Na acht jaar Obama heeft in de Verenigde Staten een rigoureuze machtswisseling plaatsgevonden. Donald Trump was volgens velen volstrekt ongeschikt als president, maar hij is het wel geworden. Mijn keuze zou het niet zijn geweest, maar ik ga er niet over. Waar ik deze maand wel over ga, is de keuzefilm van CreAmClub in Amsterdam. Voor zaterdag 28 januari koos ik de klassieker ‘Citizen Kane’, van acteur en regisseur Orson Welles. Een toepasselijke film over macht en roem, maar ook de vergankelijkheid ervan.
Prijzen winnen willen we allemaal. Ook al is het soms appels met peren vergelijken. Of winnen doorgaans de verkeerden. Of zijn de nominaties te blank. Vannacht worden weer de Oscars uitgereikt. Veelgenoemd en veelgenomineerd is The Revenant, het rauwe verhaal over de ontberingen van pelsjager Hugh Glass, gespeeld door Leonardo DiCaprio. Vier keer eerder was DiCaprio genomineerd als beste hoofdrolspeler (en eenmaal als producer), maar nog nooit won hij een Oscar. Wint hij nu wel? Dat zou terecht zijn, gerechtigheid zelfs. (Update: Jazeker, hij won de Oscar!)
Op deze druilerige zondag ben ik Skyfall gaan kijken, de nieuwe James Bond-film. Hoewel ik vooraf wisselende geluiden had gehoord over deze kaskraker, viel hij absoluut niet tegen. Na een halve eeuw staat filmheld Bond nog steeds als een huis. Daniel Craig is een robuuste 007, met kwetsbare kanten. Oud en nieuw wisselen elkaar af: van de grande dame Judi Dench als ‘M’ tot een jeugdige nerdy ‘Q’, van cyberterrorisme tot het oude kasteel Skyfall. Toch licht ik er graag iets heel anders uit.
Saverin: “You and Erica split up.”
Zuckerberg: “How did you know that?”
Saverin: “It’s on your blog.”
Facebook-oprichter Mark Zuckerberg is een lul. Dat is kort gezegd de boodschap van de succesvolle bioscoopfilm The Social Network, onder regie van David Fincher (Se7en, Fight Club). “You don’t get to 500 million friends without making a few enemies.” Het is allemaal wat dik aangezet, maar de film werkt wel. Je proeft de euforie van het briljante idee, de gekte van Silicon Valley, maar vooral ook het harde zakenleven waar soms geen ruimte is voor vriendschap.
Dat Zuckerberg al jaren een vaste vriendin heeft, is gemakshalve uit de film gefilterd om hem weg te kunnen zetten als vrouwonvriendelijke nerd. Correctie, ex Erica zegt het zo: “You’re going to go through life thinking that girls don’t like you because you’re a nerd. And I want you to know, from the bottom of my heart, that that won’t be true. It’ll be because you’re an asshole.” Later vult Zuckerbergs advocate dat aan met: “You’re not an asshole, Mark. You’re just trying so hard to be.”
Toeval of niet: het is uitgerekend vandaag Unfriend Day. Daarom de vraag: wat vonden jullie van de film over de oprichter van de grootste vriendensite ter wereld? Was regisseur Fincher onvriendelijk voor hem, en leek dat je terecht? Laten we The Social Network beoordelen in Facebook-termen: ‘Do you like this?’
Ken je het gevoel dat alles je ontglipt? Dat anderen bepalen wat er met jouw leven gebeurt? Dat je totaal machteloos staat tegenover de Grote Boze Wereld? Geen film die dat gevoel zo mooi registreert als ‘A Serious Man’, deze week genomineerd voor de Oscars.
Nog voor de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’ in première ging, was er alweer landelijke discussie over het verhaal van schrijver Kluun: terwijl zijn vrouw langzaam aan kanker sterft, neukt hoofdpersoon Stijn alles wat los en vast zit. Wat is daar zo erg aan?
De strip Mano en Mano heeft een wel heel opvallende hoofdfiguur: een biljet van 20 euro. Het betaalmiddel gaat van hand tot hand en gunt ons op die manier een vluchtig inkijkje in de levens van de meest uiteenlopende personen: een bewaker, een somber bejaard dametje, een zakkenroller, een vreemdganger, een schoonmaakster, een bedelaar, een hoer, haar pooier en ga zo maar door. Al deze scènes zijn doordacht met elkaar verweven zoals filmregisseur Robert Altman dat deed in zijn klassieker Short Cuts (1993).
“Marokkaans jochie dringt voor bij de bus… om de chauffeur een zoen te geven. Het is zijn vader.” Deze anekdote speelde zich gisteren voor mijn ogen af in de Interliner van Schiphol naar Haarlem, ter hoogte van Schalkwijk. Het was zo’n mooi intiem moment dat ik erover twitterde. Bijzonder dat je een heel verhaal soms kwijt kunt in minder dan 140 tekens.
Vandaag wees iemand me erop dat deze scene naadloos past in A Bronx Tale, de meest vertederende maffiafilm ooit gemaakt. Robert De Niro speelt een goedwillende buschauffeur die wordt gechanteerd door de lokale mafia. Hij probeert zijn zoontje ver te houden van hun verkeerde invloeden. Prachtige film, en inderdaad, de overeenkomsten zijn treffend. Schalkwijk is trouwens ook een soort Bronx.
Nog geen week nadat ik Woody Allen klarinet zag spelen in Paradiso, ging ik opnieuw naar hem kijken. Of beter gezegd: naar zijn nieuwe film Vicky Cristina Barcelona. Ik waardeer Allen enorm als regisseur, bovendien ging ik afgelopen zomer nog naar Barcelona op vakantie. Eenmaal in de bioscoop gaat al je aandacht echter uit naar de vrouwelijke hoofdrolspelers. Wat wil je ook, met een cast waarin Scarlett Johansson en Penelope Cruz om de aandacht vechten.
