De Stripdagen Haarlem 2014 stonden in het teken van de Eerste Wereldoorlog, die honderd jaar geleden een diepe wond sloeg in Europa. Over de diepste wond maakte de Fransman Jacques Tardi een imposant beeldverhaal, dat nog altijd als stripklassieker geldt: Loopgravenoorlog 1914-1918, uitgegeven door Casterman.

Tijdens het stripfestival bekeek ik de tientallen platen uit dit meesterwerk die onderdeel uitmaken van de expositie ‘Inktzwart’ in de Haarlemse Vishal. Inclusief een bizarre bouwplaat van Tardi’s loopgraven. Opdat wij niet vergeten graaf ik een recensie op die ik vele jaren geleden schreef over ‘Loopgravenoorlog’.

(more…)

Klassiekers hoeven geen halve eeuw oud te zijn, ze kunnen ook gewoon uit de 21e eeuw stammen. De graphic novel ‘Blankets’ (in het Nederlands vertaald als ‘Een deken van sneeuw’) is zo’n moderne klassieker. Niet alleen vanwege het pure, intense verhaal van Craig Thompson, maar vooral vanwege de onovertroffen manier waarop het wordt verteld. Medio 2004 recenseerde ik deze beeldroman en interviewde ik Thompson in Amsterdam. Terugblikkend is dit een weerslag van beide artikelen.

In een harmonieus samengaan van tekst en beeld maken we kennis met een timide knul (Craig) die zich ontworstelt aan de beknellende omhelzing van zijn streng gelovige ouders door zich te storten in een prille kalverliefde. De romance tussen Craig en zijn zomerkampvriendin Raina is zo puur dat het de hemel op aarde lijkt – en toch blijkt ook deze idylle vergankelijk.

(more…)

De Rock & Roll tekenaar, zo stond Peter Pontiac altijd te boek. Dat kwam door zijn recalcitrante tekenstijl vol tatoeage-logo’s en graffiti-kreten, waarmee hij in muziekkrant OOR menig rockartiest portretteerde. Insiders wisten in de jaren negentig al dat Pontiac bezig was met zijn magnum opus: een open brief aan zijn vader, die fout was in de oorlog. Op 9 september ontvangt Pontiac de prestigieuze Marten Toonderprijs 2011, met name dankzij dat meesterwerk: Kraut.

Eind 2000 verscheen dan eindelijk dat magnum opus. Eindelijk, want het underground-oeuvre van Pontiac (zo mooi bijeengebracht in de reeks Pontiac Review) miste een markant topstuk. Dankzij Kraut heeft de Stripschapprijs-winnaar van 1998 zich definitief geschaard bij de groten van het Nederlandse beeldverhaal. Zijn uitgever Podium vergeleek hem bij verschijnen van Kraut zelfs met de mondiale toppers Crumb, Tardi en Spiegelman. Ook de jury van de Toonderprijs roemde met name dat ene boek:

“Pontiac heeft met Kraut de beste Nederlandse graphic novel getekend én geschreven. Zijn werk is vernieuwend. Hij heeft iets aan de Nederlandse strip toegevoegd wat er nog niet was: een combinatie van schrijver- met kunstenaarschap.”

(more…)

Er is ontstellend veel geschreven over Dick Matena’s verstripping van De avonden, het beroemde romandebuut van Gerard Reve. Opmerkelijk daarbij is dat het literaire circuit jubelend reageerde, terwijl de stripwereld enige scepsis tentoon leek te spreiden. ‘Onleesbaar’, noemen sommigen de strip. Maar was dat juist niet de kracht van Reves roman?

Gerard Reve publiceerde De avonden alweer uit 1947. Het boek is klassiek geworden als de aangrijpende beschrijving van de saaiheid die het naoorlogse Nederland teisterde. Reve vertelt het verhaal van Frits van Egters die zich vlak na de Tweede Wereldoorlog een houding probeert te geven tegenover ouders en vrienden.

Toen rond de eeuwwisseling bekend werd dat tekenaar Dick Matena zich ging storten op een stripversie van De avonden, vroegen velen zich af of die ‘saaie’ roman zich daar wel voor leende. Een moeilijk boek is het, want ogenschijnlijk gebeurt er weinig in. Maar als zo’n ingetogen verhaal werkt in romanvorm, waarom dan ook niet als strip?

(more…)

Opmerkelijk genoeg stamt de beste realistische westernstrip aller tijden niet uit de Verenigde Staten, maar uit Frankrijk. Luitenant Blueberry verdient die eretitel. Eerlijk is eerlijk: deze reeks van Giraud en wijlen Charlier krijgt daarbij serieuze concurrentie van Comanche (Hermann & Greg), maar Blueberry zet toch echt de toon. De komende tijd zal ik met enige regelmaat stripklassiekers behandelen. Deze week mijn favoriete Blueberry-album: Ballade voor een doodskist.

(more…)