Release & Reload, maar dan anders. Mijn twee weken vaderschapsverlof waren magisch, maar zijn razendsnel voorbij gevlogen. Zenon is nu vijftien dagen oud. Ik herinner me nog goed hoe ik hem voor het eerst in mijn armen nam, vlak na de geboorte. Huid op huid. Vader en zoon. Zo mooi, zo lief. Verfrist en verrijkt ga ik nu weer aan het werk. Nog voor ik van huis ga, verlang ik alweer terug naar mijn kind. Een gevoel dat ik zo sterk nog niet kende. Liefde. Onvoorwaardelijke liefde.

Het is inmiddels ruim een week geleden dat ik vader werd. Zeven dagen waarin ik heel veel nieuwe dingen heb geleerd, ook over mezelf. Zeven mooie dagen, maar ook zeven dagen vol hectiek, spanning en twijfel. De volgende zeven zinnen schoten de afgelopen zeven dagen door mijn hoofd. Herkenbare oneliners voor andere nieuwe vaders?

(more…)

Daar ben je eindelijk! Zenon Mirck is geboren op zaterdag 18-08-18, om vier over twaalf ’s nachts, als zoon van Kinga Visser en Jeroen Mirck. Moeder en zoon maken het goed. We zijn zielsgelukkig met onze kleine prins.

(more…)

Ruim een maand geleden startte ik mijn papablog. Ik wilde schrijven over alles wat je als aanstaande vader (en moeder) overkomt. Nou, dat heb ik geweten. Er overkomt je zo ontzettend veel (van praktische zaken tot talloze emoties en twijfels) dat ik simpelweg niet wist waar te beginnen. Het gevolg: een writer’s block voor mijn papablog. Vandaag ga ik in de herkansing, met een blog over blokkades voor aanstaande ouders.

(more…)

Gisteren brachten we Klaas naar zijn laatste rustplaats. Klaas de Bruijn (1936-2018) was de man van mijn moeder. Socialist en Republikein, vriend en opa. Opa van mijn vier neefjes, net te vroeg heengegaan om mijn eerste zoon in zijn armen te sluiten.

Op deze mooie, zonnige dag begeleidden we zijn kist over dit serene bospad in Arnhem. Rust zacht, Klaas. We missen je nu al enorm.

Naschrift: Een jaar later publiceerde mijn moeder de volgende In Memoriam in de Volkskrant, het dagblad dat Klaas altijd las. Mét dat stoere statement: “Socialist en Republikein.”

Deze zomer wordt een bijzondere zomer. Kinga en ik verwachten namelijk in augustus een kind. Dat vooruitzicht stemt enorm gelukkig, zeker gezien alle hobbels die we hebben moeten nemen om op dit punt te komen. Tegelijk is het ook enorm eng, want je eerste kind is een sprong in een grote, diepe en totaal onbekende oceaan.

Kan ik dat wel, een kind opvoeden? Ik ben vast niet de enige aanstaande vader (of moeder) die dat dacht of nog steeds denkt. Om mijn ervaringen vast te leggen, heb ik besloten over mijn vaderschap te gaan bloggen. Geen idee nog in welke vorm precies, want ik begin aan een ongewis avontuur. Ongewis maar vooral ook een prachtig avontuur, dat ik graag met jullie deel.

(more…)

We lopen door een stad die we niet kennen.

De mensen spreken een taal die we niet verstaan.

Facebook is geblokkeerd, dus weten we niet wat jij nu leuk vindt.

De tijd staat even stil en wij ook.

Vrij zijn. Wie wil dat nou niet? Wij voelden ons vrij op onze reis door Iran. Dat klinkt misschien wat paradoxaal, want het land heeft een streng religieus regime en voert een nucleaire wapenwedloop met Israël en de VS. Alle vrouwen (ook toeristes) moeten een hoofddoek dragen, in enkele heilige plaatsen zelfs een alles bedekkende chador. Alcohol en feesten zijn verboden, een zwembad is nergens te bekennen.

Toch voelden we ons er vrij. De weidsheid van het land, de rijke historie (Persepolis, Isfahan, Shiraz) en de hartelijke mensen, het was een warme deken. We wilden even helemaal weg zijn uit Nederland en waren dat ook…

Zo begint mijn persoonlijke terugblik op 2017. Die schrijf ik op uitnodiging van Henk-Jan Windeldermaat (Punkmedia, ook maker van deze foto). Daarom verwijs is je voor de rest van mijn verhaal graag door naar zijn prachtige website MijnMoment.com. 

Dit is Django. Django is een Britse korthaar. Dat zijn stronteigenwijze katten met een klein snuitje. Django verlangt veel aandacht. Altijd aandacht, om eerlijk te zijn. En anders gaat hij klagen. Tenminste, zo klinkt zijn aanhoudende gemiauw. We noemen hem soms Trump. 

(more…)

Ik zit tien jaar op Twitter. Tien jaar. Wow. In die tijd is er veel veranderd aan Twitter, maar één ding is onveranderd gebleven: de drang om vrijwel dagelijks een gedachte met de wereld te delen. Dat kan ook op andere kanalen, maar Twitter biedt die mogelijkheid in zijn meest pure vorm. Al ruim tien jaar lang.

(more…)

Het ene jaar is het andere niet. Gelukkig maar, want 2015 was een jaar van verdriet over datgene wat kwam en toch ook weer niet. 2016 was anders. Een raar jaar. Een jaar waarin de toon van het debat nog harder werd dan we inmiddels al normaal lijken te vinden. Een jaar ook waarin ik als zelfstandig journalist succesvol was, maar de overheid er tegelijk alles aan deed om ons als zzp’ers het werk onmogelijk te maken. In alles was 2016 een paradoxaal jaar.

(more…)