Lachen en huilen met Sharon Van Etten

Sharon_Van_Etten

Er werd zondag veel gegiecheld in de Tolhuistuin. Het begon al met de zelfrelativerende grapjes in het voorprogramma van folk-solist Sam Amidon (“Hello, we are Samamidon”), die onder meer bezong hoe hij een man doodschoot en daarna minutenlang het doodsgereutel verwoordde. Maar ook hoofdprogramma Sharon Van Etten bleek een giechelbui te hebben – al zie je het niet af aan haar stoere en bloedserieuze artiestenfoto’s. Al het gehinnik deed trouwens weinig af aan de sterke muzikale show in de dependence van Paradiso.

De Newyorkse Sharon Van Etten is een groeidiamant in de hedendaagse folkrock die al op jonge leeftijd tot volle glans is gekomen. Vorig jaar verscheen alweer haar vierde album in zes jaar tijd: ‘Are We There’ lijkt ook in Europa voor haar doorbraak te hebben gezorgd. Tolhuistuin had nog best voller gekund, maar er stond wel een gelouterde band op het podium. De opening was niet heel verrassend, met de eerste twee nummers van het laatste album, waarna ook de nieuwe single ‘I Don’t Want To Let You Down’ niet lang op zich liet wachten.

Ondanks de veilige start en het herhaalde gegiechel werd het toch een spannend concert, met name dankzij de soms oprispende electronica die met name op het nieuwe album het gitaargeluid versterken. Van Etten praat en grapt soms echt te lang tussen de nummers door, maar het lijkt vooral bedoeld om zich op te laden voor de serieuzere nummers. Ronduit indrukwekkend was de vertolking van ‘Your Love Is Killing Me’, waarvan de zeggingskracht me op het album enigszins was ontgaan. In de Tolhuistuin kwam de rocksong echter keihard binnen:

“Break my legs so I won’t walk to you
Cut my tongue so I can’t talk to you
Burn my skin so I can’t feel you
Stab my eyes so I can’t see
You like it when I let you walk over me
You tell me that you like it
Your love is killing me.”

Iemand die zulke intense, hartverscheurende teksten schrijft, vergeef je een giechelbui. Wel had Van Etten het concert iets spannender kunnen eindigen. Daar waar ze de toehoorders in haar toegift nog even had kunnen opzwepen met oudere prijsnummers als ‘Serpents’ of ‘A Crime’, liet ze beide songs helaas achterwege en koos voor twee wat al te rustige ballads. Het is haar stem die alles goed maakt: lief, maar met een scherp randje. Achter het gegiechel schuilt een fraaie traan.

Tags: , , , ,

Leave a Reply