Deze week heb ik een sociaal experiment gedaan: ik ben naar de filmhit Avatar gaan kijken zonder ook maar iets van de film te hebben gezien of gelezen. Geen trailer, geen filmfragmenten op tv of YouTube, geen recensies, geen interviews met regisseur James Cameron. Ik heb me louter gebaseerd op wat mijn kennissen erover zeiden, op Twitter of in het niet-virtuele leven. Gek genoeg leverde me dat bijna alleen maar waardeoordelen op (“Topfilm!”), maar zelfs na actief doorvragen werd me nog altijd niet duidelijk wat ik nu eigenlijk precies van Avatar moest verwachten. Dus ging ik redelijk blanco naar de bioscoop.
Natuurlijk had ik nieuwsberichten gelezen over de film: dat hij alle filmrecords breekt en prijzen wint, dat de Amerikaanse conservatieven er boos over zijn en fans er soms zelfs depressief van worden, dat inheemse volken zich erin herkennen en dat 3D-films dankzij Avatar steeds populairder worden. Toch zei dat alles me nog altijd vrij weinig over de film zelf.
Nog voor de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’ in première ging, was er alweer landelijke discussie over het verhaal van schrijver Kluun: terwijl zijn vrouw langzaam aan kanker sterft, neukt hoofdpersoon Stijn alles wat los en vast zit. Wat is daar zo erg aan?
Gisteren zag ik de journalistieke thriller State Of Play in de bioscoop. Of politieke thriller, zo u wilt. Feit is dat de film van regisseur Kevin MacDonald gaat over de wurggreep waarin politiek en journalistiek elkaar geklemd houden. Maar tegelijk worden er meer robbertjes uitgevochten: de strijd tussen journalistiek en politie (als het gaat om het achterhouden van bewijsmateriaal), maar ook de strijd tussen de journalist en de blogger van dezelfde krant. Print versus online. Journalistiek versus bloggen. Dat laatste boeit me natuurlijk enorm, als bloggende journalist. Als journalistieke blogger. Als journalist én blogger.
“Marokkaans jochie dringt voor bij de bus… om de chauffeur een zoen te geven. Het is zijn vader.” Deze anekdote speelde zich gisteren voor mijn ogen af in de Interliner van Schiphol naar Haarlem, ter hoogte van Schalkwijk. Het was zo’n mooi intiem moment dat ik erover twitterde. Bijzonder dat je een heel verhaal soms kwijt kunt in minder dan 140 tekens.
Vandaag wees iemand me erop dat deze scene naadloos past in A Bronx Tale, de meest vertederende maffiafilm ooit gemaakt. Robert De Niro speelt een goedwillende buschauffeur die wordt gechanteerd door de lokale mafia. Hij probeert zijn zoontje ver te houden van hun verkeerde invloeden. Prachtige film, en inderdaad, de overeenkomsten zijn treffend. Schalkwijk is trouwens ook een soort Bronx.
Nog geen week nadat ik Woody Allen klarinet zag spelen in Paradiso, ging ik opnieuw naar hem kijken. Of beter gezegd: naar zijn nieuwe film Vicky Cristina Barcelona. Ik waardeer Allen enorm als regisseur, bovendien ging ik afgelopen zomer nog naar Barcelona op vakantie. Eenmaal in de bioscoop gaat al je aandacht echter uit naar de vrouwelijke hoofdrolspelers. Wat wil je ook, met een cast waarin Scarlett Johansson en Penelope Cruz om de aandacht vechten.
Is het toeval als je eigen kwaliteitskrant in één week tijd tot twee keer toe verwijst naar dezelfde briljante scene uit dezelfde briljante film? Zonder dat beide situaties iets met elkaar te maken hebben, zonder dat de film ook maar enigszins recent of hernieuwd actueel is. Filmkenners die de titel boven dit bericht lezen, weten welke film ik bedoel: One Flew Over The Cuckoo’s Nest (Milos Forman, 1975), met Jack Nicholson in misschien wel zijn beste hoofdrol ooit. Voluit zegt hij: “But I tried, didn’t I? Goddamnit, at least I did that.” Dit citaat had ineens betrekking op een politicus en een sporter.
Deze week heb ik een sociaal experiment gedaan: ik ben naar de filmhit Avatar gaan kijken zonder ook maar iets van de film te hebben gezien of gelezen. Geen trailer, geen filmfragmenten op tv of YouTube, geen recensies, geen interviews met regisseur James Cameron. Ik heb me louter gebaseerd op wat mijn kennissen erover zeiden, op Twitter of in het niet-virtuele leven. Gek genoeg leverde me dat bijna alleen maar waardeoordelen op (“Topfilm!”), maar zelfs na actief doorvragen werd me nog altijd niet duidelijk wat ik nu eigenlijk precies van Avatar moest verwachten. Dus ging ik redelijk blanco naar de bioscoop.
