Diederik Samsom is een roestende legerhelikopter, schreef Het Parool maandag. ‘Going down, going down!’ Net als de peilingen voor de PvdA in de grote steden. Toch kwam hij de eveneens haperende Pieter Hilhorst dit weekend steunen in Amsterdam.
Dit is mijn laatste raadscolumn. Niet omdat ik er geen zin meer in heb, maar omdat er over twee weken verkiezingen zijn. Na die verkiezingen verdwijnen de deelraden van Amsterdam. We krijgen er bestuurscommissies voor terug: kleinere deelraden met minder macht. En om je eerlijk te zeggen: daar maak ik me zorgen over.
Waarom maak ik me zorgen? Dat doe ik omdat de landelijke overheid een bootlading aan taken bij de gemeenten over de schutting gooit. Zoek het zelf maar uit, lijkt Den Haag te denken. Daarbij gaat het om belangrijke taken als zorg, welzijn en jeugdbeleid. De stad gaat de taken weer uitbesteden aan de stadsdelen… waar de deelraden net zijn afgeschaft. De 29 deelraadsleden worden vervangen door 15 leden van de bestuurscommissie. Twee keer zo weinig mensen dus. Ik maak me zorgen over het vele werk dat straks wordt uitgestort op de schouders van de vijftien mensen in de bestuurscommissie van Nieuw-West. Vijftien mensen die u op 19 maart mag kiezen. Ook op uw schouders rust dus een belangrijke verantwoordelijkheid.
Waar ik me ook zorgen over maak, is de situatie waarin we ons nu bevinden. Er is nog altijd een crisis, er is armoede, ja, er is zelfs een tweedeling in de samenleving. Tussen arm en rijk, tussen de kansrijken en de kansarmen. Al mag ik de term ‘tweedeling’ eigenlijk niet meer gebruiken van de Adviesraad Diversiteit en Integratie (ADI) en Stad-Forum, zo schreven ze afgelopen week in hun rapport ‘Divers en ongedeeld’. Spreken over segregatie zou onnodig stigmatiseren. Persoonlijk vind ik het benoemen van problemen juist belangrijk om ze te kunnen oplossen, dus ben ik het niet met dit advies eens.