Veel bloggers moeten niks hebben van commercie op weblogs, schreef ik eerder deze week, maar de praktijk is dat het veel vaker gebeurt dan velen denken. Vandaag komt het onderwerp ook aan de orde in een artikel dat ik schreef voor de special E-business van reclamevakblad Adformatie. In gesprek met experts van bureaus als Wefilm, Isobar en The Young Generation maak ik de balans op over de huidige inzet van commerciële virals. Belangrijke conclusie: voor de seeding van die virale marketingcampagnes wordt vaak betaald. Ook aan bloggers.

(more…)

Zijn bloggers te koop? Natuurlijk. Lang niet allemaal, maar blijkbaar meer dan genoeg om af en toe een commercieel aanbod rond te mailen. Zelf ontving ik laatst zo’n mail: of ik over een online game wilde schrijven en een ‘kleine link’ wilde opnemen naar de desbetreffende game-site. Vergoeding: 500 euro voor een jaar, met mogelijk een verlenging. Bij voldoende kliks, neem ik aan. Daar heb ik verder niet naar gevraagd, want ik heb vriendelijk bedankt.

Soms gaan commerciële verzoekjes aan bloggers nog iets verder. Zo kreeg ik onlangs de vraag of ik in een reeds gepubliceerde blogpost over datingsites alsnog een link wilde opnemen naar een bepaalde website in dit genre. Een website die in mijn betoog helemaal niet ter sprake kwam. Aanbod: 100 euro. “Het hoeft maar een heel klein linkje te zijn.” Wederom heb ik vriendelijk bedankt.

Met commercie op blogs is niks mis. Bekende weblogs als Marketingfacts (‘ADV’), Frankwatching en GeenStijl generen zich er niet voor om geregeld advertorials te plaatsen. Helemaal prima, zolang het maar expliciet wordt vermeld. De meest commerciële blogger van allemaal is natuurlijk Nalden, die de achtergrond van zijn site aan adverteerders verkoopt. Als deze lifestyle-blogger jouw merk niet cool genoeg vindt, verwijst hij je door naar zijn nevenproject WeTransfer. Wederom prima, al is het natuurlijk de vraag hoe kritisch het eerstvolgende stukje over zo’n adverteerder zal zijn.

Daar zit hem namelijk de kneep: veel bloggers vinden commerciële inmenging vooral lastig, omdat het hun geloofwaardigheid kan ondergraven. Voor je het weet noemt je doelgroep je een sell-out. Alhoewel… in de praktijk valt dat enorm mee. Feitelijk is er sprake van een simpele tweedeling: bloggers die zich inlaten met commercie en bloggers die erop spugen. Als het goed is trekken beide groepen een publiek dat er ook zo over denkt.

(more…)

Het is weer zover: de media ‘heeft’ het gedaan. Of beter gezegd, de mediawerkelijkheid. Met dat woord duidde Job Cohen namelijk in zijn afscheidsspeech het publicitaire falen dat hem als politiek leider van de PvdA fataal is geworden. Iedereen snapt meteen wat hij bedoelt, maar toch klopt er iets niet.

Wat zei Job precies bij zijn afscheid? “Ik moet helaas vaststellen dat ik er onvoldoende in ben geslaagd om in de politieke en mediawerkelijkheid van ‘Den Haag’ de weg naar een fatsoenlijke samenleving geloofwaardig over het voetlicht te brengen.” Afgezien van dat vre-se-lij-ke woord ‘fatsoenlijk’ (waar ook in DWDD over werd geruzied) valt vooral op dat Job in feite zijn gehaaide politieke tegenstanders de schuld geeft, en daar bovenop de media. Natuurlijk, hij verwijt het in de eerste plaats zichzelf. Toch blijft dat woord ‘mediawerkelijkheid’ knagen.

(more…)

Twee weken geleden interviewde ik Joe Pine, geestelijk vader van The Experience Economy. Vandaag staat het artikel in Adformatie, met een prachtige paginagrote foto van Johannes Abeling ernaast. Pine praat in het interview over zijn nieuwe boek Infinite Possibility. “Als klant zijn we inmiddels doodgegooid met belevenissen, we willen transformaties.”

(more…)

Deze week schreef ik de coverstory van Adformatie. Bannerfraude komt veel vaker voor dan adverteerders denken. Sowieso wordt 38 procent van alle display advertising niet zichtbaar getoond. Door bulkverkoop komen banners soms doodleuk op (kinder)pornosites te staan. Marcel Vogels van MeMo2 onderzoekt de kwaliteit van bannerposities en pleit deze week in Adformatie voor betere auditing. “Over een jaar of twee is CPM vervangen door cost per view.”

(more…)

“Het kan nog goed komen met je, als Adformatie-journalist”, schrijft Adformatie vandaag. “Dat bewijst Jeroen Mirck, tot 1 april 2008 redacteur bij Adformatie, later bij Emerce en Joop.nl en sinds 1 augustus community manager bij Deloitte Innovation. Mirck nam vorige week namelijk een Effie in ontvangst.” Ik ben dus nu officieel een paarse broek, haha. Weten jullie meteen wat Deloitte Innovation zoal doet. Voor alle duidelijkheid: de Effie-case is van voor mijn tijd, ik verving de initiatiefnemer bij de uitreiking. Een bijzondere ervaring.

Bij de jaarlijkse uitreiking van de Effies, de Nederlandse prijs voor effectieve reclame, is Deloitte Innovation in de prijzen gevallen. De innovatietak won een Bronzen Effie voor de interne campagne die heel Deloitte oproept om te gaan innoveren. Dit leverde een stroom aan ideeën op, waarvan inmiddels zestien innovaties succesvol naar de markt zijn gebracht en al enkele miljoenen euro’s hebben omgezet.

(more…)

Dirk Scheringa vecht dit weekend voor zijn laatste kans om de DSB Bank te redden van een faillissement. Maandag werd de bank onder curatele gesteld, donderdagnacht liepen de onderhandelingen over een overname door het bankenconsortium van ABN Amro, Fortis, ING , Rabobank, SNS en Van Lanschot op niets uit. Dit weekend praat Scheringa volgens NRC Handelsblad met het Amerikaanse opkoopfonds Lone Star. Haakt die partij af, dan wordt DSB Bank maandag failliet verklaard. Genoeg reden om in de oude doosch te duiken: in januari 2008 had ik als redacteur van reclamevakblad Adformatie een interview met Scheringa, die een van de sprekers was op ons nieuwjaarsevenement Koffiedik Kijken. Scheringa onthulde daar dat hij gesprekken voerde met John de Mol om namens de eredivisieclubs zelf voetbal achter de decoder te gaan aanbieden. Ook sprak hij over sportsponsoring en zijn irritante leenspotjes. Scheringa: “De politiek dreigt soms met een verbod op leenreclame op tv, maar daar ben ik niet bang voor. Ik durf trouwens te stellen dat wij dermate zorgvuldig handelen dat wij ons niet hoeven aan te passen.”

(more…)

Sommige dingen lijken eeuwig onveranderlijk. Zo ook die verticale gele balk op de voorpagina van reclamevakblad Adformatie. Tot vandaag dan. Zojuist trof ik een compleet vernieuwde Adformatie in mijn brievenbus, zónder die befaamde gele balk. Dat ijkpunt is verdwenen, maar wat krijgen we er voor terug? Mijn eerste indruk: met deze restyling is het blad meer een magazine geworden. Hoofdredacteur Léon Bouwman schrijft in een begeleidende brief: “Alle onderdelen van het tijdschrift zijn tegen het licht gehouden en daar is een geheel nieuwe Adformatie uitgerold.” Laten we de veranderingen eens op een rij zetten.

(more…)

The Long Tail is het heilige evangelie van hen die zakendoen in de nieuwe media, dus was het best een schok toen deze theorie van Wired-hoofdredacteur Chris Anderson rond afgelopen kerst ineens werd aangevallen door onderzoekers van de Britse Buma Stemra. (Ook al gebeurde dat eerder en beter door Harvard-professor Anita Elberse.)

Anderson activeerde de term al in 2004, met een artikel in zijn eigen tijdschrift Wired, ter illustratie van de onbegrensde mogelijkheden die internet biedt: onbeperkte schapruimte voor de meest kleine nichespelers. In 2006 volgde het boek The Long Tail: Why the Future of Business is Selling Less of More – ironisch genoeg een instant bestseller. Toen ik hem later dat jaar voor Adformatie belde, had ik een boeiend gesprek met hem. Daarin weerlegt hij alvast de kritiek die twee jaar later over zijn theorie wordt uitgestort. “Dat ik het einde van bestsellers verkondig, is absoluut niet het geval.”

(more…)