Koffie verkeerd. Het blijft een rare naam voor een caffe latte. Gelukkig dan maar dat de Italiaanse naam steeds meer ingeburgerd raakt, al zal het Genootschap Onze Taal dat vast ook maar niks vinden. Vandaag dronk ik zo’n verkeerde bak (schuimkraag was mislukt, verexcuseerde de nieuwe serveerster zich) bij Café Westers in Amsterdam. Bij het afrekenen werden we vermanend toegesproken door de kassabon: “4 x verkeerd.”
Vandaag kwam de Belastingdienst bij mij op de koffie. Niet meneer Wiersma, die eerder bij me aanbelde. Dat leverde toen een kafkaesk intercomgesprek op, dus had ik hem graag ontmoet. Meneer Wiersma is echter op vakantie, dus kwam meneer Ditzel. Met een vrouwelijke collega waar ik de naam van ben vergeten. De Belastingdienst heeft er sinds maart een project van gemaakt om nieuwe zelfstandigen te bezoeken. Deze zogenaamde startersbezoeken zijn bedoeld om kennis te maken en informatie uit te wisselen. “We willen alle starters bezoeken”, aldus meneer Ditzel. Dat leek mij een ambitieus streven. Dat vond meneer Ditzel zelf ook: “Dat is inderdaad niet haalbaar.” Ik was in ieder geval wel haalbaar. Sterker nog: meneer Ditzel stond vandaag alweer voor de tweede keer aan mijn deur. Ditmaal kwam hij dus ook echt binnen. Waar hadden we het zoal over?
Maandagmorgen op kantoor begin je de dag met koffie, veel koffie. Voor de meeste werknemers betekent dat een plastic bekertje met slecht smakende koffiewater. Laat deze video een ode zijn aan alle loonslaven die deze morgen, de meeste deprimerende dag van het jaar, bij de koffieautomaat staan. Doe mij maar cappuccino!
“If you came here expecting to see a couple of middle-aged white guys talking in the nude, you’ve come to the wrong blog.” Zo ongeveer begint Naked Conversations, het boek van Robert Scoble en Shel Israel over corporate blogging. Ik had het vanmorgen bewust in mijn tas gestopt op weg naar de Open Koffie van overheidsnetwerk Ambtenaar 2.0. Daar hield ik een korte presentatie over de kansen die Web 2.0 aan overheden biedt om directer met burgers te converseren. In de trein terug bedacht ik mijn eigen term hiervoor: de naakte ambtenaar.