Hoe Courtney Barnett het decennium kleurde

Courtney Barnett

Het beste liedje kiezen, dat is eigenlijk onmogelijk. En waarom van een decennium? Wat ís een decennium eigenlijk, afgezien van een paar jaar op een rijtje? Wie daar een selectie uit wil maken, is niet zozeer op zoek naar de beste song, maar naar de beste verbeelding van de tijdsgeest.

Daarom kies ik niet voor het fantastische werk van David Bowie, Nick Cave of Sufjan Stevens (al heb ik ze wel meegenomen in mijn Spotify-playlist “My Top of the 10s”), maar voor een dit decennium ontdekte singer-songwriter die deze onmiskenbaar geniale tekstregels schreef: “In my dreams I wrote the best song that I’ve ever written. Can’t remember how it goes.”

De fijnproevers weten het al: mijn keuze valt op het vroege werk van de Australische zangeres/gitarist Courtney Barnett. Doorgebroken dankzij de hit ‘Pedestrian at Best’ (met een eveneens briljante oneliner: “Put me on a pedestal and I’ll only disappoint you”), maar haar in kleiner beheer uitgegeven vroege werk kwam misschien nog wel steviger bij me binnen.

Waarom? Omdat het zo puur was, zo tegendraads en toch optimistisch. Omdat punk niet dood is. Omdat mooie liedjes tijdloos zijn, maar toch even weg, want ondergesneeuwd door autotune en de hijgerige drang naar snelle likes en shares. Omdat rauw weer mag. En misschien ook wel een beetje om het machismo van de rock ‘n’ roll even te doorbreken in deze tijd van vrouwenquota, #MeToo en diversiteit.

Dit alles komt samen in Courney Barnett, die indachtig deze hyperige tijden prompt met Bob Dylan werd vergeleken – het muzikale icoon dat tussen de bedrijven door eindelijk toch maar even de Nobelprijs voor de literatuur won, God zijn geprezen! Don’t believe the hype, laat de gitaren spreken. En dat doet Barnett, zeker op het ongepolijste ‘History Eraser’. Primaire powerpop zonder pretenties, ondanks de woorden Ezra Pound, hipsters en Vermouth. Lang leve de jaren tien, proost!

Eerder verschenen op muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.

Tags: , , , ,

Leave a Reply