Posts Tagged ‘Bob Dylan’

Mijn beste albums van coronajaar 2020

Sunday, December 20th, 2020

Get Off The Stage (2020)

Het onwerkelijke coronajaar 2020 zit er bijna op, dus is het tijd om terug te blikken. Ook muzikaal. Live-muziek was er nagenoeg niet, dus kunnen we ons helemaal focussen op wat er aan albums is uitgekomen. Dit is mijn albumlijst van 2020, met bovenaan de band van Dan Bejar die ik in mei live zou zien, maar dat is inmiddels voor de tweede keer verplaatst, ditmaal naar juli 2021. Een pre-corona-album, al lijken de associatieve teksten soms al vooruit te wijzen naar alle gekte die zou volgen. “Just look at the world around you. Actually, no, don’t look!”

(more…)

Beste Albums van rampjaar 2016

Saturday, December 31st, 2016

Music-Bowie-PJ-Yorke

Muzikaal gezien was 2016 een prachtig jaar en tegelijk een rampjaar. David Bowie stierf, maar schonk de wereld ook een imposante zwanenzang: ‘Blackstar’. Ook andere grootheden overleden: Prince, George Michael en Leonard Cohen, waarvan de laatste eveneens een indringend album naliet. ‘You Want It Darker’ is een toepasselijke titel, want de somberheid domineert mijn muziekjaar. Nick Cave zingt over zijn overleden zoon, Polly Jean Harvey doet verslag van de tragiek in Kabul en Kosovo. Haar zag ik live met een indrukwekkende show in de Heineken Music Hall. Na veel wikken en wegen kwam ik tot een jaarlijst van beste albums, waar PJ Harvey bovenaan is geëindigd.

  1. PJ Harvey: The Hope Six Demolition Project
  2. Radiohead: A Moon Shaped Pool
  3. David Bowie: Blackstar
  4. Ryley Walker: Golden Sings That Have Been Sung
  5. Nick Cave & The Bad Seeds: Skeleton Tree
  6. Parquet Courts: Human Performance
  7. The Veils: Total Depravity
  8. Andrew Bird: Are You Serious
  9. The Tragically Hip: Man Machine Poem
  10. Eefje de Visser: Nachtlicht

(more…)

Dromen, lachen, lopen, huilen

Tuesday, December 9th, 2014

Benjamin-Clementine

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Dat zingt de man in het donker. Een grote zwarte man achter een grote zwarte piano in het grote zwarte niets van een schaars verlicht Paradiso. De man is Benjamin Clementine. Ooit straatmuzikant in Parijs, inmiddels een snel rijzende ster. Een zware stem met krachtige uithalen, begeleid door driftig pianospel. Kinga tipte me en nu zitten we samen in Paradiso te luisteren, luttele uren voordat mijn drieënveertigste levensjaar van start gaat.

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Ik hoor een heel leven doorklinken in de teksten van Clementine. Niet dat mijn leven op het zijne lijkt, verre van dat. Maar wie heeft er niet gedroomd, grote afstanden overbrugd, gelachen en gehuild? En soms dat allemaal tegelijk. Net zoals een boom er elke jaar een groeiring bij krijgt, zo reizen onze ervaringen met ons mee. En muziek kan dat vaak zo intens mooi uitdrukken.

Mijn broer Vincent, net als ik bezeten van muziek (maar vaak van héél andere muziek, dus ben ik benieuwd of we een voorliefde voor Clementine delen), vroeg zijn vrienden op Facebook laatst welke tien liedjes een belangrijke rol spelen in hun leven. Ik voelde me aangesproken en begon prompt een lijstje te maken – dat binnen een half uur de dertig liedjes oversteeg. Toen heb ik het weggelegd, laten rijpen.

(more…)

Lucky Fonz III zingt niet vals

Tuesday, October 26th, 2010

Muziek is handel, dus hoor je zelden nog artiesten die eens lekker rebels uit de toon vallen. Afgelopen zaterdag publiceerde Het Parool weer eens zo’n strijdbaar interview: Britt Stubbe sprak met Lucky Fonz III, die overduidelijk genoeg had van het klassieke artiesteninterview. Fascinerend om te lezen. Als Stubbe doorvraagt over zijn jeugd als gabber (“daar doen mensen altijd heel spastisch over”), weigert de singer/songwriter zichzelf te psychologiseren als iemand die wilde ‘horen bij een groep gelijkgestemden’:

“Rot toch op, dat ga ik toch niet zeggen?” Waarom niet? “Omdat het inwisselbaar geblaat is. Iedere jongere heeft een tijd deel uitgemaakt van een subcultuur. Het zegt niks over mij als artiest, dus waarom zou ik erover praten? Het zegt (ook) helemaal niks over mij als mens. Elk interview met een artiest komt negen van de tien keer op precies hetzelfde neer. ‘Ik heb dit en dit meegemaakt. Dat was nogal wat. Maar gelukkig was ik zo sterk dat ik eruit ben gekomen en daarom heb ik nu zo’n fantastische roman/ plaat/ film gemaakt.’ En: ‘Ik heb een persoonlijk verhaal, dus neem mij serieus als artiest.’ Het is een wassen neus. Vreselijk.”

(more…)

Roosbeef zingt vals… als artistiek statement

Sunday, August 23rd, 2009

Zingt ze vals of juist niet? Die vraag wordt vaak gesteld over de Nederlandse singer/songwriter Roosbeef, die dit weekend veel publiek trok op Lowlands. NRC benoemde het eerder deze maand zelfs als trend: vals zingen was afgelopen jaar een terugkerend onderwerp. Over Roosbeef schrijft Hester Carvalho: “Haar stem is omstreden, maar ze is in goed gezelschap. Bob Dylan, Neil Young, Thom Yorke, Leonard Cohen, Madonna, Lou Reed, David Byrne, Johnny Rotten – allemaal werden ze door critici afgedaan als te iel, te schel, te onvast, te nasaal. Maar later werd zoiets steevast als pluspunt omschreven.” Klassiek zangcoach Claron McFadden wordt er zelfs bijgehaald om het vals zingen van Roosbeef te verklaren.

(more…)