Geen Bowie, geen Prince, maar Birdman

Andrew-Bird-live

Ik moet happen naar adem. Muziekjaar 2016 schoot de afgelopen weken ineens compleet uit de bocht. Na David Bowie in januari overleed op 21 april alweer een tweede jeugdidool: Prince. Bowie liet een kersvers album na, van Prince is het wachten tot zijn oneindige kluis vol muziek opengaat.

Vlak voor het verscheiden van His Royal Badness kwam een andere persoonlijke favoriet met haar langverwachte nieuwe album: Polly Jean Harvey. En toen ik eindelijk van alle ophef was bekomen, verraste Radiohead de wereld met nieuw werk: ‘A Moon Shaped Pool’. Mind you: deze vier artiesten voeren al jaren mijn Last.fm-luisterlijst aan. Samen met Ryan Adams, maar die kwam in 2014 en 2015 al doodleuk met twee platen binnen een jaar. Een korte pauze is hem gegund.

Ik struikelde over mijn woorden. Wilde ik aanvankelijk iets over het fraaie nieuwe album ‘The Hope Six Demolition Project’ van PJ Harvey schrijven (verfijnd en integer, melodieuzer dan haar vroegere werk, ‘Let England Shake’ uitgezonderd), maar dat doe je niet als een held het loodje legt. Ineens was daar dat lang geleden geboekte concert van Andrew Bird, een muzikale parel die ik pas de laatste jaren heb ontdekt. Ook hij heeft een nieuwe plaat uit: ‘Are You Serious’. Maar toen scheurde Radiohead er ineens tussendoor.

Pech voor alle grootheden, ik ga het over die verstopte diamant hebben: Andrew Bird. Volle zaal, dus Deze violist rijgt muziekstijlen aan elkaar alsof het parels aan een ketting zijn. Rock, folk gaan samen met klassiek en filmmuziek. Behalve met viool en gitaar begeleid hij zichzelf ook al fluitend. Je zou er bijna ornitholoog van worden (maar die grap heb ik gejat van mijn mede-concertganger Erwin Wijman). Met zijn voet bedient Bird tegelijkertijd ook nog wat elektronica die zijn stem en snaren recyclen in een oneindige ‘loop’. Het resultaat is eclectische schoonheid.

Oude prijsnummers van Andrew Bird zijn ‘Fake Palindromes’ en ‘Pulaski at Night’, maar ook zijn nieuwe plaat is goed. Zijn show in Paradiso opende vrijdag met ‘Capsized’, een nummer dat beweeglijk is als op een stormachtige zee, maar toch koers houdt. Als je zijn werk nog niet kent: laaf je aan dit vogelgekwetter. Ook het voorprogramma is trouwens zeker aan te raden: de jonge indie-band Bleeding Heart Pigeons. Over vogels gesproken.

Tags: , , , , , , , , , ,

Leave a Reply