Woensdag was ik op bezoek bij de admiraal. Tom van Laere speelde de Melkweg plat in de hoedanigheid van Admiral Freebee. Mocht je hem nog niet kennen, dan is dat een groot gemis. Tom is Belg, dus hou rekening met de invloed van bands als dEUS en Zita Swoon. Tom komt soms wat zwaarmoedig over, dus reken op een flink scheut Tom Waits. Tom is een idealist, dus hoor je The Doors terug in zijn muziek. Tom is veelzijdig, maar bovenal inspirerend en gepassioneerd.
Daar stond ze dan, blootvoets in haar zwarte nachtjapon. PJ Harvey. Op het podium van Paradiso, op het Nederlandse altaar van de rock. De gedistingeerde rockbitch van weleer brak anderhalf jaar terug met haar verleden door de breekbare pianoplaat White Chalk uit te brengen. Dit jaar is ze terug met een rockplaat (A Woman A Man Walked By), haar tweede samen met John Parish. De rock van nu heeft echter iets sacraals, afstandelijks. Maar daardoor niet minder mooi.
Filmregisseur Woody Allen die voor het eerst in Nederland komt optreden met zijn New Orleans Jazz Band, is dat een gimmick, een hype of ook echt de moeite? Met die vraag stapte ik zondag Paradiso binnen. Een dure gok, want de kaartjes kostten 74 euro. Maar ach, zonder risico’s ga je saai dood.
De Belgische rockband dEUS speelt drie avonden achtereen in Amsterdam en ik was er de eerste avond bij. Precies op het aanvangstijdstip arriveerde ik in een bomvolle Paradiso, waar Tom Barman en zijn (bar)mannen zojuist begonnen waren, keurig op tijd. Waar is toch de ware Rock ‘n’ Roll Spirit gebleven, met artiesten die bedwelmd door drugs totaal vergaten wanneer ze moesten spelen?
“Zakkenvullers zijn het”, gromde een kennis die ik toevallig tegen het lijf liep. “Waarom anders drie avonden hier spelen?” Met die woorden in mijn achterhoofd klonk de show me aanvankelijk een stuk plichtmatiger in de oren dan vooraf gedacht. De muziek was goed, maar het oogde allemaal wat stijf en afstandelijk.
“Yeah!” Geen artiest kan dat zo heerlijk roepen als Jon Spencer, voorman van de naar hemzelf vernoemde Blues Explosion. De boodschap van deze band uit New York is even primair en simpel als haar muziek: “We don’t play blues, we play rock ‘n’ roll!” Dit weekend trad het drietal op in de Amsterdamse Melkweg met een ouderwets strakke rockshow. En we hebben daar zelf bewegende beelden geschoten. Yeah!
Het Westerpark in Amsterdam was deze week een concertterrein. Op woensdag 2 juli 2008 gaf R.E.M. een spetterend optreden. Vooral de snelle nummers van het nieuwe album Accelerate klonken verpletterend. Aangezien de rockband uit Georgia heel erg Web 2.0 is, deed ik er qua foto’s en video enthousiast aan mee. Of toch maar liever niet?
Popmuzikanten moeten nieuwe wegen bedenken om hun muziek aan de man te brengen. Prince en Radiohead experimenteren met het online verkopen annex gratis weggeven van hun muziek, terwijl andere bands zoeken naar viraal succes (zoals OK Go met hun dansvideo). En wat doet Pixies-voorman Black Francis?
Woensdag was ik op bezoek bij de admiraal. Tom van Laere speelde de Melkweg plat in de hoedanigheid van Admiral Freebee. Mocht je hem nog niet kennen, dan is dat een groot gemis. Tom is Belg, dus hou rekening met de invloed van bands als dEUS en Zita Swoon. Tom komt soms wat zwaarmoedig over, dus reken op een flink scheut Tom Waits. Tom is een idealist, dus hoor je The Doors terug in zijn muziek. Tom is veelzijdig, maar bovenal inspirerend en gepassioneerd.
