KRO Profiel portretteerde de vlerkerige PowNews-journalist Rutger Castricum, “de enige parlementaire verslaggever ooit die een politicus vroeg ‘of hij nog geneukt had’ en daarmee alle geschreven en ongeschreven regels van het Binnenhof aan zijn laars lapte.”
Het is weer zover: de media ‘heeft’ het gedaan. Of beter gezegd, de mediawerkelijkheid. Met dat woord duidde Job Cohen namelijk in zijn afscheidsspeech het publicitaire falen dat hem als politiek leider van de PvdA fataal is geworden. Iedereen snapt meteen wat hij bedoelt, maar toch klopt er iets niet.
Wat zei Job precies bij zijn afscheid? “Ik moet helaas vaststellen dat ik er onvoldoende in ben geslaagd om in de politieke en mediawerkelijkheid van ‘Den Haag’ de weg naar een fatsoenlijke samenleving geloofwaardig over het voetlicht te brengen.” Afgezien van dat vre-se-lij-ke woord ‘fatsoenlijk’ (waar ook in DWDD over werd geruzied) valt vooral op dat Job in feite zijn gehaaide politieke tegenstanders de schuld geeft, en daar bovenop de media. Natuurlijk, hij verwijt het in de eerste plaats zichzelf. Toch blijft dat woord ‘mediawerkelijkheid’ knagen.
De waarheid is vreemder dan fictie: Jack de Vries, gevreesd CDA-spindoctor en gevallen staatssecretaris van JSF-zaken, wordt directeur bij Hill & Knowlton, het pr-bureau dat lobbyist is voor… de JSF-straaljager. De cynische commentaren laten zich raden. Zo sprak Volkskrant-columnist Bert Wagendorp dit weekend het sterke vermoeden uit ‘dat Jack wel eens heftige erotische dromen had over de JSF’. De Vries zelf is zich van geen kwaad bewust: “Hoezo zou ik Defensie moeten overtuigen van het belang van de JSF? Dat zijn ze namelijk al.”
Toeval of niet: net toen dit nieuws zich aandiende, zat ik ‘Je hebt het niet van mij, maar…’ te lezen – het Binnenhof-boekje van Joris Luyendijk. Op uitnodiging van perscentrum Nieuwspoort liep de boy wonder van de Nederlandse journalistiek een maand lang rond in de Haagse kaasstolp. Als antropoloog sloeg hij de vier stammen gade die het Binnenhof bevolken: politici, journalisten, lobbyisten en voorlichters. Jack de Vries was het bijna allemaal. Uiteraard wordt hij expliciet genoemd.