Beste albums van 2021: alle dertien goed

Cassandra Jenkins

Muziekjaar 2021 was misschien nog wel een gekker jaar dan 2020, toen corona alle popzalen en festivals op slot gooide. Persoonlijk sluit ik dit jaar af zonder ook maar één muzikale act in levenden lijve te hebben zien optreden. Niente, nada, niets. Dan moet je het dus louter doen met studio-opnames. Het afgelopen jaar heb ik veel mooie muziek gehoord, maar weinig sprong er echt uit. Het was een wat onbestemd jaar. Ook voor artiesten, die niet wisten of ze hun geesteskinderen na release konden gaan vertolken op het podium. Eindelijk heb ik de knoop doorgehakt: dit is mijn albumlijst van 2021. Geen top-10, maar een ‘alle dertien goed’. Al klinkt er weinig feestelijkheid in door.

  1. Cassandra Jenkins – An Overview on Phenomenal Nature
  2. Steve Gunn – Other You
  3. Low – Hey What
  4. No-No Boy – 1975
  5. Dry Cleaning – New Long Leg
  6. Strand of Oaks – In Heaven
  7. Steven Wilson – The Future Bites
  8. Curtis Harding – If Words Were Flowers
  9. William Doyle – Great Spans of Muddy Time
  10. Lael Neale – Acquainted with Night
  11. Mdou Moctar – Afrique Victime
  12. Matthew E. White – K Bay
  13. Bertolf – Happy in Hindsight

Zelf luisteren? Check dan mijn Spotify-lijst.

De onbetwiste uitschieter van 2021 is Cassandra Jenkins. Haar twee studioalbum ‘An Overview on Phenomenal Nature’ is een gelaagd meesterwerk, dat varieert van soundscapes tot singer-songwriter. In augustus 2019 zou ze gaan toeren met Silver Jews-frontman David Berman, maar die pleegde onverwacht zelfmoord vlak na het verschijnen van zijn prachtige maar pikdonkere plaat ‘Purple Mountains’. Ze ging reizen, gooide haar recent geschreven materiaal weg en kwam tot nieuwe inzichten, mede door gesprekken met onbekenden die ze opnam als voice-memo’s. Het beste voorbeeld daarvan hoor je terug in het nummer ‘Hard Drive’, over haar museumbezoek aan Met Breuer.

Geen puntgave popliedjes

Ook de rest van mijn jaarlijst wordt gedomineerd door muziek die meer om sfeer draait dan om puntgave popliedjes. Ik werd betoverd door het klaterende gitaarspel van Steve Gunn (hopelijk kan ik hem in februari live zien in Haarlem) en daarna weer wakker geschud door de misvormde klanken van Low. In 2018 landde Lows vorige album ‘Double Negative’ nog niet bij mij, waardoor hun overstap op vervreemdende noise in mijn toenmalige albumlijst ontbrak. Pas na de jaarwisseling zag ik het licht – en het nieuwe album ‘Hey What’ is gewoon nog veel beter. Neem nou het openingsnummer ‘White Horses’, waarin na 3,5 minuut een herhaalde losse toon de muziek onderbreekt en je bezwerend meesleept naar een ander universum. Niet ieders kopje thee, maar zonder meer een album dat je kijk op muziek verandert.

Vertrouwde namen zijn Strand of Oaks en Steven Wilson, die gewoon weer heel erg goed zijn maar hun eerdere werk niet echt weten te overtreffen. Nieuw is de Britse postpunkband Dry Cleaning, die opvalt door de meeslepende praatstem van zangeres Florence Shaw. Een andere vrouwenstem die ik absoluut aanraad, is het schelle stemgeluid van singer-songwriter Lael Neale. Twee prachtige ontdekkingen.

Folkliedjes over immigranten

Misschien wel de grootste verrassing voor mij is No-No Boy. Dit is een multimedia-project van de in Nashville geboren Vietnamees-Amerikaanse student Julian Saporiti, die op zoek ging naar de verhalen van Aziatische en later ook Mexicaanse immigranten in de VS en daar folkliedjes over maakte. Dat resulteerde in de albums ‘1942’ (vooral over de Jappenkampen tijdens de Tweede Wereldoorlog) en het dit jaar verschenen ‘1975’, waarvan de titel verwijst naar het jaar waarin de Vietnamese hoofdstad Saigon viel. De hervertelde verhalen van allerhande immigranten leveren een lief luisterboek op.

En het liedje van het jaar? Dat kon ik al helemaal niet kiezen, dus liet ik me vooral leiden door de toepasselijke titel ‘And Everything Changed (But I Feel Alright)’ van William Doyle. Wat ik zo mooi vind aan dit liedje, en het bijbehorende album ‘Great Spans of Muddy Time’ lees je in het jaaroverzicht van muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.

Jeroen Mirck is journalist en schrijft in zijn vrije tijd over muziek.

Tags: , , ,

One Response to “Beste albums van 2021: alle dertien goed”

  1. W88 Says:

    Mooie lijst!

Leave a Reply