Hoe de muziek van Talking Heads werkt
Momenteel ben ik How Music Works aan het lezen, het boek uit 2012 waarin David Byrne de impact van muziek op geheel eigen wijze analyseert. Hoewel de voorman van Talking Heads bezweert het niet vooral over Talking Heads te willen hebben, gaat deze paperback van bijna 400 pagina’s toch echt vooral over Talking Heads. En dat is natuurlijk helemaal niet erg, want dat is de enige band waar Byrne niet uit tweede hand over kan praten.
Zelfrelativering is niet van de lucht, maar tegelijk geeft het opperhoofd van Talking Heads ook haarfijn aan waarom bepaalde fundamentele muzikale keuzes zijn gemaakt:
“Looking at early video footage of our three-piece combo at CBGB, I now sense that it was less a band than an outline for a band. It was a sketch, just a barebone musical elements needed to lay out a song. Nothing more. (…)
It was a performance style defined by negatives – no show-offy solos (…), no rock moves or poses, no pomp or drama, no rock hair, no rock lights (…), no rehearsed stage pattern (I announced the song title and said “Thank you” and nothing more), and no singing like a black man. The lyrics too were stripped bare. I told myself I would use no clichéd rock phrases, “Ohh, baby”s or words that I wouldn’t use in daily speech, except ironically, or as a reference to another song.”
Deze omschrijving is voor mij precies waar Talking Heads voor staat. Het is sophisticated art rock, geen fatalistische punk of crowdpleasende stadionrock. En ja, het kan heerlijk ironisch zijn. Het summum van dit alles is het nummer Heaven. Het staat op het vroege album Fear of Music uit 1979, maar is vooral bekend uit de concertfilm Stop Making Sense van vijf jaar later.
De hemel uit dit nummer is achtereenvolgens een bar, een feest en een kus. Maar het is bovenal “a place where nothing ever happens”. Dit alles gezongen met unverfroren ernst. Heerlijk. Dat is Talking Heads.
Deze bijdrage verscheen eerder in een Talking Heads-battle op muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.