Rust in vrede, Jan Kruis (1933-2017). Jouw strip Jan, Jans en de kinderen was een begrip voor elk kind dat opgroeide in de jaren zeventig. Zeker als je Jeroen heette. “Poep aan je schoen!” Geen idee of het gaat lukken, maar spontaan ontstond op Twitter het idee om de hashtag #poepaanjeschoen trending topic te maken. Ongemerkt zal het overlijden van dit boegbeeld van het Nederlandse beeldverhaal sowieso niet voorbijgaan.
De discussie over vluchtelingen is verruwd, met dank aan PVV-provocateur Geert Wilders en media zoals De Telegraaf die spreken over een ‘asielplaag’. Oorlogscorrespondent Rudi Vranckx worstelt dermate met dit mondiale probleem dat hij heeft besloten om zijn reportages in een meer persoonlijke vorm te gieten: als graphic novel. Samen met illustrator Caryl Strzelecki maakte hij het boek ‘Verloren’. Een gezond tegengif tegen alle polarisatie en haatzaaierij. Lees mijn recensie op Blendle.com.
Wie op een beschonken avond met vrienden wel eens ‘Truth or Dare’ of glaasje draaien heeft gespeeld, kreeg ongetwijfeld wel eens deze vraag om de oren: hoe was jouw Eerste Keer? Wat dan volgt is vaak een gênante anekdote over tegenvallend seksueel genot. Dav Guedin pakt het grootser aan in zijn stripbundel ‘De eerste keer’: liefst twaalf eerste keren passeren de revue.
Twaalf autobiografische anekdotes, bezweert de auteur die eerder de op waarheid gebaseerde graphic novel ‘Zomerwaanzin’ maakte over zijn tijd als groepsleider van verstandelijk gehandicapten op zomerkamp. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hij zijn seksuele jeugdzondes flink heeft aangedikt, precies zoals veel mannen doorgaans over hun bedprestaties praten.
Lees mijn recensie van ‘De eerste keer’ (Uitgeverij Xtra) op Blendle.
Er was eens een lief klein meisje; iedereen die haar zag hield veel van haar, maar haar grootmoeder wel het allermeest. Sommige verhalen zijn zo universeel dat je ze al herkent aan de eerste zin of zelfs al aan de eerste paar woorden. Dat kan nog compacter, moet Frank Flöthmann hebben gedacht. Dus heeft hij de sprookjes van de gebroeders Grimm verstript zonder woorden. Maar werkt dat wel? Lees mijn bespreking van dit opmerkelijke beeldverhaal bij Blendle.
Sommige beelden worden mooier in je hoofd naarmate de herinnering vervaagt. Het juichen van Johan Cruijff (je weet wel, met dat verband om zijn hand), de tranen van Sinéad O’Connor, de verfstrepen van Karel Appel. Mensen die me kennen weten dat ik van strips hou. Het begon met de stripjeugdbladen Robbedoes en Kuifje, later volgde het volwassener werk van artiesten als Bilal en Moebius, daarna kwamen de graphic novels: Maus, Blankets, Ghost World. Maar goed: terug naar de jaren tachtig. Uit weekblad Robbedoes is me altijd één strip bijgebleven: ‘De droom van de walvis’, getekend door Frank, geschreven door Bom. Stripmakers doen niet aan ingewikkelde lange namen. Waarom is die strip zo bijzonder?
Afgelopen jaar was het een populaire discussie: moet je als een bedrijf een Social Media Code of een Twitterbeleid hebben? De crux van dit debat was: zorg dat je medewerkers niet alleen maar dingen verbiedt, zorg dat je ze enthousiast maakt. Bij Adidas hebben ze dat goed begrepen. De sportfabrikant heeft zijn internationale Social Media Guidelines vertaald in… stripvorm.
September 2011 in Amsterdam is… Striptember! Never heard of this event? Here’s more info:
“Amsterdam has long been associated with one of the finest comic illustrators/ art, it has a diverse and rich history of the comic strip and it celebrates this by having the oldest strip shop gallery in the world, Lambiek which has been open since 1968. In September 2011 a unique comic strip extravaganza celebrating the rich history of the comic strip in Europe/the world will take place in various venues across the city. A whole month will be dedicated to some of the best comic art in Europe/world and the festival will take place every year/ annually.”
Don’t miss exhibitions like Typex in Concerto, Erik Wielaert in Lambiek, and more. One advice: next year a more professional website, please!
Rampokan is het sleutelwerk uit het oeuvre van stripmaker Peter van Dongen, waar hij in totaal veertien jaar aan werkte. Zes jaar na het eerste deel verscheen in 2004 eindelijk het sluitstuk van dit tweeluik. Gedurende zijn werk aan dit imposante Indië-monument had ik veelvuldig contact met Van Dongen. Zo interviewde ik hem in 1998 uitvoerig voor Stripschrift. Aangezien ik deze zomer zelf een reis maak naar Indonesië, ontruk ik dit vraaggesprek aan de vergetelheid. Een beeldroman om nooit te vergeten over een stukje Nederlands verleden om nooit te vergeten.
De strip Mano en Mano heeft een wel heel opvallende hoofdfiguur: een biljet van 20 euro. Het betaalmiddel gaat van hand tot hand en gunt ons op die manier een vluchtig inkijkje in de levens van de meest uiteenlopende personen: een bewaker, een somber bejaard dametje, een zakkenroller, een vreemdganger, een schoonmaakster, een bedelaar, een hoer, haar pooier en ga zo maar door. Al deze scènes zijn doordacht met elkaar verweven zoals filmregisseur Robert Altman dat deed in zijn klassieker Short Cuts (1993).