De Volkskrant stopt met Volkskrantblog. Ook ik heb daar nog ergens een totaal verstoft blogje, maar op 1 maart trekt hoofdredacteur Philippe Remarque daar de stekker uit. Hij stuurde er alle bloggers een mailtje over, dat mij echter niet bereikte. Maar op internet gaat het nieuws snel, dus hier is die mail.
“In negenennegentig van de honderd gevallen lees je een tweet met plaatsvervangende schaamte. Of het nou om de tuttige boodschappen gaat van Femke Halsema (‘even naar de kapper’), om de troosteloze van Maxime Verhagen (‘terug van de schoenmaker’), om de ijverige van Job Cohen (‘morgen naar de informateur’), om de grootsprakige van Alexander Pechtold (‘ik kom net terug in het midden van de Nederlandse politiek’) of om de uitzichtloze van Mark Rutte (‘geen idee waar ik nu weer naar toe moet’) – elke tweet is een stilistisch testimonium paupertatis.”
Was getekend: Jan Blokker. Precies een week geleden. Het was zijn twee na laatste column voor NRC.next (‘NRC Nijntje’), want vandaag overleed de nestor van de Nederlandse dagbladjournalistiek op 83-jarige leeftijd. Journalist sinds 1952. Vooral bekend van de Volkskrant, waar hij van 1968 tot 2006 werkte. Als verslaggever, adjunct-hoofdredacteur maar toch vooral als messcherp columnist. Keihard, maar met een luchtige ondertoon. Over de falende Balkenende, over de ‘onwettige’ opiniepeiler Maurice de Hond, over ‘kereltje’ Pechtold, ja, zelfs over Joop.nl. Internet, opinieblogs, Twitter… het was niet zijn ding. Jan Blokker had het niet nodig om bij te blijven, want bij was hij toch wel. Tot vandaag.
P.S. Is het toeval dat uitgerekend vandaag de informateurs van Paars Plus, Rosenthal en Wallage, aankondigden om de kabinetsvorming te “onttwitteren” omdat het “de zaak dient om buiten het licht van uw camera’s en uw schijnwerpers” te onderhandelen?
De val van Ahmed Marcouch als politiek leider van de Amsterdamse PvdA-afdeling Nieuw-West, eind vorig jaar, is zorgvuldig voorbereid door het kamp van zijn tegenstrever Achmed Baâdoud, meldt de Volkskrant dit weekend. Nieuwe leden zouden zijn geronseld om Baâdoud te kiezen als lijsttrekker voor de lokale verkiezingen van 3 maart en op de avond waarop de lijsttrekker werd gekozen, zouden Marcouch-stemmers zijn geïntimideerd. Waarom krijg ik van dit verhaal een bittere smaak in de mond?
Ronald Giphart maakt zich vandaag in zijn Volkskrant-column boos over afzeiken in de politiek. Als voorbeeld refereert hij aan een ‘genante afzeikgrap’ van PVV-Kamerlid Richard de Mos over het uiterlijk van GroenLinks-collega Ineke van Gent. Vervolgens verwijt hij mij dat ik die grap op Twitter heb herhaald. Nu was dat bepaald niet mijn allerleukste tweet, maar Giphart lijkt te suggereren dat ik het met die belediging aan het adres van Van Gent eens zou zijn. Om het even in zijn vocabulaire te zeggen: wat een gelul.
Arnon Grunberg. Een week is hij nu columnist op de voorpagina van de Volkskrant. Een cultuurpessimist voorop wat sommigen de ‘Azijnbode’ noemen, is dat geen ideale combinatie? Njet.
Laat ik eerlijk zijn: ik stond te juichen toen ik hoorde dat de Volkskrant als nieuwe columnist Grunberg had weten te strikken. Het voelde als een voetbaltransfer: Kenneth Perez terug van PSV naar Ajax. Dan zeg je als supporter: het is een lastige voetballer maar wel ónze lastige voetballer. Inmiddels speelt Perez alweer bij FC Twente en wordt hij daar kampioen, maar dat terzijde.
Na De Pers en Villamedia schrijft vandaag ook de Volkskrant over De Joop. Zonder ons gesproken te hebben, want we hebben besloten pas weer interviews te geven als de opiniesite live gaat. Dus dook journalist Paul Onkenhout in de knipselmap en citeert hij een blogbericht dat ik dertig dagen geleden schreef. Dertig dagen. En ook hij schreef mijn naam verkeerd. Artikel lezen? Klik op het plaatje.
“Zie mij, hoor mij, lees mij, volg mij.” Die kop staat boven het essay ‘Homo Twitterens’ van mediachef Wilma de Rek in de Volkskrant van afgelopen zaterdag. Ze trekt een dwarsdiagonaal door het tv-programma Pauw & Witteman en de microblog Twitter om te concluderen dat we allemaal ijdel zijn, en dat dat een beetje zielig is. Inderdaad, ijdel zijn we allemaal. Wilma de Rek ook, want waarom was ze anders journalist geworden en had ze dat paginavullende essay geschreven? Maar ook digibeten zijn ijdel, net als mensen die níet komen opdraven in discussieprogramma’s op tv. Die vinden wel weer wat anders: ze hebben het hoogste woord in de kroeg, staan in de spits van hun voetbalteam of zitten in de lokale politiek danwel het bestuur van de zwemclub. Niks nieuws onder de zon. Toch ziet De Rek een verschil: “De moderne mens creëert zijn moderne ik nauwelijks meer thuis, met zijn familie en vrienden, maar bouwt in de publieke ruimte aan een soort schijnversie van zichzelf. Het circus der ijdeltuiten draait op volle toeren – en meedoen is de norm.”
Het bloggen lijkt steeds meer uit de hand te lopen. Vlak na elkaar deden zich drie incidenten voor die duidelijk maken dat weblogs soms kunnen bezwijken onder de negatieve galspuiterij van de eigen bezoekers.
De populaire Apple-site MacFreak besloot vorige week zelfs te stoppen naar aanleiding van aanhoudende bedreigingen aan het adres van de webmaster. Tegelijkertijd zwaaide Volkskrantblog een prominente afhaker uit: Volkskrant-columnist Bert Wagendorp stopte met bloggen vanwege de reacties van bezoekers. En alsof die twee incidenten al niet genoeg zijn, woedt er de laatste weken een fel debat tussen de beheerder en bepaalde rabiate bezoekers van Frontaal Naakt, een polemisch weblog over de multiculturele samenleving. De bij al deze voorbeelden terugkerende trend: weblogs lijken steeds vaker te worden gegijzeld door hun eigen community. Betekent dit het einde voor weblogs?