Mijn beste muziek van 2023
Dit dramatische jaar zit er bijna op. Gelukkig maar, zeg ik terwijl ik zelf toch veel mooie momenten meemaakte. Van een huwelijksreis tot mezelf opnieuw uitvinden in een ander beroepsveld. Tegelijk woedt er oorlog in Europa en het Midden-Oosten, wonnen racisten de Nederlandse verkiezingen en was de maatschappelijke onvrede zelden zo groot als nu. In dit klimaat klonk ook veel muziek somber. Toch waren het juist de duistere edelstenen die mijn muziekjaar kleur gaven. Dit zijn mijn favoriete tien albums van 2023.
- Sparklehorse – Bird Machine
- dEUS – How To Replace It
- Sufjan Stevens – Javelin
- Young Fathers – Heavy Heavy
- PJ Harvey – I Inside the Old Year Dying
- Youth Lagoon – Heaven is a Junkyard
- Lana Del Rey – Did You Know There’s a Tunnel under Ocean Blvd?
- Glen Hansard – All That Was East Is West of Me Now
- Corinne Bailey Rae – Black Rainbows
- Gord Downie – Lustre Parfait
Op één en tien staan postume albums van persoonlijke anti-helden die allebei alweer een hele tijd dood zijn. Tragically Hip-zanger Gordon Downie stierf in 2017 aan een hersentumor, maar klinkt op het door Bob Rock afgemixte Lustre Partait levendiger dan ooit. Lees de blog die ik hierover afgelopen zomer schreef.
Nog veel mooier is het album Bird Machine van de eigenheimer Mark Linkous, beter bekend als Sparklehorse, die worstelend met het leven zelfmoord pleegde in 2010. Hij had toen bijna een vijfde album af, dat dit jaar eindelijk tot een geheel is gesmeed door zijn broer en schoonzus, met hulp van onder meer Steve Albini. Over de totstandkoming schreef ik dit verhaal. Voor mij is dit onmiskenbaar de release van het jaar.
In mijn albumlijst van 2023 staan meer vertrouwde namen van alternatieve artiesten die door de jaren een constant hoog niveau halen: Sufjan Stevens (engelachtig mooi ondanks een ernstige ziekte en het overlijden van zijn vriend), PJ Harvey (opnieuw spannend, tijdloos en zwaar experimenteel) en de Belgische band dEUS, die ik onlangs nog live zag in Haarlem. Ook de zeer uiteenlopende singer-songwriters Lana Del Rey en Glen Hansard staan opnieuw in mijn jaarlijst.
Mijn verrassing van het jaar is Youth Lagoon, een gekke mix van elektronica, Americana en hiphop. Zanger/componist Trevor Powers uit Idaho verloor twee jaar geleden zijn stem door verkeerd medicijngebruik, maar keert ondanks zijn afgeknepen vocalen krachtiger terug dan ooit met het album Heaven is a Junkyard. Indringend intiem.
Maatschappijkritisch zijn de zwarte artiesten Corinne Bailey Rae en Young Fathers. De jonge vaders doen dat heel subtiel, terwijl de R&B-zangeres zichzelf voor de gelegenheid heeft omgevormd tot een uiterst geloofwaardige rock-chick. Over haar schreef ik afgelopen week nog:
“De New York Transit Queen is haar ware heldin. Waarom? Omdat ze haar mannetje staat in een harde wereld, omdat ze de toekomst vertegenwoordigt waar we zo hard voor moeten knokken. Dit nummer is rauw en echt. Het is het geluid dat ons wakker schudt. Jazeker, de wereld is een puinhoop. Maar laten we er het beste van maken. Voor onszelf, maar vooral voor de generatie na ons.”
Dit was alweer mijn tiende jaarlijst. Bekijk ook mijn lijsten van 2022, 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015 en 2014.
Tags: album, Corinne Bailey Rae, dEUS, Glen Hansard, Lana Del Rey, Muziek, PJ Harvey, Sparklehorse, Sufjan Stevens, Young Fathers, Youth Lagoon