R.I.P. David Bowie (1947-2016)

Bowie-Blackstar

Wat moet je zeggen over een groot kunstenaar die is overleden? Een kunstenaar die je meer dan diens meeste andere tijdgenoten heeft geïnspireerd. Naarmate zo iemand beroemder is valt er eigenlijk niks te zeggen dat niet al is gezegd. Daarom kun je maar het beste van zijn of haar werk blijven genieten. Niet praten, maar luisteren. Toch ontkom ik er niet aan om nog even te mijmeren over David Bowie, wiens overlijden vanmorgen bekend werd gemaakt. Al was het maar omdat ik toch al van plan was iets te schrijven over ‘Blackstar’, het afgelopen week verschenen album dat nu ook echt zijn zwanenzang blijkt te zijn.

Over Bowie kan ik eigenlijk niet zwijgen. Er is geen muzikant waar ik vaker naar luister, zo becijferde ik de afgelopen kerstvakantie. Ik groeide op met zijn hitgevoelige werk uit de jaren ’80 (Let’s Dance, Tonight), leerde pas later zijn vernieuwingsdrang uit de seventies kennen (Ziggy Stardust, Aladdin Sane, Heroes) en zou hem later zien schitteren op Rock Werchter 1997, toen hij experimenteerde met dance.

Wie dacht dat Bowie’s carrière daarna als een nachtkaars uit zou gaan, is bedrogen uitgekomen. Na mooie albums als ‘Hours’ (1999) en ‘Outside’ (2004) volgde weliswaar negen jaar stilte, maar in 2013 was daar ineens het uiterst vitale comeback-album ‘The Next Day’. “Here I am, not quite dying.”

Daarna sloeg in het geniep het noodlot toe: Bowie werd anderhalf jaar geleden getroffen door leverkanker. Zo kon het gebeuren dat de levendigheid van ‘The Next Day’ wordt opgevolgd door Bowie’s eigen requiem. Die boodschap van ‘Blackstar’ is echter massaal gemist, vooral omdat Bowie zweeg over zijn naderende dood. Zo kon hij ons toch allemaal weer verrassen – zelfs met zijn overlijden.

‘Blackstar’ is een sluitstuk zoals elke artiest het zich zou wensen: een relevant album vol indringende muziek, waarmee Bowie het boek van zijn lange loopbaan eigenhandige dichtslaat. In de videoclip van het titelnummer lijken we Major Tom te zien sterven. De tweede single ‘Lazarus’ bezingt in feite de naderende dood van Bowie:

“Look up here, I’m in heaven.
I’ve got scars that can’t be seen.”

David Bowie is niet meer, maar dat was vroeg of laat sowieso gebeurd. Feit is dat zijn inspiratie voortleeft. Sterker nog: tot aan zijn dood was de Thin White Duke toonaangevend en grensverleggend. Daar kunnen we van blijven genieten, terwijl Bowie zelf vrij is ‘like a bluebird’.

Zo, ik heb genoeg gezegd. Nu ga ik weer luisteren. Luisteren naar dat onmetelijke en onaards mooie oeuvre van The Man Who Fell To Earth.

Tags: , , , ,

One Response to “R.I.P. David Bowie (1947-2016)”

  1. Neys Says:

    Ik was wel fan van David Bowie. Een erg indrukwekkende artiest. Hij is een van de weinigen die zich in verschillende muziekgenres staande wist te houden en zelfs uit te blinken.

Leave a Reply