Komend weekend vinden weer de Stripdagen Haarlem plaats. Dit tweejaarlijkse festival is uniek in Nederland: geen enkel ander evenement geeft zo’n brede inkijk in de artistieke rijkdom van het beeldverhaal. Met dank aan Joost Pollmann, de festivaldirecteur die er na deze editie mee stopt. Jarenlang bezocht ik het festival als stripjournalist. Ik reikte er zelfs ooit op de Grote Markt een prijs uit: de Clickies, voor de beste webcomics. Ik schrijf al over strips sinds 1992, toen ik nog student was. Voor striptijdschrift MYX schreef ik van begin 2005 tot medio 2006 een maandelijkse column over strips. Die columns publiceerde ik online op Comicbase.nl, mijn stripwebsite die inmiddels niet meer bestaat. Vanwege de Stripdagen Haarlem herpubliceer ik die oude columns deze maand hier.

(more…)

Ik was dit jaar twee volle dagen in Haarlem, maar heb geen enkele expositie gezien. Geen Blowjob-selectie voor mij, geen Dolhuys, geen Zweden, Noren, Finnen of Denen, om nog maar te zwijgen over de woordloze stripkeuze van Lewis Trondheim.

Ook heb ik geen enkele lezing bijgewoond. Dus hoorde ik Joost Pollmann niet praten over striplandschappen en stelde ik me niet bloot aan Peter de Wits visie op gekken in de strip. Gek, zult u zeggen, want wat doet een stripjournalist dan op de Stripdagen Haarlem? Het antwoord is simpel: ik had gewoon geen zin. Of geen puf. Of geen lust. Iets daaromtrent.

(more…)

Er zijn niet zo bar veel strips die onze kijk op de wereld veranderd hebben, die iconen zijn geworden. Voor Kuifje geldt dat natuurlijk, of uiteraard de tragiek van Maus. Maar wat moeten we met de zoveelste mopperende kabouter of kat?

Toch loopt de stripwereld over van opgezwollen ego’s en over het paard getilde pseudo-talenten. Dit grijze gemiddelde houdt zichzelf in stand door elkaar schouderklopjes te geven, bij opdrachtgevers binnen te lullen en onderling prijzen toe te kennen. Als je maar lang genoeg meeborrelt op stripbeurzen ga je vanzelf wel een keer met een Gouden Vlakgom naar huis.

(more…)

Tja, Mohammed. Je kent hem wel: plukkig grijs baardje, priemende tirannieke ogen en – zoals Rembrandt hem in de Stripstrijd heel treffend afschilderde – met een tulband op zijn hoofd. Door deze strook van Pieter Hogenbirk en Herman Roozen zal ik nooit meer neutraal naar het schilderij ‘Man met tulband’ kunnen kijken.

Leuke grap dus. Nou ja, leuk? Smaken verschillen, zo heeft de wereld gemerkt. Teken in die tulband vooral geen bom met een kort sissend lontje, want dan wordt de Arabische wereld boos. Heel boos. Een geinige cartoon is geen geinige cartoon meer als er in Damascus, Beiroet en Teheran ambassades in vlammen opgaan. Gezwicht voor woedende mensenmassa’s, die zijn opgehitst door hun politieke en religieuze leiders.

(more…)

Ik ken best wat mensen die de Haarlemse festivaldirecteur en stripjournalist Joost Pollmann een elitaire snob vinden. Zulke mensen ontploffen bijkans wanneer Pollmann het waagt om essays over strips te schrijven. Ze vinden zijn epistels in de Volkskrant aanmatigend omdat er talloze veellettergrepige woorden in staan, zoals iconografisch, nomenclatuur of abecedarium. Bovenal vinden ze dat hij koketteert met moeilijke beeldromans die niemand leest, zoals het werk van Dominique Goblet, Ben Katchor, Jiro Taniguchi, Dylan Horrocks en het collectief Actus Tragicus.

(more…)

De Arena stroomt vol met mensen. Fans, diehard fans. Mannen met geruite jassen aan, vrouwen met een olijke Ollie getatoeëerd op hun rechterborst. Het is veel Hema-goud dat er blinkt: kettinkjes met Tom Poes erop, horloges met een heer van stand. Een enkel weerbarstig type loopt met de rug recht rond om met zijn T-shirt te pronken: ‘Als je begrijpt wat ik bedoel!’

(more…)

Internet heeft een aura van democratie om zich heen hangen. Zolang je geen seks met dieren of peuters op het web pleurt, mag zo’n beetje alles (ja, ook seks met George Bush). Dus kan elke egomane randdebiel ons bestoken met zijn dagboeknotities, vakantiefoto’s, postzegelverzamelingen, bondage-fantasieën, kneuterpoëzie… of strips natuurlijk. In het beste geval zijn dat echte webcomics: strips die speciaal voor het web zijn gemaakt en zich ook naar dat medium hebben gevormd.

(more…)

Misschien wel de meest gehate man uit de stripgeschiedenis is Fredric Wertham. Deze psychiater uit New York groeide een halve eeuw geleden uit tot de satan van de Amerikaanse comic-industrie.

(more…)

Zijn striplezers lui? Al zeker sinds de Tweede Wereldoorlog beantwoordt de belezen elite deze vraag met een volmondig ‘ja’. Dat resolute antwoord is vaak verre van gefundeerd, want dergelijke buitenstaanders slaan zelf eigenlijk nooit een stripboek open. Toch is het buitenstaanderschap niet per definitie een argument om geen recht van spreken te hebben.

Ikzelf ben met deze nieuwe column in stripblad Myx ook een relatieve buitenstaander. Tot nog toe publiceerde dit tijdschrift alleen columns van striptekenaars: Hanco Kolk en Marq van Broekhoven. Leuke columns van insiders die veel van striptekenen afweten. Maar soms zit hun beroep ze ook in de weg.

(more…)