Het is campagnetijd. Ook voor mij. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik me als lid van D66 inzet voor de Amsterdamse afdeling van de partij. Dat is niet alles: bij de komende verkiezingen op 3 maart sta ik op de vijfde plek van de D66-kieslijst voor het stadsdeel Nieuw-West. Woon je in dat deel van Amsterdam, dan kun je dus op me stemmen.
“Opvallend veel noeste werkers in reclame, marketing en media gaan in de lokale politiek”, schrijft Adformatie deze week. “Jeukt de maatschappelijke plicht?” Bij mij is dat inderdaad het geval. Zowel landelijk als op lokaal niveau staat er deze jaren politiek gezien veel op het spel. Maken we in tijden van crisis wel de juiste keuzes? Hopelijk krijgen we volgend jaar een regering met meer daadkracht en toekomstvisie. Dit jaar al draait het in mijn woonplaats Amsterdam om het oplossen van grootstedelijke problemen met onderwijs, infrastructuur, evenwichtig woonbeleid, integratie, criminaliteit en sociale cohesie. Daarbij zijn structurele oplossingen nodig, dus geen uitstelgedrag of het isoleren van allochtone bevolkingsgroepen.
Deze week heb ik een sociaal experiment gedaan: ik ben naar de filmhit Avatar gaan kijken zonder ook maar iets van de film te hebben gezien of gelezen. Geen trailer, geen filmfragmenten op tv of YouTube, geen recensies, geen interviews met regisseur James Cameron. Ik heb me louter gebaseerd op wat mijn kennissen erover zeiden, op Twitter of in het niet-virtuele leven. Gek genoeg leverde me dat bijna alleen maar waardeoordelen op (“Topfilm!”), maar zelfs na actief doorvragen werd me nog altijd niet duidelijk wat ik nu eigenlijk precies van Avatar moest verwachten. Dus ging ik redelijk blanco naar de bioscoop.
Natuurlijk had ik nieuwsberichten gelezen over de film: dat hij alle filmrecords breekt en prijzen wint, dat de Amerikaanse conservatieven er boos over zijn en fans er soms zelfs depressief van worden, dat inheemse volken zich erin herkennen en dat 3D-films dankzij Avatar steeds populairder worden. Toch zei dat alles me nog altijd vrij weinig over de film zelf.
De afstand tussen burger en politiek is te groot, is de veelgehoorde kritiek van burgers aan het adres van diezelfde politiek. Reden voor Ageeth Telleman, lijsttrekker van D66 Amsterdam, om zogenoemde huiskamerbijeenkomsten te beleggen waar politiek en burger bijeenkomen om over actuele maatschappelijke onderwerpen te praten. Geen debatavonden, maar informele sessies waar iedereen aan het woord kan komen. Afgelopen donderdag kwam Telleman naar Osdorp om over onderwijs te praten, een avond die ik in goede banen mocht leiden. Het werd een heel inspirerende avond.
Francisco van Jole, mijn collega bij Joop.nl, verlootte vandaag zijn oude iPhone voor het goede doel, dus voor noodhulp aan het zwaar getroffen Haïti. Het gaat om de iPhone 4Gb, het goedkoopste instapmodel van de eerste generatie Apple-smartphones. Francisco kocht hem in augustus 2007 tijdens een bezoek aan Beverly Hills, in “zo’n mall waar Paris Hilton een nieuwe met diamanten bezette halsband voor haar hondje koopt.” Dit type iPhone werd een paar maanden later alweer uit de handel genomen. Een zeldzaam exemplaar dus. Via Twitter en zijn blog riep Francisco mensen op om 5 euro over te maken op Giro 555 en hem te mailen. Vanmiddig trok zijn ‘charmante Joop-assistente’ Samira de winnaar. De video onthult wie dat is geworden. Maar wat veel belangrijker is: in totaal leverde de actie 2.775 euro op, door hemzelf aangevuld tot 3.000 euro. Aangezien minister Koenders heeft geloofd alle giften voor Haïti te verdubbelen, levert Francisco’s oude iPhone dus 6.000 euro op. Mooie actie.
Vraag een politicus die slecht staat in de peilingen of hij daarvan schrikt, en hij zegt: “Het zijn maar peilingen!” Vraag een politicus die goed stond in de peilingen naar het uiteindelijk toch wat tegenvallende resultaat, en hij zegt: “Het waren maar peilingen!” Maar zodra een peilingpopulair politicus het oneens is met beleid dat hij niet kan wegstemmen, zal hij zeggen: “Er zijn heel veel burgers die dit beleid zat zijn, kijk maar naar de peilingen!” Tot zover de peilingparadox.
Ver van huis luidde ik het nieuwe jaar in. Ver van huis, maar toch dichtbij. Marokko is immers maar een paar uur vliegen. En is Amsterdam zelf niet ook een beetje Marokkaans getint? Die laatste vergelijking loopt natuurlijk mank, want een betoverende oude stad als Marrakesh doet in niets denken aan de Marokkaanse couleur locale die ik in Slotervaart tegenkom. Om nog maar te zwijgen van de uitgestrekte Hoge Atlas.
Op Tweede Kerstdag gaf ik een boek weg. Indachtig de titel van dat boek (Ik ben God) vroeg ik aan de lezers van mijn weblog om een eigen interpretatie te geven van dat thema. De mooiste interpretatie zou worden beloond met een exemplaar van het boek. Hoewel mijn weblog het afgelopen jaar ruim 100.000 unieke bezoekers mocht verwelkomen, liep de weggeefactie alles behalve storm. Dat is geen ramp, maar toch ga je jezelf op zo’n moment een aantal existentiële vragen stellen, met als uitgangspunt: waar lag het aan?
Ligt het aan mij? Natuurlijk, alles in het leven ligt altijd primair aan jezelf. Maar dat vind ik te makkelijk. Al was het maar omdat er zelfs tijdens mijn vakantie in Marrakesh driftig over me werd geschreven op Dat Ene Bekende Weblog. Er zijn blijkbaar mensen die niet over me uitgepraat raken. Ik voel me vereerd.
Ligt het aan kerstmis? Best mogelijk, want met kerst en de dagen erna was half internet op vakantie of anderszins offline. Slechte timing? Welnee, een kerstactie doe je tijdens kerst. Punt.
Ligt het aan God? Akkoord, het opperwezen mag zich de laatste jaren verheugen in een sterk afnemende populariteit, maar dat is slechts de helft van de waarheid. God is ook nog altijd goed voor sappige relletjes en discussies. Een prima thema dus voor een prijsvraag.
Ligt het aan gratis? Gratis mag dan onlosmakelijk verbonden zijn aan (content op) internet, dat wil blijkbaar nog niet zeggen dat mensen blindelings achter iedere actie aan rennen. Gratis is aan inflatie onderhevig, dus boet het aan effect in. Schrijft Chris Anderson daar eigenlijk iets over in zijn bestseller ‘Free’, die zelf trouwens alles behalve gratis is?
Afijn, vult u zelf maar in. Drie mensen beschreven in de comments onder mijn oproep hun eigen interpretatie van het thema ‘Ik ben God’. Zelf heb ik daar een winnaar uit gekozen.
Altijd heel riskant, voorspellingen doen voor het nieuwe jaar. De Nieuwe Reporter vroeg me naar mijn visie op de journalistieke hoogte- en dieptepunten van 2009 en naar een voorspelling van wat 2010 ons gaat brengen. Die antwoorden verschenen inmiddels bij DNR zelf, maar na een een weekje weg (de accu opladen in Marrakesh, waarover morgen meer) zet ik ze ook even op mijn eigen weblog. Visies op Wilders, Tates en (gratis?) nieuws op internet.
Een gelukkig 2010 toegewenst, beste vriend, familie, googelaar, reaguurder, twitteraar of toevallige passant. Een nieuw jaar met nieuwe kansen. Met deze foto van mijn dagelijkse uitzicht wil ik dat uitdrukken: het leven als kruispunt, met een schier eindeloze hoeveelheid keuzes. Marit en ik. Joop en ik. Mirck Media en ik. D66 en ik. En al die andere connecties die een nieuwe fase ingaan. Wordt vervolgd.
Het is campagnetijd. Ook voor mij. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik me als lid van D66 inzet voor de Amsterdamse afdeling van de partij. Dat is niet alles: bij de komende verkiezingen op 3 maart sta ik op de vijfde plek van de D66-kieslijst voor het stadsdeel Nieuw-West. Woon je in dat deel van Amsterdam, dan kun je dus op me stemmen.
