey in Paradiso

Daar stond ze dan, blootvoets in haar zwarte nachtjapon. PJ Harvey. Op het podium van Paradiso, op het Nederlandse altaar van de rock. De gedistingeerde rockbitch van weleer brak anderhalf jaar terug met haar verleden door de breekbare pianoplaat White Chalk uit te brengen. Dit jaar is ze terug met een rockplaat (A Woman A Man Walked By), haar tweede samen met John Parish. De rock van nu heeft echter iets sacraals, afstandelijks. Maar daardoor niet minder mooi.

(more…)

London Calling: beter goed gejat…

Sunday, May 3rd, 2009

Twitteraar op London Calling

This is not a love song. Dit is geen festivalverslag. London Calling is een uitgegroeid tot een driedaags festival dat een staalkaart moet bieden van nieuwe trends in Britse muziek. Ik was er één avond, niet eens een volledige avond, dus verwacht geeft afgewogen totaalbeeld. Hier mijn vijftig centen over wat ik goed en minder goed vond, maar vooral: goed gejat.

(more…)