KRO Profiel portretteerde de vlerkerige PowNews-journalist Rutger Castricum, “de enige parlementaire verslaggever ooit die een politicus vroeg ‘of hij nog geneukt had’ en daarmee alle geschreven en ongeschreven regels van het Binnenhof aan zijn laars lapte.”
Dit is het verhaal dat je niet las op GeenStijl. Dit is het verhaal dat je verknipt zag op PowNews. Dit is mijn verhaal van het Praktijkcongres Succesvol Persbeleid, vandaag in ‘t Spant in Bussum. Dat is een congres waar voorlichters jaarlijks worden bijgepraat via presentaties en paneldebatten. Ikzelf zat in één zo’n paneldebat, over hufterjournalistiek.
Uiteraard werd daar mijn aanvaring met Rutger Castricum van PowNews besproken. De organisatie heeft Rutger herhaaldelijk uitgenodigd om in datzelfde panel te komen zitten, maar dat weigerde hij. Vermoedelijk durfde hij niet. In plaats daarvan stuurde hij zonder aankondiging een secondant met cameraploeg richting Bussum, maar die was vergeten te vragen of camera’s eigenlijk wel welkom waren. Dat was niet het geval, om de voorlichters de ruimte te bieden vrijuit over hun vak te kunnen praten. Het leverde natuurlijk wel ‘slechte pers’ op, want het staat toch een beetje sneu: een congresgebouw vol PR-lieden die zich opsluiten om PowNews maar niet te woord te hoeven staan.
Behalve over de Elfstedentocht was er afgelopen week ook veel consternatie over Journaal-presentatrice Sacha de Boer die NS-topman Bert Meerstadt ‘onbeschoft’ zou hebben ondervraagd over de ernstige treinvertragingen door het winterweer. Je doet het niet snel goed bij de critici: meestal klagen ze dat de zogenaamde ‘staatstelevisie’ kritiekloos is, maar bij het tegendeel is het dus ook al verkeerd.
Misschien komt het doordat traditionele media doorgaans redelijk beleefd blijven. Hoe anders is dat op internet, waar boze bloggers, tierende twitteraars, razende reaguurders, furieuze forumdeelnemers of rancuneuze recensenten op reviewsites van beledigen een kunstvorm hebben gemaakt. Weblog GeenStijl zette de afgelopen jaren op dat vlak de toon. Berucht was hun videojournalist Rutger Castricum, die min of meer het graf groef voor PvdA-minister Ella Vogelaar die minutenlang zweeg voor zijn camera.
Rutger werkt tegenwoordig bij de Publieke Omroep, voor het bijtertje onder de zendgemachtigden genaamd PowNed. Met de komst van deze omroep naar het publieke bestel lijkt de digitale verhuftering zich ook steeds meer meester te maken van televisieland.
Zo begint mijn vijfde column op NUzakelijk. Lees verder…
Ik schrijf momenteel aan het boek ‘Help, ik sta op GeenStijl’, over omgaan met kritiek op internet. Dan kan het dus gebeuren dat je bezoek krijgt van de brutale PowNews-verslaggever Rutger Castricum. Hoewel het boek nog lang niet af is, stond de man met de roze plopkap afgelopen donderdag ineens onaangekondigd voor mijn deur. Gisteravond zond PowNed de beelden uit. Eerlijk is eerlijk: ik sta er weinig florissant op. Het beste bewijs dat zo’n boek hard nodig is.
Voor alle duidelijkheid: mijn boek ‘Help, ik sta op GeenStijl’ gaat over veel meer dan alleen Rutger Castricum. De kernvraag luidt: hoe ga je om met kritiek op internet? Dan kan het gaan om boze bloggers, tierende twitteraars, razende reaguurders, furieuze forumdeelnemers of rancuneuze recensenten op reviewsites. Wat doe je dan als webcare-team, community manager of persvoorlichter?
Mijn confrontatie met Rutger was een zwak optreden, vol gestamel en pijnlijke stiltes. Toch kwam zijn komst als geroepen, want dit deel van het boek staat nog in de steigers. Ik ben nog volop aan het schrijven, mijn hoofd zit vol ideeën. Op het moment dat je dan wordt verrast door een camera, komen die ideeën niet altijd meteen panklaar naar buiten.
Geen betere ervaring dan eigen ervaring, dus laten we de uitzending eens onder de loep nemen. Rutger vroeg om tips, kreeg ook een paar tips, maar knipte ze vakkundig uit het PowNews-item. Daarom ben ik er even voor gaan zitten en heb ik hier nu alsnog een rijtje van tien tips:
Lang niet alles wat je op internet ziet, is echt. Dat is soms best verwarrend, maar het kan ook heel leuk uitpakken. Verwarrend is het wanneer mensen anderen in de zeik nemen en dat ‘een grapje’ noemen. In het ergste geval is dat smaad of laster, in het leukste geval is dat domweg een leuke grap. Maar waar ligt de grens? Laat ik een voorbeeld geven: de haatmeneer.
Een tijdperk zit erop: de Dutch Bloggies zijn na tien jaar gestopt. Maar wel met een Big Bang, want de media-aandacht voor onze laatste prijs was enorm. Erg leuk allemaal, maar het hoogtepunt was natuurlijk de uitreiking zelf. Hier dan eindelijk de beelden!
