Een tijdperk zit erop: de Dutch Bloggies zijn na tien jaar gestopt. Maar wel met een Big Bang, want de media-aandacht voor onze laatste prijs was enorm. Erg leuk allemaal, maar het hoogtepunt was natuurlijk de uitreiking zelf. Hier dan eindelijk de beelden!
Vijf bloggers zijn door Stichting Dutch Bloggies genomineerd voor de ereprijs Blogger van het Decennium, die volgende week wordt uitgereikt. Het gaat om Dominique Weesie (Geenstijl.nl), Electric Luna (Maanisch.com), Henk de Hooge (DutchCowboys.nl), Martine de Jong (10e.nl, Recensiekoning.nl) en Wim de Bie (Bieslog.vpro.nl).
De Dutch Bloggies zijn de prijzen voor de beste Nederlandse weblogs. Na tien jaar stopt de stichting die de prijsuitreiking jaarlijks organiseert, maar niet zonder een afscheidsfeest te organiseren: op woensdagavond 26 januari in de Haagse popzaal Paard van Troje. Tijdens dat slotfeest, dat tevens dienst doet als nieuwjaarsborrel voor de Nederlandse bloggerswereld, wordt ook een allerlaatste prijs uitgereikt, voor de beste blogger van het afgelopen decennium.
“De lijst van vijf kandidaten is unaniem tot stand gekomen”, zegt Ton Zijp van Stichting Dutch Bloggies in het vandaag verstuurde persbericht:
“Bij het nomineren van de beste bloggers van de afgelopen tien jaar hebben we met name gekeken naar de invloed en inspiratie die van deze personen is uit gegaan. Het is dus niet per se een verkiezing van de bekendste blogger. De shortlist is een dwarsdoorsnede geworden van de Nederlandse blogosfeer: een shockblog (Geenstijl), een lifelogger (Electric Luna), een taalvirtuoos die een breder publiek in bloggen interesseerde (Wim de Bie), een blogger annex blogdesigner van het eerste uur (10e) en een zakelijk blogimperium (Dutch Cowboys).”
“Ik hoorde dat het jurylid me vroeg wat er door me heen ging”, schrijft Bijzinnen.com, gisteravond de winnaar van de Dutch Bloggie voor Best Geschreven Weblog. “Ik stamelde iets over dat ik mijn ouders moest vertellen over het weblog. En over dat het weblog vorig jaar was doodverklaard door Sargasso en dat het dus een soort necrofiele award was. Ik was allang de controle kwijt over wat er gebeurde. Toen ik terugliep naar mijn stoel voelde het alsof ik een autowrak achter me aansleepte.”