Met Koningsdag voor de deur sluiten we weer een markante mediaweek af. Een week waarin Twitter een Nederlands feestje bouwde, terwijl ondertussen LinkedIn wereldwijd door de 300 miljoen leden is geknald. Een week ook waarin de Hilversumse stoelendans doorgaat, met Gerard Timmer als nieuwe algemeen directeur van BNN-VARA. Ditmaal hou ik het kort, want het is lekker weer buiten. Dit is in week 17 van 2014 het opmerkelijkste medianieuws.
Super Dutch! Bavaria en Sunweb zijn de eerste twee adverteerders die 200.000 euro neertellen voor een commercial tijdens de WK-wedstrijd Nederland-Spanje. De Ster verwacht veel van dit ‘Super Dutch’-reclameblok, dat de Super Bowl bijkans moet doen verbleken. Dream on.
RTL Ventures en Vodafone stoppen met hun gezamenlijke meidenmerk Sizz, al verkopen ze het in hun exit-persbericht als een groot succes.
Publieke omroep PowNed stopt ook, met het dagelijks uitzenden van z’n populairste programma PowNews. Het wordt een langer wekelijks programma op donderdag, zodat PowNed-voorzitter Dominique Weesie minder zelf op de buis hoeft en geld overhoudt voor andere programma’s.
NRC is in het geheim bezig met Project Spoetnik. Volgens nieuwsblog Follow The Money (FTM) wordt het een online financiële krant, maar NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch ontkent dat gerucht. Toch zegt hij: “Er gaat wel wat gebeuren in de komende weken en ja, we gaan wat bekend maken.”
Bonus: deze bizarre (want onbegrijpelijke) blabla-speech van AOL’s ‘digital prophet’ David Shing tijdens The Next Web Conference in Amsterdam. Of zoals TechCrunch schrijft: “Shingy is why people hate technology. Because he presents it as a poetry slam and not as a tool.”
Iedereen Journalist, het drieluik over de worstelende mediawereld, zit erop. En zoals dat hoort: zowel de media zelf als het publiek op social media waren kritisch. Zoals ook ik schreef: de eerste aflevering stelde vooral vragen, de tweede aflevering gaf in hoofdzaak obligate antwoorden. En de derde aflevering? Gelukkig, die ging eindelijk wat meer de diepte in. Eindelijk werd niet over het verleden of heden gepraat, maar over de toekomst. Wat heeft de spelende mens nu uiteindelijk geleerd van drie avonden mediakritiek?
Vooropgesteld: ‘de media’ zijn een diffuus begrip. Een mediabedrijf maakt tegenwoordig én een krant én een website én eigen video’s. Daarom was het toch wat eenzijdig dat Iedereen Journalist twee weken geleden aftrapte met primair de dagbladsector. Ook na de tweede uitzending vroeg ik me af: waar blijft de omroep? Gelukkig kwam televisie deze week eindelijk om het hoekje kijken.
KRO Profiel portretteerde de vlerkerige PowNews-journalist Rutger Castricum, “de enige parlementaire verslaggever ooit die een politicus vroeg ‘of hij nog geneukt had’ en daarmee alle geschreven en ongeschreven regels van het Binnenhof aan zijn laars lapte.”
Dit is het verhaal dat je niet las op GeenStijl. Dit is het verhaal dat je verknipt zag op PowNews. Dit is mijn verhaal van het Praktijkcongres Succesvol Persbeleid, vandaag in ‘t Spant in Bussum. Dat is een congres waar voorlichters jaarlijks worden bijgepraat via presentaties en paneldebatten. Ikzelf zat in één zo’n paneldebat, over hufterjournalistiek.
Uiteraard werd daar mijn aanvaring met Rutger Castricum van PowNews besproken. De organisatie heeft Rutger herhaaldelijk uitgenodigd om in datzelfde panel te komen zitten, maar dat weigerde hij. Vermoedelijk durfde hij niet. In plaats daarvan stuurde hij zonder aankondiging een secondant met cameraploeg richting Bussum, maar die was vergeten te vragen of camera’s eigenlijk wel welkom waren. Dat was niet het geval, om de voorlichters de ruimte te bieden vrijuit over hun vak te kunnen praten. Het leverde natuurlijk wel ‘slechte pers’ op, want het staat toch een beetje sneu: een congresgebouw vol PR-lieden die zich opsluiten om PowNews maar niet te woord te hoeven staan.
Ik schrijf momenteel aan het boek ‘Help, ik sta op GeenStijl’, over omgaan met kritiek op internet. Dan kan het dus gebeuren dat je bezoek krijgt van de brutale PowNews-verslaggever Rutger Castricum. Hoewel het boek nog lang niet af is, stond de man met de roze plopkap afgelopen donderdag ineens onaangekondigd voor mijn deur. Gisteravond zond PowNed de beelden uit. Eerlijk is eerlijk: ik sta er weinig florissant op. Het beste bewijs dat zo’n boek hard nodig is.
Voor alle duidelijkheid: mijn boek ‘Help, ik sta op GeenStijl’ gaat over veel meer dan alleen Rutger Castricum. De kernvraag luidt: hoe ga je om met kritiek op internet? Dan kan het gaan om boze bloggers, tierende twitteraars, razende reaguurders, furieuze forumdeelnemers of rancuneuze recensenten op reviewsites. Wat doe je dan als webcare-team, community manager of persvoorlichter?
Mijn confrontatie met Rutger was een zwak optreden, vol gestamel en pijnlijke stiltes. Toch kwam zijn komst als geroepen, want dit deel van het boek staat nog in de steigers. Ik ben nog volop aan het schrijven, mijn hoofd zit vol ideeën. Op het moment dat je dan wordt verrast door een camera, komen die ideeën niet altijd meteen panklaar naar buiten.
Geen betere ervaring dan eigen ervaring, dus laten we de uitzending eens onder de loep nemen. Rutger vroeg om tips, kreeg ook een paar tips, maar knipte ze vakkundig uit het PowNews-item. Daarom ben ik er even voor gaan zitten en heb ik hier nu alsnog een rijtje van tien tips:
Treffende parodie van Koefnoen op PowNed-presentator (en Blogger van het Decennium) Dominique Weesie. “Vanavond in het PowNews een moslim die na de zoveelste tendentieuze treitervraag die irritante roze plopkap uit zijn gezicht slaat, waarna onze verslaggever zegt: doe eens normaal joh, ik mag toch wel gewoon een vraag stellen?” Met toegift. Priceless.
Daar is ie weer, de haatmeneer. Na NRC.next had nu ook de Volkskrant vandaag een artikel over “Dit is niet mijn winkel, vriend!”, de internethype rond ‘Mo’ uit Nieuw-West. Daarin wordt ook mijn opiniestuk van een week geleden aangehaald:
Het is duidelijk: niet iedereen kan lachen om de ‘haatmeneer’. Blogger Jeroen Mirck schreef een analyse van de hype. Hij stoorde zich eraan dat het draait om ‘het hoofd van telkens dezelfde minderjarige jongen. Iemand die er niet voor gekozen heeft om in de publiciteit te komen.’
De pure willekeur staat me inderdaad tegen. Loop Nieuw-West binnen met een draaiende camera en je weet dat jongeren daar onvriendelijk op reageren. Daarmee praat ik dat gedrag niet goed, maar de keuze van PowNed en Geenstijl om ‘Mo’ er zo uit te lichten is ingegeven door de funfactor. De lolligheid van een filmpje of ‘meme’ bepaalt hoezeer iemand te kakken wordt gezet. De funfactor bepaalt de strafmaat van de publieke opinie. Op die manier krijgt ‘Mo’ meer over zich heen dan pakweg een moordenaar als Joran van der Sloot. Best sneu eigenlijk.
Lang niet alles wat je op internet ziet, is echt. Dat is soms best verwarrend, maar het kan ook heel leuk uitpakken. Verwarrend is het wanneer mensen anderen in de zeik nemen en dat ‘een grapje’ noemen. In het ergste geval is dat smaad of laster, in het leukste geval is dat domweg een leuke grap. Maar waar ligt de grens? Laat ik een voorbeeld geven: de haatmeneer.
Een tijdperk zit erop: de Dutch Bloggies zijn na tien jaar gestopt. Maar wel met een Big Bang, want de media-aandacht voor onze laatste prijs was enorm. Erg leuk allemaal, maar het hoogtepunt was natuurlijk de uitreiking zelf. Hier dan eindelijk de beelden!
Met Koningsdag voor de deur sluiten we weer een markante mediaweek af. Een week waarin Twitter een Nederlands feestje bouwde, terwijl ondertussen LinkedIn wereldwijd door de 300 miljoen leden is geknald. Een week ook waarin de Hilversumse stoelendans doorgaat, met Gerard Timmer als nieuwe algemeen directeur van BNN-VARA. Ditmaal hou ik het kort, want het is lekker weer buiten. Dit is in week 17 van 2014 het opmerkelijkste medianieuws.
