Informatieblad Stripschrift wint de P. Hans Frankfurtherprijs 2011. Ik las het nieuws vanavond per toeval op Telegraaf.nl. Per toeval is een goede omschrijving, want het is eigenlijk onbegrijpelijk dat dit blad, opgericht in de jaren ’60, nog nooit is bekroond met een ereprijs. Maar beter laat dan nooit. Zelf schrijf ik al sinds 1993 voor Stripschrift en was in van 1998 tot 2001 redactielid, dus ik ken de bezieling van de ‘oude’ garde: Arco van Os, Rik Sanders en vormgever Rudy Vrooman. Van harte, mannen!
De door het Stripschap ingestelde jury lauwert de winnaar als volgt:
“Stripschrift is sinds zijn oprichting in 1968, nota bene door P. Hans Frankfurther van Het Stripschap zelf, onophoudelijk dè plaats geweest waar iedereen die iets doet of voelt voor strips terecht kon voor nieuws, achtergronden en nieuwe ideeën. Een keur aan medewerkers, waaronder ook veel striptekenaars, vonden er een plaats waar ze konden getuigen van hun liefde voor de negende kunst. Er werd in het verleden gespit, zoals in het legendarische Mad-nummer door tekenaars als Martin Lodewijk en Fred Julsing, maar ook recent in het door Rob van Eijck geschreven overzicht van alle Nederlandse stripbladen uit de jaren vijftig. Er verschenen specials over Marten Toonder, Carl Barks, William Vance en Asterix. Geen zichzelf respecterende stripliefhebber kan het zich veroorloven om geen abonnee te zijn.”
Het leuke van Stripschrift was dat er altijd relletjes waren. De Nederlandse stripwereld is immers een klein dorp waar iedereen elkaar kent. Befaamd waren de lange ingezonden brieven van Dick Matena, die in mooie volzinnen fulmineerde tegen de recensenten en juryleden die er weer eens niks van begrepen hadden. Tijden veranderen, en Stripschrift zelf in de loop der jaren ook, maar het blad ademt nog steeds een bepaalde mate van nostalgie. Nostalgie naar een tijd dat er nog echt een stripcultuur was in Nederland. Die nostalgie in stand houden is misschien wel de grootste verdienste van Stripschrift. Hou vol, Arco, Rik, Teus, Dik en Rudy!
Opmerkelijk genoeg stamt de beste realistische westernstrip aller tijden niet uit de Verenigde Staten, maar uit Frankrijk. Luitenant Blueberry verdient die eretitel. Eerlijk is eerlijk: deze reeks van Giraud en wijlen Charlier krijgt daarbij serieuze concurrentie van Comanche (Hermann & Greg), maar Blueberry zet toch echt de toon. De komende tijd zal ik met enige regelmaat stripklassiekers behandelen. Deze week mijn favoriete Blueberry-album: Ballade voor een doodskist.
