New business voor Mirck Media: ik ben per 15 februari aan de slag gegaan als freelance communicatie-adviseur voor het platform NEXTpack van de Beroepsorganisatie Nederlandse Ontwerpers (BNO). Voor dit collectief van ontwerpbureaus gespecialiseerd in verpakkingsdesign verzorg ik de PR en communicatie, het social-mediabeleid en de contacten met pers, bedrijfsleven en opleidingen.
Persberichten schrijven, dat kan toch iedereen? Nee, was het maar zo. Als journalist zie ik elke dag weer persberichten langskomen waarvan de tranen me in de ogen schieten. Niet van ontroering, maar als reactie op gruwelijke onkunde. Laatst ontving ik er eentje die zo intens slecht was dat ik het uit ongeloof heb voorgelegd aan een paar collega’s. Waarom verstuurt iemand dit in vredesnaam? Of is dit gewoon een parodie? Nadere bestudering leerde me: in dit persbericht worden simpelweg alle fouten gemaakt die je met een persbericht maar kunt maken. Lees daarom even mee en leer ervan hoe je een persbericht níet moet schrijven.
Vooropgesteld: het gaat hier om een persbericht geschreven door de klant zelf. Er is dus geen PR-bureau aan te pas gekomen. Dat is alvast de eerste les: als je ergens niet goed in bent, huur dan een specialist in. Al valt me de laatste jaren op hoe slecht ook de persberichten van gespecialiseerde bureaus ook zijn. Steeds vaker krijg ik de indruk dat menig bureau het schrijfwerk uitbesteedt aan een goedwillende stagiair. Taalfouten, verkeerd gespelde namen, onbegrijpelijk gebrabbel en het vergeten van basale informatie – het gebeurt in veel meer persberichten dan je zou verwachten.
Brekend nieuws: er is een rel in communicatieland. Over de communicatie van de branchevereniging voor communicatiemensen, Logeion. Daarbij gaat het allemaal om de communicatie rond de uitverkiezing van de communicatieman van 2014. Kort samengevat: een PR-fail rond het grootste PR-succes van het jaar, veroorzaakt door de overkoepelende PR-club van Nederland. Daar is maar één woord voor: pijnlijk.
Een primeur: deze week verscheen mijn allereerste artikel in MarketingTribune. In de papieren MarketingTribune, wel te verstaan. Voor de website van dit vakblad over marketing werk ik namelijk al sinds september als freelance webredacteur. Het ‘papieren’ artikel gaat over het reputatiebeheer van McDonald’s. Het is een compleet bewerkte (en fors uitgebreide) versie van de liveblog die ik enkele weken geleden schreef tijdens het Cross Media Congres. Daar was director corporate communications Debbie de Wagenaar van McDonald’s een van de sprekers.
Dit is het verhaal dat je niet las op GeenStijl. Dit is het verhaal dat je verknipt zag op PowNews. Dit is mijn verhaal van het Praktijkcongres Succesvol Persbeleid, vandaag in ‘t Spant in Bussum. Dat is een congres waar voorlichters jaarlijks worden bijgepraat via presentaties en paneldebatten. Ikzelf zat in één zo’n paneldebat, over hufterjournalistiek.
Uiteraard werd daar mijn aanvaring met Rutger Castricum van PowNews besproken. De organisatie heeft Rutger herhaaldelijk uitgenodigd om in datzelfde panel te komen zitten, maar dat weigerde hij. Vermoedelijk durfde hij niet. In plaats daarvan stuurde hij zonder aankondiging een secondant met cameraploeg richting Bussum, maar die was vergeten te vragen of camera’s eigenlijk wel welkom waren. Dat was niet het geval, om de voorlichters de ruimte te bieden vrijuit over hun vak te kunnen praten. Het leverde natuurlijk wel ‘slechte pers’ op, want het staat toch een beetje sneu: een congresgebouw vol PR-lieden die zich opsluiten om PowNews maar niet te woord te hoeven staan.
Een weblog starten is zo gedaan, een weblog langdurig volhouden is een heel ander verhaal. Stoppen met bloggen ligt soms op de loer. Menig blogger verliest na verloop van tijd zijn enthousiasme of motivatie, terwijl ook tijdgebrek vaak een rol speelt. Writer’s Block wordt soms Writer’s Blog of Blogger’s Block. Wat gaat er door het hoofd van zo’n blogger heen? Het overkwam communicatie-adviseur Ronald van der Aart: in 2007 leek het ineens over en uit met zijn privé-weblog Amazing PR. Een jaar later herpakte hij zich echter en schreef op hoe het zo ver kon komen.
Internet is een curieuze stamkroeg. In een echte bar gebeurt het me nooit dat ik word uitgemaakt voor NSB’er, communist, kapitalist, klootzak, PvdA’er, stalinist, VVD’er of dictator, maar op het web is dat doodnormaal. Sociale media heet dat dan. Op blogs, Twitter of Facebook verliezen sommige mensen alle remmingen. Mediatrainers zeggen standaard dat je die overdreven reacties moet negeren, maar hé, ik ben ook maar gewoon een mens! Kritiek krijgen is altijd lastig. Zelf durf ik best toe te geven dat ik daar niet goed in ben. Maar deze week veranderde mijn wereld: ik stuitte op de “7 Great Principles for Dealing with Haters” van Tim Ferriss.