De Amerikaanse singer-songwriter Mark Kozelek, vermoedelijk beter bekend onder zijn bandnaam Sun Kil Moon, staat niet te boek als het zonnetje in huis, dus leek hij me de ideale kandidaat voor een blogbattle over Blue Monday. Toch bleek het nog best lastig om het meest sombere nummer uit zijn oeuvre te vinden, want in al het cynisme van deze Californische misantroop schuilt stiekem heel veel humor en ja, zelfs romantiek.
Vlak voor de Corona-lockdown van de muziekindustrie had ik het geluk om nog net op tijd een artiest live te kunnen zien waar ik enorm naar uitkeek: Jeffrey Lewis.
Het is nooit te laat voor een eerste keer. Eind september zag ik eindelijk de Amerikaanse band Wilco live. Ik koester hun muziek al decennia, maar een concert bezoeken kwam er al die tijd niet van. Zelfs toen ze op Lowlands stonden, gebeurde het niet, want net dat jaar sloeg in het festival der festivals een jaartje over.
Het nieuws van de dag wordt besproken op het podium van Paradiso: Led Zeppelin is na bijna een halve eeuw vrijgesproken van plagiaat in hun wereldhit ‘Stairway to Heaven’. Reden voor de bandleden van Parquet Court om de klassieker aan te kondigen halverwege hun concert, ook al past hij als cover totaal niet in hun oeuvre van slacker-, indie- en punk-rock. Na wat gepruts met de vermeend gejatte intro houden de New Yorkers het alweer voor gezien en zetten ze een eigen nummer in. Die weerbarstigheid kenmerkt hun concert in de Amsterdamse poptempel, dat laveert tussen bezield en irritant.
Ik moet happen naar adem. Muziekjaar 2016 schoot de afgelopen weken ineens compleet uit de bocht. Na David Bowie in januari overleed op 21 april alweer een tweede jeugdidool: Prince. Bowie liet een kersvers album na, van Prince is het wachten tot zijn oneindige kluis vol muziek opengaat.
Vlak voor het verscheiden van His Royal Badness kwam een andere persoonlijke favoriet met haar langverwachte nieuwe album: Polly Jean Harvey. En toen ik eindelijk van alle ophef was bekomen, verraste Radiohead de wereld met nieuw werk: ‘A Moon Shaped Pool’. Mind you: deze vier artiesten voeren al jaren mijn Last.fm-luisterlijst aan. Samen met Ryan Adams, maar die kwam in 2014 en 2015 al doodleuk met twee platen binnen een jaar. Een korte pauze is hem gegund.
Hoe goed een album is, blijkt vaak pas echt live. Dan vallen de puzzelstukjes op hun plaats omdat je ziet hoe de artiest het vertolkt. Het samenspel, de improvisaties, maar ook de gezichtsuitdrukkingen en de emoties die bij de muziek huren. Zo was het afgelopen dinsdag in de kleine zaal van Paradiso met Torres, voor mij een van de openbaringen van muziekjaar 2015.
Torres is een uit Nashville afkomstige singer-songwriter die in het dagelijks leven Mackenzie Scott heet. Dit voorjaar kwam haar tweede album ‘Sprinter’ uit, dat muzikaal rijker is aangekleed dan haar titelloze debuut uit 2013. Meer noisy gitaren, maar nog altijd veel verstilling en introverte teksten over de donkere kanten van het leven. Tegelijk zijn songs als ‘New Skin’ en het titelnummer toegankelijk genoeg om een breder publiek te bekoren. En reken maar: dat gaat gebeuren. Torres is een sprankelende groeidiamant.
Er werd zondag veel gegiecheld in de Tolhuistuin. Het begon al met de zelfrelativerende grapjes in het voorprogramma van folk-solist Sam Amidon (“Hello, we are Samamidon”), die onder meer bezong hoe hij een man doodschoot en daarna minutenlang het doodsgereutel verwoordde. Maar ook hoofdprogramma Sharon Van Etten bleek een giechelbui te hebben – al zie je het niet af aan haar stoere en bloedserieuze artiestenfoto’s. Al het gehinnik deed trouwens weinig af aan de sterke muzikale show in de dependence van Paradiso.
De harde realiteit ontneemt je soms de lust om over mooie ervaringen te schrijven. Zo wierp het neergeschoten vliegtuig MH17 een gitzwarte schaduw over de afgelopen week. Een week die zo mooi begon, met twee prachtige concerten in Paradiso. Concerten waar het nu lastig blijmoedig op terugkijken is. Met terugwerkende kracht geeft de maandagse powerrock van The Afghan Whigs me kracht, terwijl het optreden op dinsdag van de getormenteerde singer-songwriter Conor Oberst me juist troost biedt.
Ariel Pink is gek. Daarom wilde ik hem dinsdag live zien optreden in Melkweg. Aanleiding was het absurde interview dat 3voor12 laatst met hem hield. Het is een kijkje in de overkokende hersenpan van Ariel Pink.
“Ik haat mensen, echt ik haat ze. (…) Ik heb helemaal geen zin om als een aap op het podium te gaan staan, maar ik moet nu eenmaal in mijn eigen band zitten. (…) Het moet onecht klinken, niet zoals je een live show gewend bent. (…) Ik houd niet van optreden.”
Afgezien van deze zelf- en menshaat spreekt Pink (in het dagelijks leven heet hij Ariel Marcus Rosenberg) zich in het VPRO-interview ook uit over de rechtszaak van zijn ex-drummer, transseksualiteit, ongebreideld neuken en zijn voorliefde voor het woord ‘Schnitzel’. Alle reden dus om hem eens live te zijn. Nou, dat heb ik geweten ook!
Gisteren trad mijn jeugdheld Prince weer eens op in Nederland. Ik was er helaas niet bij, mijn broer wel. En de muziekpers. En YouTube. Het Parool schrijft vandaag: “Prince laat het drama van het refrein (van Purple Rain) druipen en vraagt dan – tot driemaal toe, alsof hij Jezus zelve is: ‘Should I play my guitar?’ Driemaal schreeuwt het publiek: ‘Yes!’, waarna Prince een solo speelt waarin hij elke met kommer beladen noot de stratosfeer in schiet. Kijk, dan heb je klasse.”
Update 20-11 (9:00): En ja hoor, Prince heeft (bijna) alle filmpjes van het concert in Arnhem laten verwijderen van YouTube. De Minneapolis Midget is namelijk erg zuinig op zijn auteursrecht. Gelukkig was iemand zo aardig om het filmpje met de dansende mensen op het podium te herplaatsen. Herkansing dus, voor zolang het duurt…
Update 20-11 (13:00): Inmiddels is ook het opnieuw geplaatste filmpje weg, “vanwege een auteursclaim door NPG Records.” En zo zal het ook andere filmpjes vergaan. Daarom heb ik de embedded video maar vervangen door een screenshot van de verwijderde film.