Sport is meer dan een spelletje. Sport is de mythe en de dramatiek die rond wedstrijden en sporters hangen. Epische verhalen die zich geweldig lenen om te worden bezongen. Maar dan moet dat wel met authentieke passie gebeuren. Ik kan eerlijk gezegd geen liedje bedenken waar de betrokkenheid van de verteller zozeer vanaf spat als ‘The Legend of Chavo Guerrero’ van The Mountain Goats.
Kill them with kindness. Nee, dat is geen citaat uit de Bijbel, maar een wijze raad voor wie effectief een harde noot wil kraken. Een advies dat past bij Chuck Prophet, de Amerikaanse singer-songwriter die liever relativeert dan zichzelf overschreeuwt.
Vlak voor de Corona-lockdown van de muziekindustrie had ik het geluk om nog net op tijd een artiest live te kunnen zien waar ik enorm naar uitkeek: Jeffrey Lewis.
Nu bijna iedereen door de Corona-crisis verplicht thuiswerkt, deel ik dagelijks muziektips op Facebook voor alle thuisblijvers. In dit geval was er een beperkende factor: van Juliette kreeg ik de opdracht dat het een artiest of band met een Z moest zijn. Mijn zoontje Zenon maakt nog geen muziek, dus heb ik even zitten puzzelen.
Geen tv-serie heeft meer indruk op me gemaakt dan Twin Peaks. Dat komt niet in de laatste plaats door de dromerige soundtrack van Angelo Badalamenti, die perfect aansluit bij het mystieke psychologische drama van regisseur David Lynch over de moord op de jonge vrouw Laura Palmer.
Het beste liedje kiezen, dat is eigenlijk onmogelijk. En waarom van een decennium? Wat ís een decennium eigenlijk, afgezien van een paar jaar op een rijtje? Wie daar een selectie uit wil maken, is niet zozeer op zoek naar de beste song, maar naar de beste verbeelding van de tijdsgeest.
David Berman, zanger van Silver Jews, maakte in 2019 een grootse comeback, maar stierf ook. Dat laatste nieuws had ik aanvankelijk gemist (weinig media schreven erover, waarmee Berman zijn bijnaam ‘The Greatest Songwriter You’ve Never Heard Of’ waarmaakt), maar zijn zelfmoord kwam heftig binnen nadat ik mijn jaarlijst had gemaakt – met Berman erin.
Wat was de beste muziek van 2019? Bij het samenstellen van mijn jaarlijst met de beste albums van afgelopen jaar had ik verwacht dat het zwaartepunt bij indie en rock zou komen te liggen – de muzikale genres die ik het meest beluister. Bij het turven en afstrepen kwamen echter verrassend veel albums bovendrijven waar het accent net even anders ligt.
Spoken word/hiphop (Kate Tempest), soul (ook in de stem van Amy Boone, zangeres van de door mij dit jaar pas ontdekte Americana-band The Delines) en natuurlijk de onvermijdelijk metal die hoort bij de comeback van het jaar: Tool. Mijn uiteindelijke winnaar is een vrij onbekende IJslandse singer-songwriter met een geweldig gevoel voor soul: Júníus Meyvant.
“Three letters form Sarajevo.” Onder die titel speelt ‘keizer van de Balkan’ Goran Bregović deze dagen drie concerten in Nederland. Begeleid door zijn eigen Wedding and Funeral Ensemble, maar ook door het Noord Nederlands Orkest. Het schijnt een grandioos feest te zijn. Ik ben dol op zijn muziek, maar kan er helaas niet heen. In plaats daarvan breng ik een geschreven ode aan Bregović.
Toeval bestaat niet. Dus kon het gebeuren dat er op de dag dat ik mijn vertrek uit de politiek aankondigde, een ‘basta-battle’ werd georganiseerd op muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes. Aan die muzikale battles doe ik bijna altijd mee, dus ook aan deze. Basta, genoeg is genoeg. Andere muziekbloggers kozen voor Jane’s Addiction, Therapy en De Raggende Manne. Ik koos voor Rage Against the Machine. Het ultieme “BASTA!”