Daar is ie weer, de haatmeneer. Na NRC.next had nu ook de Volkskrant vandaag een artikel over “Dit is niet mijn winkel, vriend!”, de internethype rond ‘Mo’ uit Nieuw-West. Daarin wordt ook mijn opiniestuk van een week geleden aangehaald:

Het is duidelijk: niet iedereen kan lachen om de ‘haatmeneer’. Blogger Jeroen Mirck schreef een analyse van de hype. Hij stoorde zich eraan dat het draait om ‘het hoofd van telkens dezelfde minderjarige jongen. Iemand die er niet voor gekozen heeft om in de publiciteit te komen.’

De pure willekeur staat me inderdaad tegen. Loop Nieuw-West binnen met een draaiende camera en je weet dat jongeren daar onvriendelijk op reageren. Daarmee praat ik dat gedrag niet goed, maar de keuze van PowNed en Geenstijl om ‘Mo’ er zo uit te lichten is ingegeven door de funfactor. De lolligheid van een filmpje of ‘meme’ bepaalt hoezeer iemand te kakken wordt gezet. De funfactor bepaalt de strafmaat van de publieke opinie. Op die manier krijgt ‘Mo’ meer over zich heen dan pakweg een moordenaar als Joran van der Sloot. Best sneu eigenlijk.

Lang niet alles wat je op internet ziet, is echt. Dat is soms best verwarrend, maar het kan ook heel leuk uitpakken. Verwarrend is het wanneer mensen anderen in de zeik nemen en dat ‘een grapje’ noemen. In het ergste geval is dat smaad of laster, in het leukste geval is dat domweg een leuke grap. Maar waar ligt de grens? Laat ik een voorbeeld geven: de haatmeneer.

(more…)