Dit dramatische jaar zit er bijna op. Gelukkig maar, zeg ik terwijl ik zelf toch veel mooie momenten meemaakte. Van een huwelijksreis tot mezelf opnieuw uitvinden in een ander beroepsveld. Tegelijk woedt er oorlog in Europa en het Midden-Oosten, wonnen racisten de Nederlandse verkiezingen en was de maatschappelijke onvrede zelden zo groot als nu. In dit klimaat klonk ook veel muziek somber. Toch waren het juist de duistere edelstenen die mijn muziekjaar kleur gaven. Dit zijn mijn favoriete tien albums van 2023. 

1. Sparklehorse – Bird Machine
2. dEUS – How To Replace It
3. Sufjan Stevens – Javelin 
4. Young Fathers – Heavy Heavy 
5. PJ Harvey – I Inside the Old Year Dying 
6. Youth Lagoon – Heaven is a Junkyard
7. Lana Del Rey – Did You Know There’s a Tunnel under Ocean Blvd?
8. Glen Hansard – All That Was East Is West of Me Now
9. Corinne Bailey Rae – Black Rainbows 
10. Gord Downie – Lustre Parfait 

(more…)

Voor een Beach Boys-battle kan ik niet om ‘Pet Sounds’ heen. Dat is onmiskenbaar het beste album dat Brian Wilson en zijn strandjongens ooit hebben gemaakt. Misschien ook wel het allereerste conceptalbum en daarmee ongetwijfeld een inspiratiebron voor Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, het meesterwerk dat The Beatles van een jaar later uitbrachten.

(more…)

Ik moet happen naar adem. Muziekjaar 2016 schoot de afgelopen weken ineens compleet uit de bocht. Na David Bowie in januari overleed op 21 april alweer een tweede jeugdidool: Prince. Bowie liet een kersvers album na, van Prince is het wachten tot zijn oneindige kluis vol muziek opengaat.

Vlak voor het verscheiden van His Royal Badness kwam een andere persoonlijke favoriet met haar langverwachte nieuwe album: Polly Jean Harvey. En toen ik eindelijk van alle ophef was bekomen, verraste Radiohead de wereld met nieuw werk: ‘A Moon Shaped Pool’. Mind you: deze vier artiesten voeren al jaren mijn Last.fm-luisterlijst aan. Samen met Ryan Adams, maar die kwam in 2014 en 2015 al doodleuk met twee platen binnen een jaar. Een korte pauze is hem gegund.

(more…)

Als hardloper luister ik graag naar muziek. Meestal kies ik opzwepende muziek: electro, rock, hiphop. Dat inspireert om harder te lopen. Op deze zonnige zondag koos ik voor een rustiger geluid: het nieuwe album van Father John Misty, getiteld ‘I Love You, Honey Bear’. Dit album is uit sinds februari en ik ben er dol op. Op het eerste gehoor is het kitscherige romantische folk, maar wie beter luistert hoort de cynische teksten en ontdekt de dubbele bodems.

Father John Misty zet de luisteraar op het verkeerde been, net zoals Eels of een Beck in goede doen dat doen – of die malloot van een Ariel Pink. Frank Zappa was natuurlijk de grote muzikale meester der ironie. En nu is daar dus het tweede album van Father John Misty, beter bekend als Josh Tillman, singer-songwriter en drummer van Fleet Foxes.

(more…)

“Bring mich nach Hause”, schalt Wir sind Helden uit de autospeakers. Op de terugweg van Duitsland naar Nederland, na een korte herfstvakantie op het Waddeneiland Borkum, brengen vervroegd verduisterde snelwegen ons via Emden, Groningen, het Friese Zurich en de Afsluitdijk terug naar Amsterdam. Terwijl mijn vriendin slaapt op de bijrijderstoel zingt Judith Holofernes:

“Ich brauche einen Freund mit weiten Schwingen, der mich heil nach Hause bringen kann durch die Dunkelheit, den Wind und den Regen, um mich dann vor meine Tür zu legen.”

Op 1 november verschijnt officieel in Nederland het nieuwe album Bring mich nach Hause (Reklamation/ Columbia Berlin), maar de liefhebbers hoorden Wir Sind Helden natuurlijk twee weken geleden al veel nieuw werk spelen in Paradiso. Live of ‘op plaat’: het klinkt allebei even intens.

(more…)