Droomstrips hebben iets gemakzuchtigs: je kunt als auteur alles laten gebeuren, hoeft geen enkele beperkingen op te leggen aan het eigen scenario. Toch zijn er in de loop der jaren prachtige droomstrips gemaakt, met Little Nemo (1905) van Winsor McCay als onmiskenbaar hoogtepunt. Maar kun je daar als stripmaker anno 2008 nog iets aan toevoegen?
Ik was dit jaar twee volle dagen in Haarlem, maar heb geen enkele expositie gezien. Geen Blowjob-selectie voor mij, geen Dolhuys, geen Zweden, Noren, Finnen of Denen, om nog maar te zwijgen over de woordloze stripkeuze van Lewis Trondheim.
Ook heb ik geen enkele lezing bijgewoond. Dus hoorde ik Joost Pollmann niet praten over striplandschappen en stelde ik me niet bloot aan Peter de Wits visie op gekken in de strip. Gek, zult u zeggen, want wat doet een stripjournalist dan op de Stripdagen Haarlem? Het antwoord is simpel: ik had gewoon geen zin. Of geen puf. Of geen lust. Iets daaromtrent.
Er zijn niet zo bar veel strips die onze kijk op de wereld veranderd hebben, die iconen zijn geworden. Voor Kuifje geldt dat natuurlijk, of uiteraard de tragiek van Maus. Maar wat moeten we met de zoveelste mopperende kabouter of kat?
Toch loopt de stripwereld over van opgezwollen ego’s en over het paard getilde pseudo-talenten. Dit grijze gemiddelde houdt zichzelf in stand door elkaar schouderklopjes te geven, bij opdrachtgevers binnen te lullen en onderling prijzen toe te kennen. Als je maar lang genoeg meeborrelt op stripbeurzen ga je vanzelf wel een keer met een Gouden Vlakgom naar huis.
Ik ken best wat mensen die de Haarlemse festivaldirecteur en stripjournalist Joost Pollmann een elitaire snob vinden. Zulke mensen ontploffen bijkans wanneer Pollmann het waagt om essays over strips te schrijven. Ze vinden zijn epistels in de Volkskrant aanmatigend omdat er talloze veellettergrepige woorden in staan, zoals iconografisch, nomenclatuur of abecedarium. Bovenal vinden ze dat hij koketteert met moeilijke beeldromans die niemand leest, zoals het werk van Dominique Goblet, Ben Katchor, Jiro Taniguchi, Dylan Horrocks en het collectief Actus Tragicus.
De Arena stroomt vol met mensen. Fans, diehard fans. Mannen met geruite jassen aan, vrouwen met een olijke Ollie getatoeëerd op hun rechterborst. Het is veel Hema-goud dat er blinkt: kettinkjes met Tom Poes erop, horloges met een heer van stand. Een enkel weerbarstig type loopt met de rug recht rond om met zijn T-shirt te pronken: ‘Als je begrijpt wat ik bedoel!’
Internet heeft een aura van democratie om zich heen hangen. Zolang je geen seks met dieren of peuters op het web pleurt, mag zo’n beetje alles (ja, ook seks met George Bush). Dus kan elke egomane randdebiel ons bestoken met zijn dagboeknotities, vakantiefoto’s, postzegelverzamelingen, bondage-fantasieën, kneuterpoëzie… of strips natuurlijk. In het beste geval zijn dat echte webcomics: strips die speciaal voor het web zijn gemaakt en zich ook naar dat medium hebben gevormd.