Bent u ambtenaar bij de gemeente Amsterdam? Lees deze tekst dan niet. Ik ga namelijk het A-woord gebruiken, heel vaak. U weet wel: allochtoon. Het woord dat u van het stadsbestuur niet meer mag gebruiken. Move over, vrije meningsuiting! Het is tijd voor een stukje symboolpolitiek uit de koker van de PvdA, de betuttelpartij die ook hoeren wil gaan verbieden en de kasreserves van Amsterdam wil gaan storten in een stadsbank die middenin de financiële crisis doodleuk wil gaan doen waar de bankensector bijna failliet aan is gegaan: hypotheken verkopen. Maar het allerdomste plan van allemaal is toch echt het verbieden van het woord ‘allochtoon’.
Hoe hypocriet kun je zijn? Een maand geleden zat heel Nederland hardop te lachen om de Amerikaanse tv-presentator die acteur Samuel L. Jackson een vraag stelde over het veelvuldig gebruik van ‘the N-word’ in de Tarantino-film Django Unchained. Voor de naïeve PvdA’ers onder ons: het N-woord is ‘nigger’. Jackson weigerde de vraag te beantwoorden zolang de journalist het woord niet durfde uit te spreken. En wat deed de blonde knul? Stamelend borg hij zijn kaartje op en stelde een compleet andere, veel minder interessante vraag.
Wordt het Rutte of Samsom? VVD of PvdA? We denken allemaal dat de uitslag van de verkiezingen straks ‘too close to call’ zal zijn. Dat is het verhaal dat opiniepeilers als Maurice de Hond en Ipsos Synovate ons vertellen. Maar bedenk: peilingen zijn geen exitpolls. Die vertellen straks het echte verhaal.
Zelf vertel ik in het bijgaande filmpje een ander verhaal, een fantasieverhaal. Ik was afgelopen weekend op de open dag van de Amsterdamse creatieve broedplaats De Vlugt in stadsdeel Nieuw-West. Daar ontmoette ik Thijs Kasbergen en Ruben Köster van videobedrijf Public Cinema. Aangezien ik net terugkwam van een flyeractie voor D66 en gekleed was in een poloshirt met partijlogo, stelden ze me voor een fictief Journaal-item te maken over de verkiezingsuitslag. In één take namen we het filmpje op. Drie keer raden wie de fictieve winnaar is.
Donderdagavond zat ik in het hol van de leeuw: in een zaal vol PvdA’ers ging ik in debat met stadsdeelvoorzitter Achmed Baadoud over de plannen voor werkgelegenheid van onze beide partijen. Het was een debatavond van PvdA Nieuw-West, waarvoor alle andere partijen (van SP tot VVD) bleken te hebben afgezegd. Daardoor werd het dus echt een tweestrijd, met Baadoud als ‘thuisspeler’. Een spannende maar vooral ook boeiende ervaring.
We zouden het over jeugdwerkloosheid hebben, maar de PvdA-leden grepen de gelegenheid aan om de verschillende standpunten van D66 en PvdA betreffende zorgpremies, ontslagvergoeding en het begrotingstekort te bespreken. Niet per se mijn thema’s, maar het leverde een aardige discussie op. Niet dat ik de aanwezige PvdA’ers heb omgetoverd in D66-stemmers, maar het was hoe dan ook een goede test om een boodschap te brengen voor een kritisch publiek.
Toeval of niet, maar voor de verkiezingscampagne had ik net een stuk geschreven met mijn visie op economie en werk. In een serie interviews laat ik (deel)raadsleden uitleggen hoe het landelijke D66-programma zich laat vertalen naar de lokale Amsterdamse situatie. Na Sebastiaan Capel (internationale handel), Willem van Ham (natuur) en Carlien Roodink (onderwijs) moest ik er ook zelf aan geloven. Zie het als mijn kijk op werkgelegenheid in Amsterdam.
Het is weer zover: de media ‘heeft’ het gedaan. Of beter gezegd, de mediawerkelijkheid. Met dat woord duidde Job Cohen namelijk in zijn afscheidsspeech het publicitaire falen dat hem als politiek leider van de PvdA fataal is geworden. Iedereen snapt meteen wat hij bedoelt, maar toch klopt er iets niet.
Wat zei Job precies bij zijn afscheid? “Ik moet helaas vaststellen dat ik er onvoldoende in ben geslaagd om in de politieke en mediawerkelijkheid van ‘Den Haag’ de weg naar een fatsoenlijke samenleving geloofwaardig over het voetlicht te brengen.” Afgezien van dat vre-se-lij-ke woord ‘fatsoenlijk’ (waar ook in DWDD over werd geruzied) valt vooral op dat Job in feite zijn gehaaide politieke tegenstanders de schuld geeft, en daar bovenop de media. Natuurlijk, hij verwijt het in de eerste plaats zichzelf. Toch blijft dat woord ‘mediawerkelijkheid’ knagen.
Deze woensdag heeft de deelraad van Nieuw-West gestemd over de beslissing op bezwaar voor betaald parkeren in Slotervaart. De coalitiepartijen PvdA, D66 en GroenLinks willen het oude besluit handhaven, maar wel met de kanttekening dat betaald parkeren in Slotervaart zal worden geëvalueerd en mogelijk op punten aangepast na vaststelling van de nieuwe Parkeernota in februari. Daarover publiceerden de drie partijen deze week een artikel in Westerpost. Wat gaat er nu gebeuren?
“Wat een kontcolumn!” riep voormalig fractievoorzitter Ingeborg Baltussen van D66 Amsterdam West dit weekend op Twitter. Waar heeft ze het in vredesnaam over, vroeg ik me af. Het bleek te gaan om een column die ik ruim twee maanden geleden schreef voor De Druppel, het blad van de Jonge Democraten. Een column over D66 West dus. Baltussen en ook enkele politici van PvdA en GroenLinks blijken hem nogal letterlijk te nemen. Daarom hier op veler verzoek de oorspronkelijke, niet ingekorte versie van die column. Onthou dat woord: column. Een column is een mening. Als je het niet met die mening eens bent, geef je gewoon de jouwe in het reactieveld eronder. Komt-ie!
De jaarlijkse dodenherdenking houdt de gemoederen meer dan ooit bezig. Vorig jaar was er De Schreeuw. Dit jaar maken politici ruzie: Mei Li Vos (PvdA) vindt de aanwezigheid van de PVV misplaatst, de PVV noemt haar ‘dom’ (Geert Wilders) en zelfs ‘moffenhoer’ (Hero Brinkman). Kortom: we raken maar niet uitgepraat over de twee minuten stilte die we vanavond in acht nemen. En dat terwijl het eigenlijk maar over één ding zou moeten gaan: zij die voor ons sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog (en vooruit: ook bij andere militaire missies). Daarom meng ik me liever niet in het gekrakeel. Ik ben ook niet op de Dam. Namens mijn partij D66 leg ik in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West een krans bij het oorlogsmonument op het Sierplein. En ik luister naar de stilte.
“Niet links, niet rechts, maar progressief liberaal”, zo staat er vandaag in de Volkskrant. Het betreft een Progressief Liberaal Manifest op de opiniepagina van het dagblad. Het kwam eerder deze week ter sprake tijdens een Amsterdams debat over een fusie van D66 en GroenLinks, waar ik hier ook al over schreef. De opstellers van het manifest hebben zelfs een website in het leven geroepen: ProgressiefLiberalisme.nl. Maar wat verstaan ze daar precies onder?
De algemene beschouwingen zorgen altijd voor wat extra politiek vuurwerk, ook op lokaal niveau. Gisteren spraken de fracties in de deelraad van het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West zich uit over de begroting voor komend jaar. En passant werd de PVV een bende criminelen genoemd en kreeg een wethouder het verwijt dat hij ‘op zijn luie reet’ bleef zitten. Kortom: het was gezellig!
Ben ik links of rechts? Die vraag drong zich bij me op nadat ik woensdag publiekelijk bekend had gemaakt de progressieve opiniesite Joop.nl te verruilen voor een spannende en uitdagende baan bij Deloitte Innovation. Dat heet namelijk in politiek jargon: van de publieke sector overstappen naar het bedrijfsleven, wat volgens sommigen een doodzonde schijnt te zijn. Alsof je links inruilt voor rechts. Alsof je een knop omzet in je hoofd. Het deed me beseffen dat het links/rechts-debat een redelijk kansloze strijd is tussen dogmatici.
Bent u ambtenaar bij de gemeente Amsterdam? Lees deze tekst dan niet. Ik ga namelijk het A-woord gebruiken, heel vaak. U weet wel: allochtoon. Het woord dat u van het stadsbestuur niet meer mag gebruiken. Move over, vrije meningsuiting! Het is tijd voor een stukje symboolpolitiek uit de koker van de PvdA, de betuttelpartij die ook hoeren wil gaan verbieden en de kasreserves van Amsterdam wil gaan storten in een stadsbank die middenin de financiële crisis doodleuk wil gaan doen waar de bankensector bijna failliet aan is gegaan: hypotheken verkopen. Maar het allerdomste plan van allemaal is toch echt het verbieden van het woord ‘allochtoon’.
