Albert Heijn is dood. De kleinzoon van de oprichter en zelf voormalig topman van Albert Heijn NV, het huidige Ahold, overleed gisteravond op 83-jarige leeftijd in zijn 19e-eeuwse kasteel Puddlestone Court. Hier zijn misschien wel laatste tv-interview. Over de doden niets dan goeds, maar om nou weer zo’n filmpje van stal te halen met die überblije en totaal uitgemolken winkelmanager? Nee, dat kan anders. Albert Heijn staat symbool voor de supermarkten in Nederland. We komen er allemaal, maar buitenlanders kijken er soms wat sceptisch tegenaan. Dat blijkt wel uit dit cynische liedje dat sinds kerst een bescheiden hit is op YouTube. Onaardig voor Albert Heijn? Een beetje wel. Daarom ook maar even een linkje naar eenzelfde lied van dezelfde Brit, ditmaal over concurrent Dirk van den Broek. Lang leve de supermarkt!
Na drie dagen discussie over de Dutch Bloggies (zelfs bij Radio 1 en het NOS Journaal) moge het duidelijk zijn: bloggen is niet dood. Dat heeft de Stichting Dutch Bloggies ook nooit beweerd, maar onze communicatie daarover was blijkbaar verwarrend. Laat ik dan ook de hand in eigen boezem steken: excuses voor die verwarring!
Zelfs als de Dutch Bloggies ermee stoppen, houden ze de gemoederen nog bezig. Gisteren stond Twitter roodgloeiend over de vraag of bloggen nou dood was – iets wat Stichting Dutch Bloggies overigens totaal niet heeft beweerd, maar lezen blijkt voor veel mensen nog best lastig. Ook de media besteedden aandacht aan het einde van de belangrijkste Nederlandse weblogprijs: o.a. NU.nl, Trouw, Webwereld, Adformatie, Bright en Emerce, maar het meest spraakmakende stuk staat vrijdag in de Volkskrant. Waarom? Omdat ik wat scherpe uitspraken deed over de rol van bloggen ten opzichte van social media. En ik zei iets over Nalden.
“Die Jeroen Mirck moet gewoon dood.” Dat schreef iemand vannacht in een reactie op weblog Geenstijl. Niet dat ik nou denk dat deze ‘Elisabeth2’ (een van de actiefste reageerders aldaar, volgens een lijstje uit 2008) me echt komt neerschieten, maar het toont wel een schrijnend gebrek aan debatteerkunst. Dit soort onaangepast gedrag is kenmerkend voor veel reaguurders op schreeuwerige weblogs als Frontaal Naakt, Geenstijl en Hoeiboei. Toevallig dat Revu net deze week een aantal van dit soort types portretteert. “Wie zijn de reaguurders?” Het is een schrijnend inkijkje geworden in wat ik zelf maar de “Ga eens deaud” Generatie zal noemen.
“Sterft bloggen uit?” vroeg NRC.next zich gisteren af in haar coverstory “100 Miljoen spookblogs.” Niet veel later die dag publiceerde vakblog De Nieuwe Reporter een column met de titel “Het opinieblog blijft een zielig bijproduct.” Ik schreef al eerder dat het elk jaar een paar keer raak is: dan is het weer hip om weblogs dood te verklaren. Gisteren was blijkbaar zo’n dag. Maar helaas, dames en heren critici: weblogs, en zeker opinieblogs, zijn alles behalve dood. Ze zijn zelfs meer dan ooit nodig.
Het gedicht schrijft zichzelf: het wiekt zich een recordvlucht door de tijd het baant zich wrikkend een weg door tegemoetkomend verkeer het zucht hardop, het gilt, huilt en fluistert. Het spreekt hardop het luistert en het doet soms alsof alles kapot is alles stuk slaat alles verkeerd is alles mis… Het gedicht herneemt de ademhaling stuwt de bloedsomloop doet het hart slaan – brengt geest en lichaam in beweging leeft mee en leeft voort slaat gaten in de herinnering wiekt op herstelt slaat in stemt toe en in: het gedicht. Het gedicht is een wasdag, een afscheid, een overstroming, een oponthoud, een deur dicht die open waait, een zuiver weten dat zonder het gedicht het leven niet is. Zonder klanken op maat gerangschikt in ritme of rijm geen reden voor de pijn geen echo aan het woord geen zegen op het leven geen ingang tot werkelijkheid. Geen schilderkunst, geen voor- of nadenken, geen verwondering, humor, gulle lach, geboorteslag, stervensdag – zonder het gedicht. Het broze, onaantastbare beeldhouwwoordbericht, bizonder gemengd nieuws, supervoorpaginaverhaal – gekruid de dag, gepeperd de lessen, ontroerend de stem: het gedicht – jij bent het.
