Papablog (1): Wanneer vertellen we het?
Deze zomer wordt een bijzondere zomer. Kinga en ik verwachten namelijk in augustus een kind. Dat vooruitzicht stemt enorm gelukkig, zeker gezien alle hobbels die we hebben moeten nemen om op dit punt te komen. Tegelijk is het ook enorm eng, want je eerste kind is een sprong in een grote, diepe en totaal onbekende oceaan.
Kan ik dat wel, een kind opvoeden? Ik ben vast niet de enige aanstaande vader (of moeder) die dat dacht of nog steeds denkt. Om mijn ervaringen vast te leggen, heb ik besloten over mijn vaderschap te gaan bloggen. Geen idee nog in welke vorm precies, want ik begin aan een ongewis avontuur. Ongewis maar vooral ook een prachtig avontuur, dat ik graag met jullie deel.
Ik trap af met de vraag: hoe vertel ik het? Zeker gezien eerdere negatieve ervaringen voelden Kinga noch ik de behoefte om direct met al onze vrienden te delen dat er een kind op komst was. Natuurlijk vertel je het wel aan directe familie en je beste vrienden, maar verder hielden we het aanvankelijk stil. Eerst maar eens de 20-wekenecho afwachten. Ook nadat die goed was, hebben we het nieuws niet aan de grote klok gehangen.
Privacy en Facebook
Mede gevoed door het publieke debat over Facebook en privacy hebben we lang gezwegen op social media. Tot aan het moment dat steeds meer mensen fysiek konden zien aan Kinga dat ze zwanger was. De dikke buik was onmiskenbaar aanwezig. Toen hebben we besloten er toch maar eens een berichtje aan te wijden. Bijkomend voordeel: het brengt mensen spontaan op het idee om hun kinderspullen op zolder of in de kelder aan te bieden.
Een bericht op Facebook is alles behalve een garantie dat je vriendenkring het weet. Niet iedereen kijkt altijd op Facebook, niet iedereen krijgt alles te zien in zijn timeline en bovendien leest niet iedereen altijd even goed. Ga je na een bezoek aan de verloskundige een heerlijke chocoladetaart eten, dan leidt dat woord ‘taart’ behoorlijk af van het woord ‘verloskundige’, zo bleek. Een week later werd mijn foto van het naar boven slepen van een uit elkaar gehaald ledikant evenmin door iedereen als zodanig herkend.
Toen het echt niet meer te ontkennen viel, plaatsten we een gezamenlijke foto met Kinga’s dikke buik prominent in beeld. Zo was de boodschap echt niet meer te missen. Dat merkten we aan het exorbitant hoge aantal duimpjes en hartjes. Leuk om zoveel liefde te ontvangen.
Ongeboren vrucht
Afgelopen vrijdag, 1 juni 2018, was een bijzonder moment dat ik eveneens deelde. Aangezien we bewust apart wonen en niet zijn getrouwd (of een geregistreerd partnerschap hebben), was het raadzaam om de ‘ongeboren vrucht’ voorafgaand aan de geboorte te erkennen bij het Stadsloket. Anders ben ik formeel niet de vader. Dat kan praktische problemen geven, zeker in het meest extreme geval dat Kinga de bevalling niet zou overleven. (Maar laten we dat angstvisioen meteen weer vergeten!)
Het erkennen was slechts vijf minuten werk, maar het betekent als vader een levenslange binding met je aanstaande kind. Reden voor een Instagram-foto van een leuk attribuut: een T-shirt met de (net vastgelegde) achternaam van de ongeborene, eerder deze week opgestuurd door een reclamemaker waar ik in mijn werk regelmatig mee schakel.
Geen dikke buik in beeld, want die kennen mensen inmiddels al wel, dachten we. Mis. Nog altijd blijken er volop Facebook-vrienden te zijn die niet weten dat we een kind krijgen. En zo zullen we er ook na de geboorte nog mensen mee verrassen. Al is en blijft dit avontuur voor onszelf de grootste verrassing.
Jeroen Mirck is journalist en aanstaand vader.
Tags: baby, geboorte, kind, papablog, vaderschap, zwangerschap