Sorry is heel even niet het moeilijkste woord

sufjan-stevens-illinois

Fouten maken we allemaal. Groot of klein, incidenteel of levensveranderend. Erop terugkijken leidt doorgaans tot een mengeling van woede, wroeging, berusting en verdriet. Bij zulke momenten bestaat geen betere soundtrack dan het nummer ‘Chicago’ van de geniale Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens. Een klassieker uit zijn eclectische oeuvre, maar gek genoeg nooit ontdekt door de massa en dus al sinds jaar en dag ontbrekend in de Top 2000. Een grof schandaal voor een nummer dat tegelijk eigenzinnig maar toch vooral ook extreem toegankelijk is.

Lang verhaal kort: het nummer ‘Chicago’ gaat over een man die verliefd wordt op een vrouw en al zijn bezittingen weggeeft om haar te kunnen volgen naar Chicago – een besluit waar hij uiteindelijk enorme spijt van krijgt. Als hij later met een vriend in een busje naar New York rijdt, wordt hij overvallen door vergelijkbaar verdriet. Het nummer eindigt met een engelachtig koor dat herhaaldelijk zinsnedes zingt als “All things go” en “I made a lot of mistakes”.

Melodramatiek is een stijlvorm (of levensvisie?) die als een rode draad door het werk van Stevens loopt. Het album Illinois uit 2005 is daar vermoedelijk het meest excentrieke voorbeeld van. Het is een breedgeschakeerde rozenkrans van tweeëntwintig liedjes die allemaal over deze Amerikaanse staat gaan. De orkestratie en complexiteit van de composities is dermate ambitieus dat je dit gerust een hedendaagse equivalent van het Beatles-meesterwerk Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (uit 1967) zou kunnen noemen. ‘Chicago’ is het prijsnummer van dit noeste stukje ambacht.

Los van het feit dat Illinois muzikaal tot de absolute hoogtepunten behoort van wat er deze eeuw is gecomponeerd, verdient het nummer ‘Chicago’ ook veel credits voor de intense emoties die Stevens ermee uitdrukt en bij de luisteraar tot leven wekt. Ik kan de track niet horen zonder tranen in mijn ogen te krijgen en na te denken over de fouten die ik zelf op mijn levenspad heb gemaakt. Het paradoxale van dit muziekstuk is dat het je zowel kan opvrolijken als ontnuchteren. Qua gevoelens schiet het alle kanten op – net als het leven zelf. Dit alles verpakken in een lied van zes minuten is niet alleen briljant, maar ook troostrijk. Sorry is heel even niet meer het moeilijkste woord.

Deze muziekblog verscheen eerder in een excuus-battle op Ondergewaardeerde Liedjes.

Tags: , , ,

Leave a Reply