Partytime is voorbij!

Foo_Fighters_6

“This is a call”, zong Nirvana-drummer Dave Grohl bij zijn debuut met Foo Fighters. Voor mijn muzikale jaarlijst van 2012 geldt eerder: too close to call. Foo Fighters (205 afgespeelde tracks) won met een neuslengte verschil van Patti Smith (204) en De Jeugd van Tegenwoordig (202). Op gepaste afstand volgden de oudgedienden Pink Floyd (193) en The Beatles (178). Tot zo ver de eindstand van mijn jaarlijkse lijst op Last.FM, dat mijn luistergedrag op Spotify, iTunes en iPod bijhoudt. Voor de liefhebber heb ik ook nog de top-5 van de meest gedraaide tracks in 2012. Daar wederom een fotofinish, ditmaal met Foo Fighters als nipte verliezer. Wie won er wel?

Mark Lanegan: Hit the City

Eerder dit jaar deelde PJ Harvey de YouTube-video van ‘Hit the City’ op haar Facebook-pagina. Het was voor mij de kennismaking met dit intense, compacte rocknummer dat ze in 2004 opnam met Mark Lanegan, voor diens solo-album Bubblegum. Let vooral op de ingetogen, zeg maar gerust afgeknepen gitaarsolo.

Foo Fighters: Everlong

Het lekkerste nummer van Foo Fighters is en blijft toch echt ‘Everlong’. Zowel de rockversie als de akoestische variant domineerde mijn iPod-playlist. Prachtig in zijn eenvoud. “If everything could ever feel this real forever. If anything could ever be this good again.”

Yeasayer: Fingers Never Bleed

Nieuw in mijn playlist dit jaar was de Newyorkse formatie Yeasayer, die indie-rock combineert met oosters getinte elektro. Afgelopen najaar zag ik ze live in Paradiso, als onderdeel van de tournee ter gelegenheid van hun nieuwe album ‘Fragrant World’. Een van de lekkerste tracks van die nieuwe langspeler is ‘Fingers Never Bleed’.

Truly, Truly, Crazy Diamond…

Mijn top-5 wordt gecompleteerd door twee klassieke songs die niet af te spelen zijn op Spotify: het poetische ‘Truly, Truly‘ van Grant Lee Buffalo en het uitgesponnen ‘Shine On You Crazy Diamond’ van Pink Floyd. Die laatste sfeerplaat schalde over de golven tijdens mijn zeilvakantie in Griekenland. Tijdloos, maar ook nu nog steeds urgent.

Ik wou alleen maar nemen
Nu is het tijd om te geven
Partytime is voorbij
Nu is het tijd om te leven.

Tot slot nog een aardig woord over de twee artiesten die de strijd met Foo Fighters nipt verloren. Patti Smith ontdekte ik het afgelopen jaar geleidelijk, met dank aan de ‘Aristo Years’-box met acht van haar beste albums. Bovendien bracht ze een nieuw album uit: Banga. Geen meesterwerk, maar zeker de moeite.

De Jeugd van Tegenwoordig is van een heel andere orde, maar hun muziek maakt me enorm blij. Mijn persoonlijke favoriet is ‘Zo volwassen, zo beleefd’, waarin Willie Wartaal en zijn makkers bezingen hoe ze hun wilde haren voorzichtig afschudden. Afgelopen zomer zag ik ‘DJVT’ tijdens een Zoomeravond-concert in Artis. Daar bleek allerminst dat ‘partytime voorbij’ is.

Tags: , , , , , , , ,

Leave a Reply